No es 'adios', sino 'hasta luego'

Zwaar en übergelukkig, dat zijn de twee woorden die de voorbije 4 dagen samenvatten. Mijn eerste idee was om de voorbije dagen rustig door te brengen, maar uiteindelijk zijn dat de meest hectische dagen van mijn hele verblijf hier geweest.

Het weekend: the beginning of the end!

Het startsein werd vrijdag gegeven. Hier startte ik al met het maken van mijn valies en dan meer bepaald met het uitdelen van kleren, materiaal en al de rest wat ik niet meer nodig had eenmaal ik ging rondtrekken. Stiekem hoopte ik ook dat mijn valies daardoor heel wat minder zwaar zou zijn, maar van die illusie geraakte ik al snel af.

Zaterdagavond was ik uitgenodigd bij Paola haar thuis voor een afscheidsetentje. Ze hadden speciaal een asado gemaakt (soort van bbq), de nodige mensen werden uitgenodigd en de toast werden gehouden. Een rustige avond die normaal gezien in de discotheek van El Carmen moest eindigen, maar dat plan heb ik toch bewust omgegooid. De laatste dagen gingen immers al zwaar worden, een uitgaansnacht die tot 6u in de ochtend ging duren, kon ik wel missen. Daarenboven hadden de huisjes SSCC en Limburgo een pyjamada (een pyjamafeestje) gepland en vermits ik de eregast was, mocht ik natuurlijk niet ontbreken!

Zondag was het goed weer, het zonnetje scheen en zelfs de zonnebril kon bovengehaald worden. Tijd om naar het park te gaan! Daar hebben we zelfs gevoetbald, hoewel er van mijn conditie nog weinig te merken is…  Zoals Marleen al subtiel zei tijdens het skypegesprek, mijn wangetjes zijn boller dan 7 maanden geleden, maar dit jaar is een jaar van genieten, dus vanaf februari 2014 zal ik intensief sporten (Kristiaan, hou je al maar klaar!), maar nu geniet ik 100% van alle culinaire activiteiten hier in Chili en in Peru.

 Tia Carol, een zalige meid!

 Het weekend ging gigantisch snel vooruit en uiteindelijk kwamen we aan bij de laatste 24uur van mijn verblijf. Mijn plan was als volgt: ik neem rustig mijn valies, neem van iedereen afscheid en vertrek op mijn eentje richting de bus, eventueel met Paola en Sofía. Maar ook dat plan is compleet omgegooid. Een samenvatting:

Dinsdag: definitief afscheid komt in zicht!

Dinsdagochtend: Ingeborg begint in alle haast haar valies eindelijk te maken. Verdere taken: het afmaken van de herinneringen, het inpakken van de kadootjes, het uitdelen van de laatste kledingsstukken, … Kortom, alles wat je doet om een verblijf af te ronden.

13h: zoals ik al 7 maanden bezig was, ging ik stipt om 12h45 richting het huisje Belén om samen met tia Carito naar de school te gaan om de kinderen af te halen. Dit allemaal zonder door te hebben dat er in de comedor, waar ik iedere dag middag eet, iets aan de hand was. Ik kwam terug van school en de deur was gesloten. Klop klop, maar niémand deed open. Er werd een lichtsignaal gegeven (wat blijkbaar betekende dat ik niet binnenmocht). Na een vijftal minuutjes mocht ik wel binnen, geblinddoekt (déjà-vu effect!). Wat bleek? Overal ballonnen, foto’s van Mario Casas met boodschappen en een sjiek gedekte tafel. Een feestmaal, speciaal voor mij, ik voelde mij vereerd! Superlekker gegeten! Er was zelfs gezorgd voor kadoos, wat ik hélémaal al niet verwacht had. Wie gaat nu ook Chili uit zonder een poncho, koperen borden en een klassiek toeristent-shirt?

 De tia's: tia Norma, tia Olga, tia Betsy, tia Camila en tia Clarita (en tia Dayana die de foto neemt)

Ik ga naar Peru en neem mee: Mario Casas!!

Feestje 1 afgelopen, op naar verrassing nummer 2! Macarena, die een paar maanden geleden uit de hogar weg is gegaan, was speciaal afgekomen om afscheid te nemen. Met haar even gebabbeld en verwacht dat ze al zou doorgaan. Maar uiteindelijk kwam verrassing nummer 3: om 18h kwam Estrellia mij zeggen dat ik na een tiental minuutjes moest langsgaan bij hun huisje. Op naar het eerste officiële weenmoment! De tafel was mooi gedekt, de nodige chips en snoepjes waren gehaald en de eerste tekeningen werden in ontvangst genomen. Een uitgebreide speech van tia Carito en bedankjes van de kinderen, meer was er niet nodig om mij aan het wenen te krijgen…

Op naar nummer 4: tia Ursula had vlak na het feestje van tia Carito mijn aanwezigheid geëist (echt geëist, ik kreeg exact 20 min bij tia Carito). Een paar weken al was ik aan het zagen voor een torta, omdat ze deze toch zo heerlijk maakt. Dus die avond zag de tafel er heel mooi gedekt uit mét een afscheidstorta speciaal voor mij gemaakt. Tia Ursula gaf een speech en ohja, zowel zij als ik waren aan het wenen (net zoals de helft van de tafel…). Emotioneel, maar zo leuk dat ze toch met die kleine attenties aan je denken!

 We zijn nog niet uitgeteld: nummer 5 zat er aan te komen! Tia Marleni had gevraagd of ik die avond speciale plannen had want ook zij had iets gepland. Herinner je de trip naar de sneeuw? Een deel van deze mensen hadden een klein feestje gepland, speciaal voor mijn afscheid. Superschattig. Zo zie je maar, Chilenen zijn zalige mensen. Ze kennen mij nauwelijks maar organiseren wel feestjes voor mij. Ik voelde mij überbelangrijk.

Daarna was het half 11 en had ik nog beloofd om langs te gaan bij huisje Alborada, want daar gingen ze de verjaardag vieren van Sebastian en Carlos. Iets later dan verwacht, maar ik ben er geraakt en dat is het belangrijkste. Uiteindelijk ben ik om 11uur richting mijn kamer getrokken in de hoop snel in mijn nest te liggen, maar dat was een illusie, want er stond nog véél op het programma. Uiteindelijk lag ik om half 1 in mijn bed, ongelooflijk moe en met gezwollen ogen van het wenen.

Woensdag: dé dag!

Deze ochtend was ook alles behalve rustig. Ik ben speciaal om 7 uur opgestaan zodat ik vanaf kwart na 7 afscheid kon beginnen te nemen van alle kinderen want ze zouden op school zitten als ik vertrok. Een goed half uurtje heeft het mij gekost, maar heb het uiteindelijk gehaald: afscheid genomen van in het totaal 5 huisjes, meer als 60 kinderen.

Ontbijt heb ik niet genomen wegens tijdgebrek. Kamer poetsen, de aandenkens ronddelen en dan toch stilaan richting bus gaan want die vertrok om 10h40. Alles heb ik op tijd afgerond gekregen, maar ook toen stond ik weer voor een verrassing: élke tia die op dat moment in de Hogar aan het werken was, is met mij meegelopen naar de bushalte om afscheid te nemen. Hoé hip is dat gewoon? Dan ontdekte ik ook dat ik enkele geheime kadootjes, verstopt in mijn valies. Dus spannend voor op de bus!

Met een valies vol ballonnen, confetti (ik vind nog altijd stukjes terug) en zelfs stenen ben ik op de bus gestapt. De tranen waren er op dat moment niet, maar die bleven ook niet lang uit. In de loop van de laatste dagen hebben de kinderen mij brieven en tekeningen gegeven. Ik heb er bewust voor gekozen om deze niet te openen op voorhand, wel op de bus. Eenmaal de eerste brief geopend, stroomde de tranen van mijn wangen.

Conclusie (zoals meneer Vinken vroeger zei): I love you, I need you, I never let you in de steek!

Ik ben in het totaal al een dikke 6 maanden weg van thuis, van België, van alles wat mij bekend is. Het zijn uiteindelijk maar 6 maanden, maar toch is de hogar mijn tweede thuis geworden. Voor de tia’s heb ik niets minder als respect. Het werk dat zij doen, kent geen gelijke in België. De energie, de moeite, het geduld dat ze erin moeten steken, ik kan daar maar 1 ding op zeggen: respect! De kinderen, ze hebben hun momenten, maar het zijn schatten van kinderen die ondanks problemen toch de positieve kant van alles inzien. Ze hebben één voor één mijn hart gestolen, zoveel is zeker.

Ik heb dit werk met véél plezier gedaan de afgelopen maanden. Het feit dat ieder huisje wel een afscheidsfeestje hield en dat ik van iéder kind een knuffel heb gekregen die gemeend was, de traantjes, de bedankjes, de briefjes en tekeningen, dit allemaal maakt al die energie, die frustratie (soms), de moeite waard. Dit is mijn eerste reis richting de Hogar geweest, maar het zal absoluut niet de laatste zijn!

Het afscheid was heel moeilijk. Het positieve aan dit alles? Overmorgen om 07h50 komt Erwin aan op de luchthaven van Santiago. Hebben we zenuwen? Ongelooflijk veel en het is nog maar woensdag! 7 maanden geen Nederlands, geen familie of vrienden, dan is het ineens raar denkende dat overmorgen mijn broer in dezelfde hostel zal blijven, hetzelfde eten zal eten, hetzelfde zal beleven als mij. Raar te denken dat hij gewoon naast mij zal staan, dat ik hem met mijn eigen ogen kan zien. Ik kan het nog altijd niet geloven denk ik. Stiekem kijk ik ook al uit naar de kadootjes voor mij die in zijn valies zitten. Een zalig iets en zalig iemand om naar uit te kijken! Bring it on! Etappe 2 van mijn reis kan starten!