Coming home or better yet: home is coming!

Na het toch wel emotionele afscheid van de hogar, zijn we ondertussen een week aan het rondreizen. Liver dan dit kan het niet: een verslag vanuit de bus van Santiago naar La Serena. We zijn al de hele dag onderweg, naar nieuwe horizonten, nieuwe avonturen, nogmaals!

Santiago:

Vorige week vrijdag is Erwin aangekomen. Speciaal om 6u opgestaan om op tijd op de luchthaven aan te komen. Geloof mij, die minuten in de luchthaven leken een eeuwigheid te duren. Daar kwam nog bij dat er nergens aangegeven stond waar hij zou uitkomen, dus een volledige verrassing. You gotta love Chili! Na een uurtje wachten kwam hij uiteindelijk de gate uitgelopen, relaxed met het karretje rijdende. Grappig om mijn ‘grote’ broer terug te zien, maar het was een blij weerzien dat kan je ik je wel zeggen (hij leek trouwens écht gigantisch groot tov 6 maanden geleden)

Stom als ik was, dacht ik dat hij wel moe zou zijn na zoveel uren vlucht. Het tegendeel bewees hij echter. Na zich opgefrist te hebben en een ontbijt, bleek de beklimming van de 2 grote heuvels van Santiago geen enkel probleem voor hem. 

Kadootjes openen, altijd leuk! Belgisch snoepgoed én zelfde doopsuiker van Len is tot Chili geraakt!Eén blije meter!

 Erwin leert churros met mangar kennen (mangar is niet zijn ding...)

Het huis van Pablo Neruda in Santiago (het enige huis dat ikzelf ook nog niet gezien had) 

Een hele karwei om boven te geraken (vooral voor mij...), maar we hebben de Santa Lucia getrotseerd!

 En de eerste avond ronden we af met een welverdiende pisco sour, dé drank in Chili!

De dag erna, zaterdag, hebben we Undurraga bezocht, een wijngaard die ikzelf ook nog niet had gezien. Ik moet zeggen: mooi, maar niet hetzelfde zicht als in de zomer. Die namiddag zijn we naar het hard rock café geweest en hebben we zelfs een H&M gevonden (eerste in 7 maanden hier).

Samenvatting van deze eerste 2 dagen Santiago? Vermoeiend, koud, subliem en geweldig! Belgisch gezelschap bij mij hebben is toch een leuk iets!

Ohja, supergrappig: ik had speciaal wieletjes gekocht voor onder mijn valies te zetten zodat ik hem niet meer moest dragen. Die wielen hebben het juist gehaald tot aan de terminal en toen: adios wiel 1… Goéde kwaliteit dat dat was…

Mendoza:

Zondag hebben we vroeg de bus genomen richting Argentinië. Nooit gedacht dat een bus zo een mooie route kon afleggen: dwars doorheen het Andesgebergte! Krullend naar boven gaande, trotseerden we de druk op de oren en genoten we van de ongelooflijk prachtige landschappen!

Dit is geen motorcrossparcours noch eentje van formule 1, dit is de weg richting de grens van Argentinië!

 We got in! Extra stempeltje!

 Eenmaal aangekomen in Mendoza, zagen we eerst af van het ongelooflijk gewicht van de valiezen. Gelukkig had ik mijn broer bij, die zich vanaf nu bekommerd over mijn valies en ik over die van hem. Dus na blokken afzien, waren we eindelijk aangekomen in de hostel en werd het tijd om excursies te plannen: maandag paardrijden in de bergen, dinsdag een wijnroute doen met de fiets en woensdag trekken, thermen en klimmen. Actief, dat is het minste wat je ervan kan zeggen! Uiteindelijk zijn we woensdag naar de Alta Montaña gegaan, maar ook dat was prachtig!

 De paardentocht, in de middle of nowhere, tussen de bergen!

 Onze plaatselijke kok, die in de koepel hierboven een asado heeft klaargemaakt! Superlekker!

We zagen er toch prof uit, op die paarden, geef toe!  

De fietstocht! 

Vanaf dinsdag is het gezin Deferme trotse eigenaar van 2 van deze flessen: de witte wijn en ook de Malbec/Carmenère. Voor de kenners onder ons: de tweede wijn is op één enkele plaats ter wereld te verkrijgen. Ik kijk er al naar uit om deze in Middenstraat 37 open te doen!

Op naar de Alta Montaña! Die uitzichten, ongelooflijk!

Tijdens al die tochten zijn we véél mensen tegengekomen (voordeel van hostels, je leert altijd mensen kennen). Zo amuseert Erwin zich al een week met het lezen van de facebook van 3 Indiërs die hij heeft leren kennen tijdens het paardrijden. Ik heb te dinsdag met een groep Franse meiden zitten te praten en bleek dat één van hen meer als een jaar in Cadiz heeft gewoond, net zoals ik! Super om zo te ontdekken! De sfeer die je op die tochten hebt is supergrappig en tof! Ontspannen en iedereen babbelt met iedereen in minstens 3 talen: Frans, Engels en Spaans, een perfecter talenbad kan je niet hebben!

Het grappigste al die tijd was dat Erwin van alles foto’s trok en dan bedoel ik ook alles! Denk dat hij van de bergen alleen al meer als 100 foto’s neemt en dan vooral panoramafoto’s, één van de voordelen van zijn camera.

Ben blij dat hij hier is, ook al leidt dat soms tot conflicten. Hij is voorlopig immers nog een groentje op gebied van reizen en vooruitkijken is dus niet één van zijn sterkste punten (op dit moment), ook de taal is hem niet meegegeven en de gewoontes en het eten ken ik, maar hij niet. Zo bestelde hij eergisteren een steak in het restaurant en hij kreeg letterlijk een steak, met niéts anders bij. We waren de salade en frieten vergeten te bestellen… Droge maaltijd! Of zo wil hij het Hard Rock café bezoeken, maar het adres vergeet hij in de hotelkamer. Maar ik heb hem in de leer genomen: binnen een maand is hij in staat om met eender wie op vakantie te gaan! Maar ik moet zeggen: hij helpt mij waar hij kan, hij staat zonder grommelen op en hij is aangenaam gezelschap. Hij zei het zelf al zoveel: ik ben toch blij dat ik naar hier ben gekomen. Awel, ik ook!

Op naar week 2! Planning? La Serena, San Pedro de Atacama, Arica en many more!