29 mei: eng, vies, warm en vooral pure fun!

Ik zit in een Hogar met allemaal kinderen die niets hebben, heb ik wel het recht om iets te verwachten? Dat was een gedachte die al weken voorafgaande aan mij verjaardag door mijn hoofd spookte. Toch, ondertussen heb ik al geleerd dat het materiële slechts een klein deeltje is van wat een mens kan doen. Dit jaar moet het traditionele etentje bij de Mexicaan met het gezin plaatsmaken voor een verjaardag à la Chileens. Eng? Check! Vies? Check! Pure fun? Check!

In België is het de gewoonte dat de persoon die verjaart, trakteert. Het vraagde dus de nodige discipline van mij om zelf niet te beginnen met cakes te bakken. Toch kon ik het niet laten om er eentje te bakken voor alle tia’s in de Hogar. Bij het ontbijt had ik deze dus op de tafel gezet. Hoewel Tia Olga en tia Dayana verbaasd waren dat ik zelf iets gemaakt had, vonden het dus wel gepast dat er kaarsjes werden opgezet. Gezang, kusjes en twee kaarsjes die uitgeblazen werden na het zeggen van 3 wensen, zo begon de dag.

Na het ontbijt was het eindelijk tijd om mijn pakket te openen dat twee weken op voorhand al aangekomen was. Geloof mij, het was bijzonder moeilijk om iedere dag naar dat pakket te kijken zonder te weten wat erin zat. Vrouwen zijn nu eenmaal nieuwsgierig, let’s face it.

Nu het antwoord: wat zat erin? Véél!

-          Flairs

-   Snoep: marshmellows, Ferrero Rochers, Rafaello’s (!!), neuzekes (!!), celebrations, koffie en cappuccino, lekstokken, maltesers, nougat, chocolade van Nederland en chocotoffs (om uit te delen).

-          Foto’s

-          Juweeltjes, zelfgemaakt door mijn grote zus met steeds groter wordende buik.

-     Vier afgedrukte afbeeldingen van kadootjes die mij thuis nog te wachten staan. Wat? Afrikaanse stukken en bewaardozen. Supermooi!

Mijn pakket:

Toch superhip, geef toe? 

Wat thuis staat te wachten:

Het meest sublieme? De foto’s en de juweeltjes! Ik heb mijn gezin al meer als 4 maanden niet gezien en foto’s zijn dan ook subliem om te krijgen! Vooral de foto’s van de buik doen mij glimlachen (en stiekem ook treuren omdat ik ze zelf niet kan aanraken…). Ook de juweeltjes van de snor zijn uberhip!

Met dit dacht ik dat de kadootjes afgelopen waren, maar dat was niet het geval. Ook Rhode, één van de kids, kwam na school op mij afgevlogen met een blije glimlach, een welgemeende zoen en lange knuffel én zelfs een kadootje (waar ik het rood van op de wangen kreeg wetende dat ze al zo weinig geld hebben en dit dan nog aan mij spenderen i.p.v. aan henzelf). Ook tía Paola had een kadootje. Wetende dat beide kadoos breekbaar zijn, gaat dat een enorme desafío/uitdaging worden om die in België te krijgen.

Natuurlijk zijn de kadoos niet het enige wat mijn dag goed maakte. Ik kreeg de ene knuffel en kus na de andere. De hele dag stond ik in het middelpunt van de belangstelling, iets wat voor mij bijzonder onwennig is, zoals de meeste wel weten. Maar ik genoot van iedere zoen, knuffel en feliz cumpleaños, tía.

Hoe eindigde mijn dag? Ik heb al eerder verteld van de bekende huevos y harina. Tia Ursula had subtiel laten vallen dat ik toch nog moest passeren langs haar huisje vooraleer ik ging slapen. Toen ik in het huisje aankwam, waren alle lichten in het huisje uit. Raar? Jup! Eng? Jup! Want één ding heb ik geleerd in mijn tijd hier: tía Ursula is niét te vertrouwen wat grappen betreft. In het donker werd er voor mij gezongen. Het liedje eindigde en bloem en eieren kwamen mijn richting uit. Pijnlijk, want Carmen Luz had niet door dat een ei ook breekt als je er zachtjes mee klopt. Al bij al, ik moest er mee lachen. Daarna volgde een welverdiende taart, genaamd brazo de reina.

  

Tia Ursula fluisterde op het einde in mijn oor: sorry dat het zo weinig is, maar het is iets. Hopelijk vond je het tof. Zoals ik al zoveel keren heb gezegd, deze mensen hebben heel weinig en doen dan toch nog zoveel moeite. Van zoiets krijg je een krop in je keel.

Geslaagde cumpleaños? Check!