Too pretty to leave behind!

Ik ben nog maar een drietal maanden hier, maar toch ben ik vandaag al tot de volgende conclusie gekomen: ik zal ieder kind en iedere tía missen als ik hier vertrek in juli/augustus.

De kinderen zijn helemaal niet gemakkelijk, ze wisselen constant van humeur en zijn boos om kleine dingen (soms is er zelfs niets gebeurd) MAAR! Ieder kind is er eentje van goud! Je kan niet anders dan van ieder van die kleine drommels houden. Het zijn één voor één schatten van kinderen waardoor je al de andere minder goede momenten vergeet. Het is zalig te weten dat je door kleine dingen en vooral veel liefde, knuffels, zoentjes en aandacht de kinderen zo ongelooflijk blij maakt.

Een stom voorbeeld:
De voorbije 2,5 maanden heb ik enkel in de huisjes van de meisjes gezeten. De reden? De tío van het huisje van de jongens heeft het niet zo op vreemd bezoek. Dus nam ik er vrede mee dat ik de jongens niet liet kennen, ook al vond ik dat heel spijtig, want zij hebben de aandacht evenzeer nodig! Gelukkig is in tussentijd de Chileense wet veranderd: voortaan krijgen alle tios van de hogar ieder weekend vrij en worden ze vervangen door andere tias. Maw: tio José is er niet in het weekend. De tia die er in het weekend is, heeft niets tegen mijn aanwezigheid, integendeel zelfs. Dus sinds een week of 2 ben ik in het weekend ook bij de jongens.

Vandaag bestond dat bezoek uit 2 dingen: voetballen en film kijken. Ik ben verre van een voetbalgenie (lees: ik ben een ramp...). Maar, jongens willen altijd stoefen tegenover vrouwen wat ze kunnen en ze willen ze ook dingen bijleren. Dus ben ik leerlinge geworden! En ja hoor, we hebben nog véél te leren... Daarna zijn we film gaan kijken. Dit vonden ze gewoon subliem! (Nota: Tío José laat de jongens doorheen de week geen televisie kijken, ze moeten constant buiten spelen. Dus film kijken was een unieke gebeurtenis.) Er waren een tiental jongens (een paar waren naar huis gegaan voor het weekend). Ik zat in het midden van de zetel, alle jongens rond mij. Je zou denken dat dat ongelooflijk oncomfortabele momenten zijn, 5 jongens en 1 meisje (die ze nauwelijks kennen) in 1 zetel, maar dat was verre van het geval. Delen van de film heb ik wel gemist door het porren en verdedigen van de mini's rondom mij die (voor de grap) meppen kregen van de groten. Toen ik aan het einde van de dag wegging, vroegen ze (zowel de jongens als de tía) meteen of ik morgen opnieuw kwam. Victory!

Ik denk dat je het al wel kan merken aan mijn verhaal, ik vond het een sublieme dag met de gasten! Zoals ik al zei, je kan met kleine dingen die kleine monsters blij maken en dat maakt mij uberblij gewoon. Vanaf volgende week ben ik iedere zaterdag de hele dag bij hen. Ik kijk er al enorm naar uit!

Zo kan ik nog 100en verhalen vertellen over de hogar en ik ben nog maar 3 maanden hier. Ik kan nauwelijks wachten op de 3 komende maanden. Beschouw mij officieel als een superblij Chileense madam!

Nog enkele sfeerbeelden:

Manzana (Andrea), Priscilla en ik (en de hand van Veronica)

Rhode en ik: 

Context? Rhode (links) heeft kleine ogen en dit zie je op foto's. Op deze foto? Een goede poging om haar kleine oogjes na te doen!

Sublieme foto, al zeg ik het zelf! Idea van Tía Carito, a genius, i tell you!

Fabiola, echt een schat van een kind. Ze is aangekomen in januari van dit jaar in de hogar. Ze doet nooit moeilijk, is altijd lief, geeft mij iedere keer een zoen en een knuffel. Vast 'ons' moment?  De stijltang op maandag - en vrijdagavond! 

Ina en el pais de las maravillas!

Voor de niet-Spaanssprekende mensen onder ons: Ina in wonderland!

Vorige week kregen de kids de volgende boodschap mee naar huis: "morgen is het de dag van de literatuur. Wij vragen u om u kind naar school te sturen in één van de volgende disfraces/vermommingen: Alice in Wonderland, Rood kapje of pop."

De resultaten waren gewoon te schattig om niét te fotograferen. Vooral de poppen zagen er ongelooflijk schattig en mooi uit. Zo zie je maar dat tia zijn vele taken inhoudt, ook je kindjes verkleden in paspoppen!

In het huisje Belén vertaalde deze opdracht zich concreet in:

1 Roodkapje (Javiera)
2 Uberschattige poppen ( Leidi (in het wit) en Alondra (in het rode kleedje))
1 Alice in Wonderland (Maria)

Triomph!!

Vooraleer ik begin aan dit verhaal, even een anecdote. Om de connectie met België te behouden en natuurlijk vooral om de kinderen en de hogar te helpen, is het een gewoonte om ieder kind een meter en of peter te geven in België. Per huisje zijn er ook meters en peters.

Dat gezegd zijnde: het verhaal van mijn triomph!

Hoe verloopt de communicatie tussen de België en Chili? Via brieven. In deze brieven, die twee keer per jaar worden verstuurd naar België, vertellen de kinderen over wie ze zijn, wat ze meemaken, enz.

Af en toe komen er dan ook brieven aan vanuit België en zelfs soms pakketjes! Deze week had casita Limburgo het geluk om 3 pakketjes te ontvangen van de meters en peters van hun huisje. Drie pakketjes met allerlei nuttige dingen voor de kids (tandenborstels, haarspelden, … )Natuurlijk waren ze hier superblij mee! Als dank had tia Clarita (de directrice) gevraagd om een foto te trekken van het hele huisje en dit op te sturen naar België.

                                                              Het huisje Limburgo!

Toen tia Silvia mij vroeg een foto te trekken, vond ik het een beetje saai om gewoon een foto op te sturen, dus ik besloot er samen met de kinderen een activiteit van te maken. Ik heb dus al mijn materiaal bijeengepakt en ben richting huisje Limburgo getrokken om er iets moois van te maken.

Het proces? Vol liefde en glimlachende kids! Een 100% actieve inzet van iedereen van het huisje Limburgo!

                                             Martin, kleine drommel, zo schattig en lief!

Actieve Rhode!

Het resultaat? Aanschouw! Een grote overzichtsfoto en dan nog van ieder kindje apart een speciaal gepersonaliseerd bedankje voor de pakjes!

Het leuke einde aan dit hele verhaal en dus ook de triompf? Tia Clarita, de directrice, vond het een supertof idee met als gevolg dat ik het nu voor ieder huisje mag doen (zowel van de meisjes als van de jongens). Dus de meters en peters van ieder huisje mogen zich verwachten aan een gepersonaliseerd bedankje van hun Chileense petekindjes!

Vamos!

Éen meter? Nee, twee meter aub!

Zoals iedereen al wist, ik word meter van de ongelooflijke schattige, intelligente, mooie, lieve, ... bambino van mijn zus en schoonbroer. Feit nummer 1 waar ik énorm trots op ben!

In afwachting van zijn/haar komst, ben ik echter druk aan het oefenen met Sofía, het kindje van tia Paola en binnenkort... mijn metekindje want ik word niet één keer meter dit jaar, maar twee keer! Ben persoonlijk superblij met de titel :)

Mijn 'vrije' tijd vul ik dus op met het helpen van tia Paola en de takenlijst voor het doopfeest dat op 11 mei zal plaatvinden. Zo heb ik de uitnodiging samen met haar gemaakt. Ook ga ik met haar shoppen aan het einde van de maand voor kleren en doe ik nog allerlei dingen om het feest voor te bereiden!

Mijn outfit heb ik al helemaal klaarliggen want doop staat in Chili gelijk aan een officiële gelegenheid en dus dresscode: chique. Had ik dat geweten in januari, dan had ik daarmee rekening mee gehouden bij het pakken van mijn valies want all stars en een jeans is nu niet bepaald als chique te betitelen. Nu heb ik er twee hele dagen over gedaan om een kleedje en hakken te vinden (maar dan steunen we de Chileense economie, dus al bij al goede daad).

In ieder geval: ik vind het een hele eer en ik kijk er énorm naar uit!

Dubbele nationaliteit? Check!

Na heel veel zwoegen en reizen, is het mij eindelijk gelukt: sinds gisteren heb ik mijn Chileense identiteitskaart. Vanaf vandaag tot 5 oktober heb ik dus een dubbele nationaliteit! Hell yeah!

Papier hier!

Vele mensen vroegen erachter, dus geef ik mijn adres nogmaals door:

Éen zotte dierentuin!

Kinderen zijn drukke bijen, soms iets te druk. Vaak leidt dat tot ongelooflijk geschifte situaties en tot een complete chaos. Tijdens knutselactiviteiten is dat ook het geval. Zet een bende aapjes samen en je kan je eigen dierentuin opendoen! Mijn oplossing? We maken er een hele dierentuin van: laat die dieren maar komen!

Doorheen de week zijn de kinderen druk bezet: ze komen om 4uur terug van school, eten hun vieruurtje op,  maken hun taken, spelen een tijdje, eten en gaan dan vrijwel onmiddellijk slapen. Maw: weinig tijd om een speciale activiteit te doen. Dus knutselactiviteiten doe ik vooral in het weekend. Zo heb ik vorig weekend eendjes gemaakt met de kids. Het ging als volgt: ieder kapoen kreeg een bladje papier met daarop de afbeelding van een eend op. Ze moesten dit eerst helemaal inkleuren. Daarna kwam het belangrijkste: met crêpepapier moesten ze kleine bolletjes maken en deze moesten ze dan op de vleugels en het lichaampje van de eend plakken.  Al zeg ik het zelf, het resultaat mocht er wezen!

                                 De hele bende!                                   Alondra en haar supercreatie!

                             Zelfs Fabiola deed zéér ijverig mee. De hele eend moest eraan geloven!

Deze week heb ik schaapjes gemaakt. Een schaap inkleuren en er dan watjes opplakken.  Klinkt simpel en misschien zelfs stom, maar de kinderen hebben zich goed geamuseerd! En dat is uiteindelijk wat telt!

                              Lieve Fabiola                                         Babbelgrage Anna-Maria

Deze activiteiten dienen trouwens niet enkel om hen bezig te houden, maar ook om hen te leren dat ze samen moeten werken, dat ze dingen moeten delen, dat ze moeten wachten op mijn hulp (ik heb immers maar 2 handen en 1 paar ogen). Zo is al het materiaal dat ik gebruik tijdens mijn activiteiten aangekocht door mij: de potloden, de pritt, het papier, … De kinderen weten dit. Ik heb er bewust voor gekozen om niet voor ieder kind apart alles te voorzien. Ik koop een beperkte hoeveelheid en leg alles in het midden van de tafel. Ze weten dat ze respect moeten tonen voor het materiaal en dat ze het moeten delen. In het begin liep dit nogal stroef, maar ik merk met de week dat dit echt supergoed betert! Het leuke aan het nuttige koppelen!  

Start to bake!

Vanaf het begin van mijn verblijf hier is er mij altijd één ding duidelijk gemaakt: viva gebak en chocomousse!  Michèle en Stefan hebben deze traditie op poten gezet, dus wie ben ik om deze stop te zetten. Samenvatting van deze week? Een rollercoaster van calorieën! De gezonde maaltijden werden afgewisseld met een heleboel ongezonde dingen.

Zo begon de week op maandag met het maken van chocomousse met Casita Belén.  Meer bepaald met Estrellia, Maca en Maca! Gespreksonderwerp tussen het kloppen door? Jongens!

Oorspronkelijk was het plan om op donderdag een cake te maken met het huisje van Tia Paola. Maar wegens het tussenkomen van een voetbalmatch waarbij ik in de goal stond, is dat uitgelopen en wordt dat plan verschoven naar volgende week. Dus in plaats daarvan heb ik op vrijdag een cake gemaakt met Casita Sagrados Corazones. Isidora hielp mij hier ijverig bij (zoals altijd, want ze wil leren hoe ze moet bakken), zelfs Aracely en Manuel hielpen met kloppen (met twee handjes, want het deeg was net niet loperig genoeg om én de kom vast te houden én te kloppen). Persoonlijk was ik superblij met het resultaat, want de oven biedt nogal vaak uitdagingen en leidt nogal zeer vaak tot aangebrand gebak… Maar niet deze keer!

Paula aan het genieten vd cake!

Isidora, mijn hulpje!

Dan heb ik de gebakweek afgesloten in het huisje Limburgo. Het oorspronkelijk plan was een dagje platteland, maar dat plan is in duigen gevallen, dus heb ik er een toffe, drukke dag van gemaakt. Ik ben gestart met het kijken van Cars, geaccompagneerd met een cafecito natuurlijk, daarna een activiteit met de kids (schaapjes maken), dan een marmercake maken met Limburgo (want zondag is hun dag) en dan nog film gekeken (El Laberinto del Fauno). Om hen eens extra te verwennen had ik bij de cake nog gesmolten chocolade bij gedaan en room. De woorden ‘Qué rico, tía’ en ‘Gracias, tía Ina’ werden dan ook véél uitgesproken vanavond!

Veel calorieën in één week, maar ik kan toch niet nee zeggen tegen ongelooflijke cutiepie gezichtjes van kinderen? Opoffering noemen ze dat!  Ongetwijfeld zullen er nog vele cakejes, gateaus, chocomoussekes, taarten volgen. Dus absoluut: to be continued!



Kadootjes, taart, kusjes en ... bloem en eieren!

Toen ik hier aankwam, was het eerste wat vrijwel iedereen mij vroeg: wanneer is je verjaardag? Toen ik zei, 29 mei, waren ze één voor één blij dit te horen. Ik vier immers mijn verjaardag in de hogar, in Chili. Ik was mij compleet niet bewust van waarom ze zo blij waren, tot voorbije vrijdag...

Vrijdag vierden we de verjaardag van Pamela. Ik had geholpen met de voorbereidingen (hapjes, een lekkere chocoladecake, chips, ...). We hadden gezongen, gegeten aan de tafel en het was tijd voor de taart. De kaarsjes werden aangestoken en we zongen opnieuw. De kaarsjes werden uitgeblazen en ... Pamela haar gezicht belandde in de taart.



Dit was nog niet alles. Opeens kwam Djangela met een klein potje bloem af. Ik vroeg mij al af wat ze hiermee gingen doen, tot ik het met mijn eigen ogen zag... Aanschouw de Chileense gewoonte van verjaardagen!

Naar wat ik gehoord heb, ontbraken er nog eieren bij het bloemplan... Ik ben eens benieuwd wat dat gaat geven voor mijn verjaardag...

Maar het was wel een zeer toffe verjaardag! Vele toffe foto's en nog meer toffe herinneringen!

Legally pink!

Roze, toch een typische meisjeskleur, een kleur die nooit is samengegaan met mij, tot gisteren... Ik had in Santiago een vijftal flesjes nagellak gekocht. Deze was niet voor mij, maar voor de meisjes in de hogar. Het zijn toch meisjes meisjes, dus daar hoort schmink bij.

Gisteren zat ik in het huisje Belén waar Estrella een half uur lang haar fantasie heeft uitgewerkt op mijn nagels. Zie hier het resultaat! Vooral het roze gedeelte maakt het :)

Nadat Estrella klaar was met mijn nagels, heb ik de nagels gelakt van alle meisjes in het huisje. Ze wilden allemaal twee kleurtjes hebben, zoals op mijn nagels. Kleine gebaren, maar zo een grote smiles op hun gezichten! Dat maakt het allemaal waard!

Table for one, please!

Alleen reizen is... raar. Tot die conclusie ben ik deze week gekomen. Het heeft zo zijn charmes, maar ook zijn nadelen: je moet alles alleen doen, eten, opstaan en je hebt niemand om tegen te babbelen, niemand die mee kan beslissen wat je de volgende dag gaat doen, ... Het voordeel is dat je alles zelf kan beslissen, je eigen tempo, wat je gaat bezoeken, waar je naartoe gaat en wanneer.

Een miniverslag:

Maandag: de grote busrit richting Santiago. Met groot bedoel ik 7uur! Tia Paola vergezelde mij persoonlijk tot aan de bushalte om nogmaals duidelijk te maken dat ik écht niet mocht gaan van haar, grappig! Om 7 uur aangekomen in Santiago, metro genomen richting de hostel in de hoop nog een bed te vinden. Bed gevonden én avondeten. So far, so good!

Dinsdag: La lucha de las oficinas! Mijn trip begon op het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Eerste wat de vrouw daar tegen mij zegt: jij bent geen oude vrouw? Zo klonk je aan de telefoon. Goed begin, niet? Papiertjes ingevuld, dik ok. Maar! De stempel ontbrak. Deze krijg je normaal bij het binnenkomen van het land (luchthaven dus). Mijn oplossing? Belgische Ambassade! Deze wisten mij te zeggen dat ik naar het PDI moest gaan (Policía de Investigaciones). Zij zijn de internationale politie en konden mij een stempel geven. Daar aangekomen trok ik een nummertje... Nummer 232 was aan de beurt, ik had nummer 402... Deprimerend, niet? De PDI kon mij enkel een certificaat geven. Na meer als 170 nummers zei de lieve mevrouw van de PDI mij dat ik niet bij de PDI moest zijn, maar bij de Guardia Civil (civiele wacht). Zij zeiden mij op hun beurt dat de stempel van 5 februari niet kon vernieuwd worden, maar geldt voor mijn hele periode hier. Ondertussen waren er meer als 6 uur gepasseerd...

Woensdag: tijd voor de toerist uit te hangen! Visita nummer 1: Viña del Mar! Zoals de titel al zelf zegt, het ligt aan de zee. In Santiago was het 30°, ik dus in short en tshirt naar Viña del Mar. Dat viel lelijk tegen... Wind, wolken en geen greintje zon te zien de eerste uren dat ik daar was... Dan maar warm wandelen! In het park ontdekte ik het gebouw dat gebruikt wordt voor het festival de Viña del Mar, heel bekend hier in Chili.

            Het eerste busticketje!                                                  Muurschildering in Mapuchestijl!

                                                       Het festival van Viña del Mar:

Volgende halte: het strand en de dijk (aka: nog kouder!). Kilometers heb ik gewandeld vooraleer ik aan iets kwam wat men strand noemde. De hippe pelikanen waren officieel het tofste van heel de wandeling!

Donderdag: Isla Negra van Pablo Neruda. Hoewel de titel iets anders zegt, is dit geen eiland, eerder het einde van de bewoonde wereld. De bus zet je er af en je weet absoluut niet waar je naartoe moet gaan. Twee vriendelijke Brazilenen wisten dit ook niet en dus hebben we maar samen gezocht. Na een dik half uur zoeken hadden we het 'grote' huis eindelijk gevonden. Binnen mocht je spijtig genoeg geen foto's nemen, maar wel naar buiten toe. Het huis was mooi, alles had een betekenis, maar het mooiste vond ik persoonlijk het uitzicht. Woest water dat iedere minuut klotst tegen rotsen, zeer poëtisch!

                                                        En dit zonder photoshop!

                                                     Uitzicht op het strand vanuit het huis!

Het graf van Pablo Neruda en zijn vrouw:

Vrijdag: el traslado! Tijd voor de verhuis van Santiago naar Concepción. In de ochtend heb ik nog de Santa Lucía heuvel bezocht om de tijd te doden.

Onderweg naar boven:

De top is bereikt, mooi, niet?

     

Toen ik terugliep naar mijn hostel om mijn valies te gaan halen, kwam ik deze muurschildering tegen. Toch wel heel wat mooier dan de brolgraffiti die je op alle andere muren vindt!

Daarna, opnieuw een rit van 7 uur in de bus. De nacht van mijn leven denk ik! Een kleine samenvatting: op voorhand had Tía Camila mij al gezegd dat Concepción ongelooflijk gevaarlijk is, dat ik na 7 uur niet meer mocht buitenkomen, nooit een gids mocht bovenhalen in de straten en alles van camera, gsm, ... zo weinig mogelijk moest gebruiken in de stad zelf. De schrik zat er dus al in... Ik kom aan om 22uur (donker dus!). Aan de terminal neem ik een taxi richting de stad. Vlak voor ik de taxi uitstap, zegt de chauffeur, gevaarlijke regio "jij hebt moed, señorita!" Aangekomen in de hostel, zegt de eigenaar van 70 jaar dat ik de enige gast ben. Ik mag mijn kamer kiezen maar krijg geen sleutel en kan mijn deur dus niet sluiten. Hij bleef zelf ook daar slapen om over mij te waken (zo zei hij het). Hij toont mij zijn kamer en kom tot de conclusie dat hij een pornofilm aan het kijken is... De samenvatting: alleen in een gevaarlijke stad, in een appartement met een man van 70 jaar die porno zit te kijken... Een dieptepunt was bereikt! De volgende ochtend ben ik dan ook vertrokken met de noorderzon!

Zaterdag: Na anderhalf uur zoeken, had ik een hotel gevonden dat iets of wat fatsoenlijk was. Ik pakte mijn boeltje bijeen en vertrok richting Lota, richting El Chiflón del Diablo! Deze mijn is open geweest tot 1997! Mensen zeiden mij dat dit de moeite waard was, maar ik deed het vooral met lieve bompa Eversel in het achterhoofd! Voor zolang ik mij kan herinneren, sprak bompa altijd over de mijn, hoe zwaar dit was, wat hij moest doen, .... Hoewel hij er al 3 jaar niet meer is, was hij op dat moment meer als aanwezig en ik moet zeggen, dat deed mij wel glimlachen! Een hoogtepunt van de week!

Voor de niet-spaanssprekende mensen onder ons: ik ben moedig, ik ben afgedaald in de mijn van "het gefluit van de duivel".

                                           Zo daalden we naar 25 meter onder de grond:

                             Staan was geen optie:                                   Staan kon op bepaalde plaatsen, maar dit
                                                                                                 enkel voor mensen van 1m50...

                             

Ohja, tof feit: deze mijn lag volledig onder water, dus onder de zee. Dit bruine goedje is grondwater dat door de vochtigheid naar boven is gekomen. Maar technisch gezien is het dus zeewater!

                                        
Daarna ben ik het stadje Lota ingeweest. Ook zeer mooie uitzichten! Enkele foto'tjes!

Bewijs dat ik er effectief was (of toch mijn allstars ^^):              

                                                           Uitzicht vanuit het park:

                                                          Uitzicht vanuit de straat:

Zondag: Beachtime!  Op aanraden van enkele tia's bracht ik een bezoek aan Tome, Cocholgue en Dichato. Dichato was een regelrechte teleurstelling. Inieminieklein, niets te zien buiten een dorp dat volledig verwoest is sinds de aardbeving van 2010 en vooral door de tsunami van 2010. Een prachtig strand en dijk, maar 5 meter verder liggen er hele gebouwen tegen de grond. Best wel erg want er bleef echt niets meer van over. De tegenstelling met de andere dorpjes kon niet groter zijn. Tome, mooi!

                                                             Het strand van Tome!

Originele kleurtjes van huizen! Heel veel huizen in Chili zijn trouwens gekleurd! Blauw, roze, rood, geel, alle kleuren van de regenboog!

Vermits dit allemaal bergdorpen zijn, liggen de huisjes letterlijk op de berg. Conditie dat die mensen moeten hebben want de straten zijn absoluut niet vlak!

Cocholgue, hét hoogtepunt van de dag en zelfs van de hele week. Gabriel, een gast die in Tome woonde, heeft er mij rondgeleid en heeft mij plaatsen laten zien die enkel de locals bezoeken. Prachtig! Geen enkel negatief woord kan ik over Cocholgue zeggen, subliem! Een kustdorpje bezoeken zonder vis te eten gaat natuurlijk ook niet. In een klein, gezellig, proper (dit is uitzonderlijk!) restaurantje heb ik reineta gegeten, een plaatselijke vissoort: superheerlijk!

                                                                      Cocholgue!

  

                                                         Een klein, tof, origineel huisje!

Maandag: Back home! De week trekken was fijn, maar ik kon niet wachten om terug naar de hogar te vertrekken en om iedereen terug te zien! Maar eerst moest ik nog langs Chillán passeren om mijn identiteitskaart in orde te brengen. Ben ik al Chileens? Nop! Binnen twee weken moet ik teruggaan en dan weet ik hopelijk al meer. De eerste persoon die mij dan zegt dat mijn pas er niet is, die doe ik iets denk ik... We shall see!

De ontvangst in de hogar kon niet hartelijker zijn. Ik was superblij om de kinderen terug te zien en zij mij! Dus opdracht voor vandaag: activiteiten uitvinden om samen met hen te doen. Klinkt als een droom in mijn oren!