De doop van je eerste kindje,
een zéér belangrijke gebeurtenis. In België gaat het er als volgt aan toe: je
begint op tijd met de voorbereidingen zodat je de dag zelf niets meer moet doen
buiten je kleine bambino in bad steken, aankleden om vervolgens hetzelfde te
doen voor jezelf als mama en papa. Je komt op tijd aan in de kerk, de
kerkdienst begint op tijd en daarna wordt er gefeest met familie en vrienden,
zittende rond een tafel waarbij er gezellig gekeuveld wordt over van alles en
nog wat.
Laat één ding duidelijk zijn:
ik woon in Chili and things don’t work that way over here!
Een uitgebreid verslag over
mijn eerste meter-wording!
Vrijdag:
“Acompañame, po”
Het verhaal begon voor mij op
vrijdagavond. Paola en ik gingen naar Chillán om nog een aantal inkopen te
doen. Wat precies? Rijst, room, suiker, sla, tomaten, ajuinen, citroenen,
wortelen, aardappelen en kleren. We vertrokken om 17u nog richting Chillán (hou
er rekening mee dat het 1 uur in bus is). Het eten kon ik begrijpen. Maar
ineens moesten er nog kleren gekocht worden voor de schoonpapa, voor Sofía en
voor Paola zelf. Denkende dat ik de vorige keer een hele dag erover gedaan heb
om 1 outfit te vinden voor Paola, was dat in 2 uren een onmogelijke taak om te
doen.
Terwijl we in Chillán waren,
belde de zus van Paola ineens om te melden dat er niet genoeg kadootjes als
aandenken waren (45 kadoos en er waren 65 uitnodigingen verstuurd).
Paniekmoment! Want deze moesten minstens een week op voorhand besteld worden.
Dus er was voor dit probleem geen oplossing meer. Maw: op de dag van de doop
moest je maar snel naar het herinneringenmandje grijpen om jouw souvenir te
hebben.
Grappig feit over dit
aandenken: nog nooit was mijn naam zo creatief geschreven! (Stiekem kon ik er
wel niet mee lachen, maar kom… What are you going to do about it?)
Eenmaal terug in El Carmen was
het plan om de zaal klaar te maken. Ik zeg duidelijk “was het plan”. Eén ding
is zeker, plannen lopen in Chili nooit zoals ze moeten lopen! Wij komen aan in
de zaal, was er niémand te bespeuren. Ze (de familie) waren simpelweg niet
komen opdagen (waarschijnlijk omdat het bier in het huis te lekker was om
achter te laten of simpelweg omdat de goesting er niet zo inzat die dag). Dus
de decoratie van de zaal werd uitgesteld tot zaterdagochtend.
Om 22u nam ik afscheid van
Paola en beloofde ik haar plechtig om haar de volgende ochtend te helpen met
het versieren van de zaal.
Zaterdag: thé day!
“Aaaaaarrrrggggghhhh”
Om half 10 kreeg ik telefoon
van Paola: ik moest met haar meegaan naar Chillan om de taarten te gaan
afhalen. Oorspronkelijk ging haar zus dit doen, maar zij was plots veranderd
van idee. Dus Jorge, Paola en ik sjeezen naar Chillán om de taarten te gaan
afhalen. Om half 11 kwamen we aan in het huis van de papa (een vriend van hem
maakte de taarten). De Chileense logica was hier ver te zoeken: ze waren
supergehaast, maar nemen alle tijd van de wereld om koffie en thee te drinken.
Een uur erna waren we eindelijk in de bakkerij. Guess what? De taart was nog
niet klaar.
In tussentijd stelden zich er
allerlei andere problemen:
Probleem: de DJ belde ineens
af om half 12. Uitleg waarom hij niet kon komen? Nee… Oplossing?
Vriendenconnecties!
Probleem: de mensen die
oorspronkelijk hadden gezegd om te komen koken en helpen de zaal klaar te
zetten, waren niet opgedaagd. Uitleg? Ze werden enkel betaald om op te dienen.
Oplossing? De schoonmama en co werden ingeschakeld om alles nog snel snel in
orde te kunnen krijgen.
Na lang wachten, waren de twee
taarten eindelijk af. Zetten Chilenen twee taarten van 30 op 40 centimeter in
een doos om ze te kunnen vervoeren? Nee! De koffer ingezwierd en op naar het
volgende: een jas zoeken voor Paola en de broek van de schoonpapa omwisselen.
Ondertussen was het al half 2.
Maar geef toe, het heeft veel moeite gekost, maar de taart mocht er wel wezen!
Om 2 uur hadden we alle
inkopen gedaan en konden we vertrekken richting El Carmen, thuis. Maar de
problemen waren nog altijd niet afgelopen want de auto kreeg een klapband! Alle
onheil op één dag, moet kunnen toch? Band vervangen en terug vertrokken, een
weg waarvan iedere bocht en iedere verkeersdrempel een gevaar voor de twee
taarten vormden. Je kan je dus indenken dat we allemaal heel blij waren toen we
eindelijk aankwamen bij de zaal.
Ondertussen was het kwart voor
3 toen we aankwamen in de zaal. Hier waren ze alles nog druk aan het
klaarzetten. Alles werd op alles gezet, tot zelfs de bambinos werden
ingeschakeld om servetten te plooien.
Ohja voor ik het vergeet: de
zaal is vergelijkbaar met een schuur bij ons in België, wat dus inhoudt dat
isolatie afwezig is en chauffage onbekend is. Denkende dat het hier herfst is,
zou dat bijzonder koud worden eenmaal het avond was.
Het resultaat mocht wel gezien
worden!
Om kwart na 3 was ik terug op
mijn kamer; ik moest mij zien klaar te maken in een half uur. Outfit? Er was
tegen mij gezegd: formeel. Vermits ik niet de persoon van zwart en wit ben (in
tegenstelling tot Paola en co), ging ik in mijn eigen stijl. Veel energie heeft
het mij gekost om alles bijeen te zoeken, maar ik was heel blij met het
resultaat!
Natuurlijk moesten hiervan de nodige foto's genomen worden. Oa Estrellia was er wel voor te vinden!
Hét evenement van de dag: de
doop
“De mis begint om 4uur. Dus om kwart voor 4 stipt voor de kerk.”
Ingeborg, typisch Belgisch als
ze is, stond stipt om kwart voor 4 voor de kerk. Was daar ook nog iemand
anders? Dacht het niet… Kwart na 4 kwamen ze allemaal op hun gemakje
aangereden. You gotta love Chili en hun punctualiteit! Hoe dan ook, de
protagonist van het hele verhaal, Karen
Sofía, zag er stralend uit in haar Dashwitte kleedje, een klein engeltje!
De ceremonie? In dezelfde
stijl als de Belgische dopen. Dus niet veel aan te zeggen.
“Adónde vamos? A la fiesta, claro!”
De ceremonie was afgelopen en
het was tijd voor het feest. Mijn eerste Chileens feest, de zenuwen stonden
hoog gespannen. Hoe begon het? Een cocktailtje en hapjes, zoals ieder normaal
feest. De cocktail? Pisco Sour, een drank die in België niet bestaat. Maar het
is een vrij straf iets, bestaat in verschillende smaken en is superlekker. Dus
dat wordt zéker mee naar huis genomen volgend jaar! Tijdens de cocktails moest
er een brindis (een toost) gegeven worden. Ik zou geen goede Belg zijn moest ik
dat niet in het Nederlands doen. Toch handig als je spreekt in een taal die
niemand verstaat!
Grappig feit: ik had hakken
aan (zoals een formele outfit verreist), met als gevolg dat ik nog groter was
dan ik normaal al ben. Ik stak een kop boven iedereen uit. De mannen konden er
niet zo mee lachen…
Alle meters, peters en
natuurlijk ook de ouders! Van links naar rechts: ik, Jorge (peter), Paola
(mama), César (papa), Fabian (peter) en Paulina (meter).
Een poging van Paola om groter te zijn dan mi, maar de waarheid kwetst soms, gniffel gniffel!
Na de intro werd het tijd voor
het eten zelf: rijst, een vers geslacht varken van 80 kg en kip. Superlekker,
hoewel het wel véél vlees was, maar nogmaals, superlekker! Als nagerecht?
Perzik met slagroom. Simpel, maar superlekker!
Dan begon het, het
dansgedeelte. In tegenstelling tot de doopfeesten in België, eindigen de
feesten hier met een groot dansgebeuren. Je zou zeggen een fuif waarbij
iedereen danst zoals ze bij ons dansen, op muziek van bij ons. Nop… Niet exact!
Wat zijn de verschillen?
Dansen in Chili is
traditioneler. Er wordt bijvoorbeeld altijd per 2 gedanst, nooit alleen. Wat
inhoudt dat je als vrouw de man moet volgen (als zelfstandig opgevoede vrouw is
dat enorm moeilijk…). De muziek is ook anders, allemaal salsaritmes en geen
enkel Engelstalig lied. Vermits salsa/meringue/cumbia/… allemaal sensuele
dansen zijn, is het ook logisch dat er dan ook meteen veel meer lichaamscontact
dan als wij in België dansen (geloof mij, dat vraagt gewenning). Een ander verschil: mannen dansen hier
effectief en kunnen veel beter met hun poep schudden dan de vrouwen.
Zelfs tia Olga werd de dansvloer opgezwierd!
Als buitenlandse en als meter
van Sofía zat er dan ook niets anders op dan maar te dansen als ik gevraagd
werd. De mannen werden officieel aangesteld als mijn profesores/leraren want ik
kende geen enkele dans. Een hele uitleg kreeg ik telkens (want achter iedere
dans zit een verhaal. Vb Reggaeton: Andrés zei mij heel droog dat deze dans was
als seks met kleren aan). Wat was mijn score? Een 7/7 als ik hen moet geloven!
Zo werd ik ook uitgenodigd om te dansen met de schoonpapa van Paola, de papa van Cesar dus. Een ongelooflijk lieve man! Weetje: hij is papa van 7 kids!
Het feesten duurde nog tot in
de late uurtjes. Een uitslaapdag was dan ook verreist. Zondag hebben we de zaal
nog opgeruimd. In duidelijke taal wilt dit zeggen: de mannen dronken bier en de
vrouwen ruimden op. Ik heb mij enorm goed geamuseerd en ben enorm trots meter
te zijn van Sofía!
Sfeerfoto's
Ouders, meters en peters en natuurlijk Sofía! (Cesar, 2e man van links) speelde vals. Hij had zichzelf op een verhoog gezet zodat het verschil tussen hem en mij niet zo groot zou zijn)
Papa en dochter Estrellia en ik
Tia Olga en dochter Karen:
Tia Wendy, tia Olga, tia Yasna
De hele bende van de hogar!
