And the paperjourney begins!

Michèle, 1 ding kan ik je zeggen, je hebt ongelooflijk veel geluk gehad met het regelen van je papieren. Want bij mij brengt dat enkel problemen met zich mee. Ik vertel een klein verhaaltje:

In België ben ik naar het Consulaat en de Ambassade van Chili geweest om een visum aan te vragen voor 6 maanden. Ik vraag dit aan in november en heb in januari nog altijd geen antwoord gekregen (normaal duurt dit een tweetal weken). Ik informeer opnieuw in januari en daar komt probleem 1 al:  ineens moet ik een referentie opgeven, de naam van de directrice van de isntelling en een telefoonnummer. De dag erna heb ik antwoord: het is goedgekeurd. Ik mag officieel 8 maanden in Chili blijven.

Vrijdag voor vertrek ga ik naar het Consulaat om mijn visum af te halen, zoals afgesproken. Terwijl we de papieren in orde aan het brengen zijn, komt de mevrouw van het Consulaat tot de conclusie dat ik maandag al vertrek. Probleem 2: de Consul moet zijn handtekening er nog onder zetten. Oplossing? De mevrouw van het Consulaat rijdt met mij met de auto persoonlijk naar Brussel om nog een handtekening te laten zetten.

Ik vertrek en kom aan in Chili. Er is mij duidelijk gezegd dat ik mij moet laten registreren binnen de 30 dagen. Michèle deed dit bij de Carabiñeros, de plaatselijke politie in El Carmen. Ik ga dus naar de Carabiñeros en probleem 3 presenteert zich: ze hebben ineens geen register meer en ik moet naar Chillán (een stad op een uurtje van El Carmen) gaan om dit allemaal in orde te laten brengen. Denk hierbij dat er 4 maanden eerder geen probleem was, want Michèle had identiek hetzelfde hier kunnen doen...

Aangekomen in Chillan, ga ik naar het Ministerie en naar het gemeentehuis om mijn kaart aan te vragen. Hier staat een rij van 40 nummers voor mij. Maw: een wachtrij van minimum 2 uur... Eenmaal aan de beurt, komt het taalprobleem weer op de proppen. Een Chileen die niet snapt, hoe vaak ik het ook zeg, dat hij trager moet babbelen. Maw: Estrella heeft de hele tijd tolk moeten spelen.

Na twee weken kom ik terug in Chillán om mijn identiteitskaart af te halen en daar komt probleem nummer 4: ik ben geweigerd. Ik viel als een blok uit de hemel want ik had alles volgens de regels gedaan. Waarom geweigerd hoor ik iedereen zeggen? In het kort komt het neer op dit probleem: De Consul van Chili in België heeft zijn papiertje verkeerd ingevuld. Ik heb namelijk 3 namen en een achternaam en hij heeft enkel mijn eerste naam (Ingeborg) en mijn achternaam vermeld. Nu weigert Chili mij toegang omdat op alle andere officiële documenten mijn volledige naam staat. Maw: probleem 4 is volledige fout van de Consul. Oplossing? Het gemeentehuis stuurt mij onmiddellijk naar het Ministerie in Chillán, die mij op zijn beurt onmiddellijk doorstuurt naar Santiago. Hier zou ik naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken moeten gaan om dit papier opnieuw te laten invullen.

Ongeveer al een idee van hoe gefrustreerd ik ondertussen wel niet ben?

Omdat mijn niveau van frustratie ondertussen al zo hoog was opgelopen besloot ik contact op te nemen met het Consulaat in België, daar waar alles is begonnen. Na talrijke mails was er een oplossing uit de bus gekomen. Ik moest zelf niet naar Santiago gaan, ik moest mijn paspoort gewoon opsturen met de post. Probleem? Ja hoor, ondertussen probleem nummer 5: de post in Chili is allesbehalve te betrouwen. Dus opsturen met de post = verliezen van paspoort en dat wil ik niet.

Dus ultieme oplossing: zelf naar Santiago gaan en een massa geld uitgeven door een fout gepleegd door een Consul in België. Vandaag vertrek ik dus naar Santiago. Daar kom ik aan om 6uur, dan een jeugdherberg zoeken voor vannacht en morgenvroeg naar het Ministerie van Buitenlandse zaken om dit allemaal op te lossen. Zij gaan mij dan wellicht doorsturen naar Chillán om mijn pas nogmaals aan te vragen. Binnen twee weken moet ik dan nogmaals naar Chillán. Veel geld voor 1 kleine fout van iemand anders, vind je zelf ook niet?

Maar we maken van de nood een deugd en we combineren het met een weekje verkennen. De streek rond Santiago en ook Concepción zal geen geheimen meer vertonen voor mij! En de rekening? Die komt richting Chileense Ambassade van Belgie!

Fingers crossed...

Quelle bouté

Voor de studenten Taal- en Letterkunde onder ons, ik wéét dat bouté fout is geschreven.

Een tijd geleden heb ik in het casita Limburgo een les Frans gegeven. Supergrappig. Ze zaten daar allemaal met hun schriftjes,kleurtjes, latten, ... om alles correct over te schrijven van het bord. Hoewel Frans en Spaans allebei Romaanse talen zijn, is het toch zéér moeilijk voor Spanjaarden om bepaalde klanken uit te spreken. Zo is het woord 'putain' (sorry, maar zo dingen willen ze hier leren...) onmogelijk voor hen om uit te spreken.

Dit gezegd zijnde: gisteren was ik in het huisje van Tia Paola en Guillermo was de namen van de films aan het opschrijven die hij graag wilde zien. Aan het einde van de pagina schreef Tia Paola, om af te ronden 'Gracias bouté'. Ik vond het zo schattig en hilarisch grappig dat ik er maar meteen een titel van heb gemaakt :)

Waar ik eigenlijk toe wilde komen, is het volgende: de jeugd in Chili heeft de gewoonte om sieraden in het haar vast te vlechten en ik zou geen goede Chileense burger zijn moest ik dat niet doen. DUS met de ijverige hulp van Guillermo (die pijnlijk bleef trekken aan mijn haren) en Jordy, heeft Tia Paola deze vlecht in mijn haren gemaakt. Supermooi en iedereen is jaloers :) Kon het dus niet laten om een foto'tje op mijn blog te zetten om aan iedereen te laten zien. Supermooie parels en superlief van hen 3 om mij hiermee te helpen!

De goede oude, hedendaagse tijd!

Kan je je dit al indenken in België? Koersel mag dan platteland en boertig zijn, zó platteland is Koersel dan toch nog net niet.

Paard en kar vormen hier deel van het dagelijkse beeld! Ik verschoot wel toen ik de eerste keer dit zag, je zou voor minder :) Dit is het beeld dat ik heb van de tijd van mijn lieve grootouders. Deze foto is nochtans anno 2013! Subliem om te zien!

Triiiiing, dice la campana!

4 maart 2013.Voor Belgen geen speciale dag, voor Chilenen betekent dit opnieuw een heel jaar van: uurroosters, lessen, speeltijden, ambetante leerkrachten, wiskunde & vele andere leuke vakken die iedere dag opnieuw in het verschiet staan. Kort samengevat: school! Wat voor ons Belgen 1 september is, is hier 4 maart. Het begin van het nieuwe schooljaar.

Het schoolsysteem zit hier wel wat anders in elkaar. Lagere school, secundaire school bestaat hier niet. Ook het onderscheid 6 jaren en nogmaals 6 jaren is anders. Hier gaat het alsvolgt:

Als je kind 7 jaar is, komt hij/zij in het eerste jaar van de 'colegio' terecht. Hier zal hij/zij de komende 8 jaren nog zitten. Beschouw dit als de lagere school. Na 8 jaar hard studeren op cijfertjes en nummertjes in de 'colegio' komt de jongere vrouw/man terecht in de 'liceo', de zogenaamde secundaire school. Hier spreken ze over 'primera, segunda, tercera y cuarta media' of eerste, tweede, derde en vierde jaar. Voor zover ik begrepen heb, bestaan er geen verschillende richtingen (zoals bij ons wetenschappen-wiskunde, latijn, ...). Uiteindelijk studeert je kind af, net zoals bij ons in België, op zijn/haar 18e. Daarna kunnen ze nog altijd verder studeren, hogeschool (instituto) of universidad (universiteit).

Het allerleukste aan de colegio en de liceo zijn de uniformen! Welcome to the sixties! Geweldig vind ik het! Ieder kind heeft 2 types van uniformen, beide met het logo op en in de kleuren van de school: het gewone uniform en eentje dat ze moeten aandoen de dag dat ze LO hebben (lichamelijke opvoeding of educación física) (een trainingspak). Alle vrouwen: rok, hemd, sokken en schoenen, allemaal aangepast volgens de kleurregels van de school. In het geval van El Carmen betekent dit: marineblauw! De juwelen en het haar mogen ze zelf kiezen, maar niets te opvallend. Voor de jongens: ook marineblauw, maar ze hebben een grijze broek.

Super vind ik het! Echt super om ze allemaal te zien in hun uniformen! Je moest ze zien stralen de eerste schooldag: allemaal supertrots op hun nieuwe rokjes, schoentjes, ... Een beeld om nooit te vergeten!

Estrella en Macarena (beide colegio)

Javiera, Leidi, Alondra en Maria de los Ángeles

Het hele huisje Belén: Maria, Sara, Macarena, tia Carolina, Magda, Javiera, Leidi en Estrella



Pies de monstruo!

In één van mijn vorige berichten had ik al gezegd dat ik nog meer activiteiten ging doen met de kinderen in de komende maanden. Hier nog een voorbeeld van wat we gemaakt hebben: monstervoeten.

Wat nodig? Karton, verf, wol en een heleboel energie!
Hoe? Je maakt van karton monstervoeten die de kinderen dan mogen verven. Je laat alles drogen, maakt 2 gaatjes in iedere voet en trekt er wol door. Klinkt simpel? Is het ook. Maar het zorgt voor 100% entertainment!

Zo tof om ze allemaal als halve frankensteintjes te zien rondlopen!

Maria de Los Angeles in al haar glorie                                      De hele bende!

                               Aracely                                                                              Magda

Chileense beautyclowntjes

Chilenen zijn ijdel, zoveel is duidelijk. Crème, dit gebruiken ze niet met de milliliters, maar met de liters! Om de huid van hun gezicht gezond te houden, zetten ze hier dagelijks een laag crème op en volgens hen (weet niet of dat effectief zo is), kunnen ze dan puistjes enzo voorkomen.

Logischerwijze leidt dit soort van gewoontjes tot supergrappige momenten waarin iedereen zich een clown waant. Mix dat met een preventieve luizenshampoo en je kan een circus starten!



Duracelkonijntjes all the way!

Al vanaf mijn 15e ben ik bezig met kinderen. Speelplein, Kazou, vakantiewerkjes hier en daar, ... Ik ben nu 23, bijna 24 en nog steeds blijft hun hoeveelheid energie mij verbazen en dat is in Chili niet anders.

Dus om hun energie ergens te kunnen kwijtspelen ben ik in actie geschoten op de meest speelpleisne en kazouachtige manier die ik mij kon indenken: activiteiten maken voor de bambino's hier! ik heb mijn brein nog eens bovengehaald (en vooral internet en mijn laptop) en ben een week geleden gestart met de zoektocht naar leuke opdrachten die ik met de kinderen kon doen. Ik heb een heel aantal ideetjes opgedaan. Door mijn reis naar Chillán kon ik heel wat materiaal aanschaffen dat ik voor deze opdrachten gebruik. Het gaat hier over kleurtjes, gekleurd papier, wol, watten, ... Allemaal kleine prularia die ik voor een habbekrats kan verkrijgen hier in dit warme land.

Deze week is het hier nog grote vakantie dus kon ik er nog van profiteren dat alle kindjes op ieder moment hier zijn en tijd hebben om mee te doen. Zo was één van de activiteiten het maken van tekeningen. Ze mochten niet gewoon tekenen wat in hen opkwam. Het zat alsvolgt in elkaar: ik vertelde een verhaaltje (in het Spaans natuurlijk) en zij moesten op hun blad het verhaaltje navertellen. Het einddoel? Aan de kinderen aantonen dat ieder kind met zijn/haar eigen fantasie tekent en dat dit leidt tot hele andere resultaten. De kinderen vonden het super! Ik had op voorhand gezegd dat er 1 regel was, namelijk dat je niet op het blad van de buurman/vrouw mocht kijken en ze namen dit heel strikt: ze zaten verspreid over heel de salon en schermden hun bladen af met hun handen zodat niemand het kon zien. Super om te zien!

Magda en Carina (ze kroop zelfs onder de stoel zodat de rest het niet zou zien, grappig!)

Een tweede, ook supertoffe (al zeg ik het zelf) activiteit, was het maken van pinches de pompones. Heel simpel: een haarspeldje met een pomponnetje op. Ik had bewust gekozen voor roze, groen en hemelblauw garen en het was een groot succes! Ik heb de activiteit nog een tweede keer laten doorgaan zodat iedereen er zeker eentje had. Het voordeel? Zelfs als de pompon eraf is, dan nog kunnen ze het haarspeldje blijven gebruiken!

Een derde, simpele, maar toffe, activiteit was het maken van princessenhoedjes. Benodigdheden? Gekleurd papier, lijm, scharen en potloden. Poepsimpel, maar het entertaint hen wel! Je zou zeggen, enkel voor meisjes. Nee hoor, Panchito (en anderen) werkten actief mee om hun droomhoed af te krijgen zodat ook zij hiermee konden stoefen!

Paula en ik

Zalige Panchito!

Deze activiteiten vormden slechts het begin van vele anderen die ik graag zou doen. Zo staat nog in het verschiet: monstervoeten, armbanden van macramé en ook van parels, schaapjes met wollen vachtje, eendjes met crêpepapier, ... Kortom, tijd om de handen uit de mouwen te steken!