Coming home or better yet: home is coming!

Na het toch wel emotionele afscheid van de hogar, zijn we ondertussen een week aan het rondreizen. Liver dan dit kan het niet: een verslag vanuit de bus van Santiago naar La Serena. We zijn al de hele dag onderweg, naar nieuwe horizonten, nieuwe avonturen, nogmaals!

Santiago:

Vorige week vrijdag is Erwin aangekomen. Speciaal om 6u opgestaan om op tijd op de luchthaven aan te komen. Geloof mij, die minuten in de luchthaven leken een eeuwigheid te duren. Daar kwam nog bij dat er nergens aangegeven stond waar hij zou uitkomen, dus een volledige verrassing. You gotta love Chili! Na een uurtje wachten kwam hij uiteindelijk de gate uitgelopen, relaxed met het karretje rijdende. Grappig om mijn ‘grote’ broer terug te zien, maar het was een blij weerzien dat kan je ik je wel zeggen (hij leek trouwens écht gigantisch groot tov 6 maanden geleden)

Stom als ik was, dacht ik dat hij wel moe zou zijn na zoveel uren vlucht. Het tegendeel bewees hij echter. Na zich opgefrist te hebben en een ontbijt, bleek de beklimming van de 2 grote heuvels van Santiago geen enkel probleem voor hem. 

Kadootjes openen, altijd leuk! Belgisch snoepgoed én zelfde doopsuiker van Len is tot Chili geraakt!Eén blije meter!

 Erwin leert churros met mangar kennen (mangar is niet zijn ding...)

Het huis van Pablo Neruda in Santiago (het enige huis dat ikzelf ook nog niet gezien had) 

Een hele karwei om boven te geraken (vooral voor mij...), maar we hebben de Santa Lucia getrotseerd!

 En de eerste avond ronden we af met een welverdiende pisco sour, dé drank in Chili!

De dag erna, zaterdag, hebben we Undurraga bezocht, een wijngaard die ikzelf ook nog niet had gezien. Ik moet zeggen: mooi, maar niet hetzelfde zicht als in de zomer. Die namiddag zijn we naar het hard rock café geweest en hebben we zelfs een H&M gevonden (eerste in 7 maanden hier).

Samenvatting van deze eerste 2 dagen Santiago? Vermoeiend, koud, subliem en geweldig! Belgisch gezelschap bij mij hebben is toch een leuk iets!

Ohja, supergrappig: ik had speciaal wieletjes gekocht voor onder mijn valies te zetten zodat ik hem niet meer moest dragen. Die wielen hebben het juist gehaald tot aan de terminal en toen: adios wiel 1… Goéde kwaliteit dat dat was…

Mendoza:

Zondag hebben we vroeg de bus genomen richting Argentinië. Nooit gedacht dat een bus zo een mooie route kon afleggen: dwars doorheen het Andesgebergte! Krullend naar boven gaande, trotseerden we de druk op de oren en genoten we van de ongelooflijk prachtige landschappen!

Dit is geen motorcrossparcours noch eentje van formule 1, dit is de weg richting de grens van Argentinië!

 We got in! Extra stempeltje!

 Eenmaal aangekomen in Mendoza, zagen we eerst af van het ongelooflijk gewicht van de valiezen. Gelukkig had ik mijn broer bij, die zich vanaf nu bekommerd over mijn valies en ik over die van hem. Dus na blokken afzien, waren we eindelijk aangekomen in de hostel en werd het tijd om excursies te plannen: maandag paardrijden in de bergen, dinsdag een wijnroute doen met de fiets en woensdag trekken, thermen en klimmen. Actief, dat is het minste wat je ervan kan zeggen! Uiteindelijk zijn we woensdag naar de Alta Montaña gegaan, maar ook dat was prachtig!

 De paardentocht, in de middle of nowhere, tussen de bergen!

 Onze plaatselijke kok, die in de koepel hierboven een asado heeft klaargemaakt! Superlekker!

We zagen er toch prof uit, op die paarden, geef toe!  

De fietstocht! 

Vanaf dinsdag is het gezin Deferme trotse eigenaar van 2 van deze flessen: de witte wijn en ook de Malbec/Carmenère. Voor de kenners onder ons: de tweede wijn is op één enkele plaats ter wereld te verkrijgen. Ik kijk er al naar uit om deze in Middenstraat 37 open te doen!

Op naar de Alta Montaña! Die uitzichten, ongelooflijk!

Tijdens al die tochten zijn we véél mensen tegengekomen (voordeel van hostels, je leert altijd mensen kennen). Zo amuseert Erwin zich al een week met het lezen van de facebook van 3 Indiërs die hij heeft leren kennen tijdens het paardrijden. Ik heb te dinsdag met een groep Franse meiden zitten te praten en bleek dat één van hen meer als een jaar in Cadiz heeft gewoond, net zoals ik! Super om zo te ontdekken! De sfeer die je op die tochten hebt is supergrappig en tof! Ontspannen en iedereen babbelt met iedereen in minstens 3 talen: Frans, Engels en Spaans, een perfecter talenbad kan je niet hebben!

Het grappigste al die tijd was dat Erwin van alles foto’s trok en dan bedoel ik ook alles! Denk dat hij van de bergen alleen al meer als 100 foto’s neemt en dan vooral panoramafoto’s, één van de voordelen van zijn camera.

Ben blij dat hij hier is, ook al leidt dat soms tot conflicten. Hij is voorlopig immers nog een groentje op gebied van reizen en vooruitkijken is dus niet één van zijn sterkste punten (op dit moment), ook de taal is hem niet meegegeven en de gewoontes en het eten ken ik, maar hij niet. Zo bestelde hij eergisteren een steak in het restaurant en hij kreeg letterlijk een steak, met niéts anders bij. We waren de salade en frieten vergeten te bestellen… Droge maaltijd! Of zo wil hij het Hard Rock café bezoeken, maar het adres vergeet hij in de hotelkamer. Maar ik heb hem in de leer genomen: binnen een maand is hij in staat om met eender wie op vakantie te gaan! Maar ik moet zeggen: hij helpt mij waar hij kan, hij staat zonder grommelen op en hij is aangenaam gezelschap. Hij zei het zelf al zoveel: ik ben toch blij dat ik naar hier ben gekomen. Awel, ik ook!

Op naar week 2! Planning? La Serena, San Pedro de Atacama, Arica en many more!

No es 'adios', sino 'hasta luego'

Zwaar en übergelukkig, dat zijn de twee woorden die de voorbije 4 dagen samenvatten. Mijn eerste idee was om de voorbije dagen rustig door te brengen, maar uiteindelijk zijn dat de meest hectische dagen van mijn hele verblijf hier geweest.

Het weekend: the beginning of the end!

Het startsein werd vrijdag gegeven. Hier startte ik al met het maken van mijn valies en dan meer bepaald met het uitdelen van kleren, materiaal en al de rest wat ik niet meer nodig had eenmaal ik ging rondtrekken. Stiekem hoopte ik ook dat mijn valies daardoor heel wat minder zwaar zou zijn, maar van die illusie geraakte ik al snel af.

Zaterdagavond was ik uitgenodigd bij Paola haar thuis voor een afscheidsetentje. Ze hadden speciaal een asado gemaakt (soort van bbq), de nodige mensen werden uitgenodigd en de toast werden gehouden. Een rustige avond die normaal gezien in de discotheek van El Carmen moest eindigen, maar dat plan heb ik toch bewust omgegooid. De laatste dagen gingen immers al zwaar worden, een uitgaansnacht die tot 6u in de ochtend ging duren, kon ik wel missen. Daarenboven hadden de huisjes SSCC en Limburgo een pyjamada (een pyjamafeestje) gepland en vermits ik de eregast was, mocht ik natuurlijk niet ontbreken!

Zondag was het goed weer, het zonnetje scheen en zelfs de zonnebril kon bovengehaald worden. Tijd om naar het park te gaan! Daar hebben we zelfs gevoetbald, hoewel er van mijn conditie nog weinig te merken is…  Zoals Marleen al subtiel zei tijdens het skypegesprek, mijn wangetjes zijn boller dan 7 maanden geleden, maar dit jaar is een jaar van genieten, dus vanaf februari 2014 zal ik intensief sporten (Kristiaan, hou je al maar klaar!), maar nu geniet ik 100% van alle culinaire activiteiten hier in Chili en in Peru.

 Tia Carol, een zalige meid!

 Het weekend ging gigantisch snel vooruit en uiteindelijk kwamen we aan bij de laatste 24uur van mijn verblijf. Mijn plan was als volgt: ik neem rustig mijn valies, neem van iedereen afscheid en vertrek op mijn eentje richting de bus, eventueel met Paola en Sofía. Maar ook dat plan is compleet omgegooid. Een samenvatting:

Dinsdag: definitief afscheid komt in zicht!

Dinsdagochtend: Ingeborg begint in alle haast haar valies eindelijk te maken. Verdere taken: het afmaken van de herinneringen, het inpakken van de kadootjes, het uitdelen van de laatste kledingsstukken, … Kortom, alles wat je doet om een verblijf af te ronden.

13h: zoals ik al 7 maanden bezig was, ging ik stipt om 12h45 richting het huisje Belén om samen met tia Carito naar de school te gaan om de kinderen af te halen. Dit allemaal zonder door te hebben dat er in de comedor, waar ik iedere dag middag eet, iets aan de hand was. Ik kwam terug van school en de deur was gesloten. Klop klop, maar niémand deed open. Er werd een lichtsignaal gegeven (wat blijkbaar betekende dat ik niet binnenmocht). Na een vijftal minuutjes mocht ik wel binnen, geblinddoekt (déjà-vu effect!). Wat bleek? Overal ballonnen, foto’s van Mario Casas met boodschappen en een sjiek gedekte tafel. Een feestmaal, speciaal voor mij, ik voelde mij vereerd! Superlekker gegeten! Er was zelfs gezorgd voor kadoos, wat ik hélémaal al niet verwacht had. Wie gaat nu ook Chili uit zonder een poncho, koperen borden en een klassiek toeristent-shirt?

 De tia's: tia Norma, tia Olga, tia Betsy, tia Camila en tia Clarita (en tia Dayana die de foto neemt)

Ik ga naar Peru en neem mee: Mario Casas!!

Feestje 1 afgelopen, op naar verrassing nummer 2! Macarena, die een paar maanden geleden uit de hogar weg is gegaan, was speciaal afgekomen om afscheid te nemen. Met haar even gebabbeld en verwacht dat ze al zou doorgaan. Maar uiteindelijk kwam verrassing nummer 3: om 18h kwam Estrellia mij zeggen dat ik na een tiental minuutjes moest langsgaan bij hun huisje. Op naar het eerste officiële weenmoment! De tafel was mooi gedekt, de nodige chips en snoepjes waren gehaald en de eerste tekeningen werden in ontvangst genomen. Een uitgebreide speech van tia Carito en bedankjes van de kinderen, meer was er niet nodig om mij aan het wenen te krijgen…

Op naar nummer 4: tia Ursula had vlak na het feestje van tia Carito mijn aanwezigheid geëist (echt geëist, ik kreeg exact 20 min bij tia Carito). Een paar weken al was ik aan het zagen voor een torta, omdat ze deze toch zo heerlijk maakt. Dus die avond zag de tafel er heel mooi gedekt uit mét een afscheidstorta speciaal voor mij gemaakt. Tia Ursula gaf een speech en ohja, zowel zij als ik waren aan het wenen (net zoals de helft van de tafel…). Emotioneel, maar zo leuk dat ze toch met die kleine attenties aan je denken!

 We zijn nog niet uitgeteld: nummer 5 zat er aan te komen! Tia Marleni had gevraagd of ik die avond speciale plannen had want ook zij had iets gepland. Herinner je de trip naar de sneeuw? Een deel van deze mensen hadden een klein feestje gepland, speciaal voor mijn afscheid. Superschattig. Zo zie je maar, Chilenen zijn zalige mensen. Ze kennen mij nauwelijks maar organiseren wel feestjes voor mij. Ik voelde mij überbelangrijk.

Daarna was het half 11 en had ik nog beloofd om langs te gaan bij huisje Alborada, want daar gingen ze de verjaardag vieren van Sebastian en Carlos. Iets later dan verwacht, maar ik ben er geraakt en dat is het belangrijkste. Uiteindelijk ben ik om 11uur richting mijn kamer getrokken in de hoop snel in mijn nest te liggen, maar dat was een illusie, want er stond nog véél op het programma. Uiteindelijk lag ik om half 1 in mijn bed, ongelooflijk moe en met gezwollen ogen van het wenen.

Woensdag: dé dag!

Deze ochtend was ook alles behalve rustig. Ik ben speciaal om 7 uur opgestaan zodat ik vanaf kwart na 7 afscheid kon beginnen te nemen van alle kinderen want ze zouden op school zitten als ik vertrok. Een goed half uurtje heeft het mij gekost, maar heb het uiteindelijk gehaald: afscheid genomen van in het totaal 5 huisjes, meer als 60 kinderen.

Ontbijt heb ik niet genomen wegens tijdgebrek. Kamer poetsen, de aandenkens ronddelen en dan toch stilaan richting bus gaan want die vertrok om 10h40. Alles heb ik op tijd afgerond gekregen, maar ook toen stond ik weer voor een verrassing: élke tia die op dat moment in de Hogar aan het werken was, is met mij meegelopen naar de bushalte om afscheid te nemen. Hoé hip is dat gewoon? Dan ontdekte ik ook dat ik enkele geheime kadootjes, verstopt in mijn valies. Dus spannend voor op de bus!

Met een valies vol ballonnen, confetti (ik vind nog altijd stukjes terug) en zelfs stenen ben ik op de bus gestapt. De tranen waren er op dat moment niet, maar die bleven ook niet lang uit. In de loop van de laatste dagen hebben de kinderen mij brieven en tekeningen gegeven. Ik heb er bewust voor gekozen om deze niet te openen op voorhand, wel op de bus. Eenmaal de eerste brief geopend, stroomde de tranen van mijn wangen.

Conclusie (zoals meneer Vinken vroeger zei): I love you, I need you, I never let you in de steek!

Ik ben in het totaal al een dikke 6 maanden weg van thuis, van België, van alles wat mij bekend is. Het zijn uiteindelijk maar 6 maanden, maar toch is de hogar mijn tweede thuis geworden. Voor de tia’s heb ik niets minder als respect. Het werk dat zij doen, kent geen gelijke in België. De energie, de moeite, het geduld dat ze erin moeten steken, ik kan daar maar 1 ding op zeggen: respect! De kinderen, ze hebben hun momenten, maar het zijn schatten van kinderen die ondanks problemen toch de positieve kant van alles inzien. Ze hebben één voor één mijn hart gestolen, zoveel is zeker.

Ik heb dit werk met véél plezier gedaan de afgelopen maanden. Het feit dat ieder huisje wel een afscheidsfeestje hield en dat ik van iéder kind een knuffel heb gekregen die gemeend was, de traantjes, de bedankjes, de briefjes en tekeningen, dit allemaal maakt al die energie, die frustratie (soms), de moeite waard. Dit is mijn eerste reis richting de Hogar geweest, maar het zal absoluut niet de laatste zijn!

Het afscheid was heel moeilijk. Het positieve aan dit alles? Overmorgen om 07h50 komt Erwin aan op de luchthaven van Santiago. Hebben we zenuwen? Ongelooflijk veel en het is nog maar woensdag! 7 maanden geen Nederlands, geen familie of vrienden, dan is het ineens raar denkende dat overmorgen mijn broer in dezelfde hostel zal blijven, hetzelfde eten zal eten, hetzelfde zal beleven als mij. Raar te denken dat hij gewoon naast mij zal staan, dat ik hem met mijn eigen ogen kan zien. Ik kan het nog altijd niet geloven denk ik. Stiekem kijk ik ook al uit naar de kadootjes voor mij die in zijn valies zitten. Een zalig iets en zalig iemand om naar uit te kijken! Bring it on! Etappe 2 van mijn reis kan starten!

En de boom stond op de bergen...

Zoals hopelijk iedereen wel weet, is er in Chili een gigantisch lang uitgerekt gebergte, genaamd de Andes. Ondertussen ben ik ongeveer een 6,5 maand hier, maar heb ik de Andes nog nooit van dichtbij gezien, ronduit schandalig, zeg nu zelf. Na talloze gesprekken hierover gehad te hebben, kwam tia Marleni van het huisje Belén met de oplossing: zij ging met collega's van het werk een dagje naar de sneeuw en ik mocht mee! 

Tia Marleni kwam mij ophalen om 6u in de ochtend, je hoort het goed, 6uur! Op een vrije dag is dat een hel om op dat uur op te staan, maar het was voor een goed doel, dus dan deden we dat maar. Gisteren ben ik dus om half 6 mijn bed uitgekropen om mij snel snel aan te kleden met véél kleren want sneeuw is bij mijn weten nog altijd koud. Op tijd (en dat is een uitzondering) stond het busje voor mijn deur en stapte ik in. Een uurtje later hadden we alle 14 passagiers opgehaald en konden we vertrekken richting las Thermas de Chillán. 

Ik ging er vanuit dat dat thermale baden waren,maar dat bleek een vergissing te zijn. Las Thermas is de benaming van een heel gebied in het Andesgebergte. Dus na een goed anderhalf uur rijden, waarvan het laatste half uur stijl omhoog in de bergen, kwamen we aan op een plat stuk, langs een skipiste. Allereerst genieten van het uitzicht, dat mij enorm deed denken aan Zwitserland: bergen, sneeuw, mensen die skiën en snowboarden. Stap 1 in de daguitstap: ontbijten. Er was voor álles gezorgd: koffie, thee, cake, boterhammen, ... Kortom, ze kwamen voorbereid!

Daarna kwam absoluut het tofste deel van de hele dag: in de sneeuw spelen. In Chili is het de gewoonte om van de sneeuw af te glijden, maar niet met een slee ofzo, nee, met een plastieken zak onder je poep en zo naar beneden. Ik was dan misschien de gringo, maar mocht niet onderdoen en wat blijkt: superhip en supertof om te doen! Ik denk wel dat mijn poep morgen blauw gaat zien, het naar beneden gaan verliep niet altijd zo vlot spijtig genoeg...

Daarna hebben we een weldoende sneeuwwandeling gemaakt in de regen. Tia Marleni heeft zelfs gesnowboard (supergrappig om te zien!) en toen we eindelijk officieel zeikesnat waren, hebben we dan toch maar gezegd dat we teruggingen en dit vooral omdat de terugtocht naar beneden te gevaarlijk werd. Dus de terugtocht werd ingezet. De hele dag babbelkousen achter mij gehad, maar op de terugtocht lag iedereen te snurken als kleine varkentjes.

We hebben echter nog een pauze ingelast bij de grot van de Pincheira, dit is een legendarisch volk dat via het Andesgebergte aar Argentinië ging om daar te roven van de rijken. Dat geld kwam dan bij Chileense rijken terecht, dus niet echt een Robin Hood-scenario. Ze leefden in grotten en dit om van de autoriteiten te ontsnappen.

De grot was gigantisch groot en ik moet zeggen, prachtig om te zien! Vooral de waterval die moest dienen als douche, maakte het geheel wel af!

Hierna hebben we officieel de reis afgerond en zijn we teruggegaan naar El Carmen. Iedereen was zeikesnat en keek heel hard uit naar haar warme douche, maar kwam ook tot de conclusie dat de dag ongelooflijk subliem verlopen was! Zijzelf gaan dit opnieuw doen in oktober en mijn uitnodiging voor 2015 ligt al klaar! Dus dat is zéker iets om naar uit te kijken! Ik vond het een sublieme dag, heb mij héél goed geamuseerd en dat is de blauwe plekken en de kou meer als waard! Absoluut voor herhaling vatbaar!

Let's go party, people!

De dagen blijven maar voorbij vliegen. Zonder enig besef zijn we weeral een week verder in ons avontuur. Anderhalve week, dat rest mij nog hier in de instelling en ik moet toegeven, het gaat moeilijk worden woensdag om afscheid te nemen. Stilaan maar zeker worden de knuffels langer, worden er meer kusjes gegeven en beginnen de kinderen en ik te beseffen dat aan alle mooie liedjes een einde komt. Maar laten we niet vooruitlopen op de feiten, want ook vorige week was vetjes!

De week zijn we begonnen met het maken van een memoryspel. Dit spel had ik oorspronkelijk voorzien voor tijdens de wintervakantie, maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen. Dus heb ik dat vorige week gemaakt in het huisje Belén. Toch magisch wat je met karton en een paar afbeeldingen kan verwezenlijken. De kinderen waren alleszins al enthousiast!

Magda en Javiera, actief spelende met hun nieuw spel!

De eerste echte party van deze week was woensdag, de verjaardag van Priscila, die 13 jaar werd. Ze zei wel op voorhand dat ze niets wilde, maar dat zeggen ze altijd en menen ze nooit. Dus heb ik met tia Paulina (tia Silvia was er niet) afgesproken om toch iets te doen. Uiteindelijk zijn dat calzones rotos en een verjaardagstaart geworden. Tia Paulina had dan ook nog drank en chips gekocht en het avondmaal kon beginnen.

Ohja, de taart/cake was niét verbrand, superrealisatie dus! Hoewel Priscila zei van wel om mij een hartaanval te doen krijgen. Context? Mijn cake stond in de oven en ik was in de living ondertussen kerstvrouw aan het spelen met onderbroeken, sokken en bh's. Opeens kwam Priscila af met de boodschap: tia, je cake is helemaal zwart. Ik: neeeeeeeeeeeeeee!! Dus rende ik naar de keuken waar ik ontdekte dat mijn cake er perfect uitzag en niét aangebrand was. Je zou denken: toch soms gemeen, jonge kinderen. Maar wetende dat tia Paulina de schuldige was van de grap, zijn de kinderen de engeltjes en tia Paulina het duiveltje!

Mijn eigen creatie, niet slecht, al zeg ik het zelf!

De eettafel, toch lekker, niet?

 Ohja, ze hebben hier de gewoonte om het gezicht van de jarige in de taart te duwen. Dus maw: heel het gezicht en de sjaal hing vol met taart!

Dan het laatste feestje van de week: mijn eigen feestje, mijn eerste keer écht uit in Chili! Tia Carol, Carol voor de vrienden en vriendinnen, had mij ter gelegenheid van haar verjaardag uitgenodigd om eens de bloemetjes buiten te zetten. Op facebook had ze gezet dat ze uit ging gaan en dat de eregast iemand was genaamd Ingeborg Deferme. Dat doet je toch helemaal glunderen!

Ik vertrok dus om half 9 met de laatste bus naar Chillán om daar aan de terminal te wachten op Carol. Een half uurtje heb ik moeten wachten (dit is Chili, mensen), maar uiteindelijk kwam ze toch opdagen en gingen we naar het huis van haar mama. Daar hebben we gegeten om daarna te vertrekken naar het huis van een vriendin van haar, Marcia genaamd. In Spanje deden ze dit ook, indrinken, hier doen ze dat dus ook. Om 1 uur zijn we richting een discotheek getrokken waar het grappigste absoluut de mannen waren. Je had de dansvloer en in 2 rijen daarnaast stonden de mannen, te lonken en kijken naar hun volgende prooi. Het zijn toch grappige beesten, die mannen hier. Uiteindelijk hebben we geshaked tot 5uur in de ochtend. Om half 6 lag ik in mijn bed (allé, Carol haar bed).

De jarige, Carol en ik! 

 Haar 2 vriendinnen die ook meegingen: Marcia en Ivonne

Uit datzelfde bed ben ik uitgekropen om 10u. Waarom ben ik zo zot dit te doen na enkel 4 uur slaap? Gisteren was het dag van het kind. Dat kan je vergelijken met Sinterklaas in België, dus maw een héél belangrijke dag voor kinderen. Als goede tía moet ik daar natuurlijk bij zijn. Ik zou Ingeborg ook niet zijn moest de directrice mij niet gevraagd hebben een activiteit te organiseren. Dus om 10u opgestaan, 11u de bus genomen richting El Carmen om om 12u te beginnen met de voorbereiding van de activiteit! Diehard zijn we! 

Een random verhaal: Ik ben altijd bezig over de jongens en meisjes van Sename, maar ook die van de campo mag je niet vergeten. De beste relatie heb ik met de kids van tia Paola, 8 jongens die van top tot teen compleet geschift zijn. Alles wat ze niét mogen doen, doen ze! Maar in de positieve zin van het woord. Positief geschift dus. Ik hou van deze gasten, zalig zijn ze! Het is zelfs zover gekomen dat ze met mij vechten en dat terwijl ze in het begin nauwelijks een hola durfden zeggen tegen mij. Vorige week donderdag hebben we gevoetbald, samen met tia Paola. We hebben zelfs gewonnen! De bal afpakken is nog niet echt mijn ding, maar het gedeelte van de bal in de goal shotten, dat heb ik al door. Erick paste de bal en ik shotte ze in dat gat! We were legendary!

Matias, mijn Chileense zoon! 14, maar zo een schattig klein ventje!