Let's go party, people!

De dagen blijven maar voorbij vliegen. Zonder enig besef zijn we weeral een week verder in ons avontuur. Anderhalve week, dat rest mij nog hier in de instelling en ik moet toegeven, het gaat moeilijk worden woensdag om afscheid te nemen. Stilaan maar zeker worden de knuffels langer, worden er meer kusjes gegeven en beginnen de kinderen en ik te beseffen dat aan alle mooie liedjes een einde komt. Maar laten we niet vooruitlopen op de feiten, want ook vorige week was vetjes!

De week zijn we begonnen met het maken van een memoryspel. Dit spel had ik oorspronkelijk voorzien voor tijdens de wintervakantie, maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen. Dus heb ik dat vorige week gemaakt in het huisje Belén. Toch magisch wat je met karton en een paar afbeeldingen kan verwezenlijken. De kinderen waren alleszins al enthousiast!

Magda en Javiera, actief spelende met hun nieuw spel!

De eerste echte party van deze week was woensdag, de verjaardag van Priscila, die 13 jaar werd. Ze zei wel op voorhand dat ze niets wilde, maar dat zeggen ze altijd en menen ze nooit. Dus heb ik met tia Paulina (tia Silvia was er niet) afgesproken om toch iets te doen. Uiteindelijk zijn dat calzones rotos en een verjaardagstaart geworden. Tia Paulina had dan ook nog drank en chips gekocht en het avondmaal kon beginnen.

Ohja, de taart/cake was niét verbrand, superrealisatie dus! Hoewel Priscila zei van wel om mij een hartaanval te doen krijgen. Context? Mijn cake stond in de oven en ik was in de living ondertussen kerstvrouw aan het spelen met onderbroeken, sokken en bh's. Opeens kwam Priscila af met de boodschap: tia, je cake is helemaal zwart. Ik: neeeeeeeeeeeeeee!! Dus rende ik naar de keuken waar ik ontdekte dat mijn cake er perfect uitzag en niét aangebrand was. Je zou denken: toch soms gemeen, jonge kinderen. Maar wetende dat tia Paulina de schuldige was van de grap, zijn de kinderen de engeltjes en tia Paulina het duiveltje!

Mijn eigen creatie, niet slecht, al zeg ik het zelf!

De eettafel, toch lekker, niet?

 Ohja, ze hebben hier de gewoonte om het gezicht van de jarige in de taart te duwen. Dus maw: heel het gezicht en de sjaal hing vol met taart!

Dan het laatste feestje van de week: mijn eigen feestje, mijn eerste keer écht uit in Chili! Tia Carol, Carol voor de vrienden en vriendinnen, had mij ter gelegenheid van haar verjaardag uitgenodigd om eens de bloemetjes buiten te zetten. Op facebook had ze gezet dat ze uit ging gaan en dat de eregast iemand was genaamd Ingeborg Deferme. Dat doet je toch helemaal glunderen!

Ik vertrok dus om half 9 met de laatste bus naar Chillán om daar aan de terminal te wachten op Carol. Een half uurtje heb ik moeten wachten (dit is Chili, mensen), maar uiteindelijk kwam ze toch opdagen en gingen we naar het huis van haar mama. Daar hebben we gegeten om daarna te vertrekken naar het huis van een vriendin van haar, Marcia genaamd. In Spanje deden ze dit ook, indrinken, hier doen ze dat dus ook. Om 1 uur zijn we richting een discotheek getrokken waar het grappigste absoluut de mannen waren. Je had de dansvloer en in 2 rijen daarnaast stonden de mannen, te lonken en kijken naar hun volgende prooi. Het zijn toch grappige beesten, die mannen hier. Uiteindelijk hebben we geshaked tot 5uur in de ochtend. Om half 6 lag ik in mijn bed (allé, Carol haar bed).

De jarige, Carol en ik! 

 Haar 2 vriendinnen die ook meegingen: Marcia en Ivonne

Uit datzelfde bed ben ik uitgekropen om 10u. Waarom ben ik zo zot dit te doen na enkel 4 uur slaap? Gisteren was het dag van het kind. Dat kan je vergelijken met Sinterklaas in België, dus maw een héél belangrijke dag voor kinderen. Als goede tía moet ik daar natuurlijk bij zijn. Ik zou Ingeborg ook niet zijn moest de directrice mij niet gevraagd hebben een activiteit te organiseren. Dus om 10u opgestaan, 11u de bus genomen richting El Carmen om om 12u te beginnen met de voorbereiding van de activiteit! Diehard zijn we! 

Een random verhaal: Ik ben altijd bezig over de jongens en meisjes van Sename, maar ook die van de campo mag je niet vergeten. De beste relatie heb ik met de kids van tia Paola, 8 jongens die van top tot teen compleet geschift zijn. Alles wat ze niét mogen doen, doen ze! Maar in de positieve zin van het woord. Positief geschift dus. Ik hou van deze gasten, zalig zijn ze! Het is zelfs zover gekomen dat ze met mij vechten en dat terwijl ze in het begin nauwelijks een hola durfden zeggen tegen mij. Vorige week donderdag hebben we gevoetbald, samen met tia Paola. We hebben zelfs gewonnen! De bal afpakken is nog niet echt mijn ding, maar het gedeelte van de bal in de goal shotten, dat heb ik al door. Erick paste de bal en ik shotte ze in dat gat! We were legendary!

Matias, mijn Chileense zoon! 14, maar zo een schattig klein ventje!