A day like no other!

Ons leven in België is easy. Wij zijn vrije mensen en kunnen gaan en staan waar we willen. Maar hier is dat een hele andere realiteit. In principe zitten de kinderen hier de hele week, inclusief weekenden. De familie mag hen op ieder moment komen bezoeken, maar spijtig genoeg gebeurt dit niet altijd. Zo zijn er een tiental kinderen die nooit bezoek krijgen en dus ook nooit buitenkomen (tenzij dan om naar school te gaan).

Persoonlijk vind ik dit ronduit erg en besloot er dus iets aan te doen. Na overleg met de directrice, psychologe en sociaal assistent, kreeg ik de toestemming om met een aantal kinderen naar Chillán te gaan. Ik mocht dat wel zelf bepalen wie ik meenam, maar ik heb bewust die beslissing niet zelf genomen. Uiteindelijk weten de mensen die hier werken er nog net iets meer vanaf dan ik doe. Mijn enige vereiste was dat het kinderen waren die zo goed als nooit buiten kwamen en nooit bezoek kregen. Ik kreeg te horen dat Michèle en Stefan vooral met de grote gingen, dus besloot ik om met de kleintjes te gaan. Vier had ik er in het totaal mee: Aracely, Carmen Luz, Manuel en Anna-Maria.

Om 11 uur startte onze dag. Ik had de vorige dag gewoon tegen de tia’s gezegd dat we weggingen en de kids wisten dit ook, maar ik had niet gezegd wat we gingen doen of waar we naartoe gingen. Alles was dus één grote verrassing. Ik vertrok dus met 4 bijzonder snel kloppende hartjes, 4 kids die enorm uitkeken naar wat we zouden gaan doen. Op mijn gezicht stond er enkel een glimlach van blijdschap.

Wachtende op de bus begonnen we te praten over wanneer ze de laatste keer buiten de hogar waren. De antwoorden waren redelijk choquerend, vooral dat van Manuel: hij kon zelfs niet eens meer herinneren wanneer hij de laatste keer weg was geweest. Confronterend, niet? Eenmaal in Chillán aangekomen was het tijd voor middageten. De kids besloten te gaan eten in het winkelcentrum. Op de 3^e verdieping bevinden zich er een hele hoop restaurants die je kan vergelijken met McDonalds en Quick. Ze waren unaniem akkoord over het eten: completos en papas fritas.

De activiteit die ik voor daarna gepland had, zorgde voor dé grote ophef van de dag: een tripje naar de bioscoop. Drie van de vier kinderen hadden dit nog nooit gedaan en wisten dus ook niet wat te verwachten. ‘El Reino Secreto’, dat was de keuze van de dag. Een toffe animatiefilm die alle 4 paar ogen geboeid kreeg van het begin tot het einde. Aracely vond het geluid vooral heel luid, Manuel had de hele tijd zijn mond open van verbazing en Anna-Maria hield de hele tijd mijn hand vast. Het is moeilijk voor ons om je in te beelden dat een kind van 10 jaar nog nooit in een cinemazaal heeft gezeten. Ik voelde mij de koningin te rijk, kijkende naar die vier verbaasde gezichtjes. Goud waard was dat!

Na afloop van de film hebben we nog wat rondgewandeld in de stad, want alle vijf wilden we nog niet terugkeren naar El Carmen. Gezellig rondhuppelen in de stad, met Aracely die om de 5 minuten tegen iemand aanliep omdat ze te druk bezig was rondom zich te kijken. Als vieruurtje was er popcorn, dat mochten ze zelf kiezen. Daarna zijn we nog naar een winkel geweest om onderbroeken en sokken voor hen te kopen, iets wat ze met plezier uitkozen, want de staat van hun ondergoed is erbarmelijk.

Om 18uur hebben we uiteindelijk de bus genomen richting El Carmen. Terwijl Anna-Maria rustig lag te slapen naast mij, was de rest nog zeer actief aan het zingen en babbelen (geloof mij, waar ze de energie vandaan halen, geen idee). Maar het belangrijkste van alles: iedereen had een prachtige, deugddoende en unieke dag achter de rug. Ik kon even goed gezegd hebben dat ik het geld aan kleren voor mijzelf uitgaf, maar geloof mij, de glimlach van deze kinderen is mij meer waard dan eender welk kledingsstuk, juweel of sjaal dat ik hier zou kunnen kopen. Dit was mijn eerste uitstap, maar verre van mijn laatste!