Chili, my heart is yours!

Er is weer een weekje voorbij en na klachten van een genaamde Charlotte Diels dat ik te weinig op mijn blog zette, maak ik vanavond speciaal tijd voor een update. Dus Charlie: here goes nothing!

La Serena:

Op aanraden van Michèle zijn we richting hostal Casa Maria getrokken! Vriendelijke mensen die meteen de moeite deden om een plan op te stellen voor een daguitstap.Dus dag 1 zijn we richting de Elqui-vallei getrokken, een práchtige vallei waarin we op ons eigen houtje kilometers hebben gewandeld. Allereerst zijn we naar Pisco Elqui geweest, hebben we tussen de druivenranken gewandeld, genoten van de landschappen. 

Vanuit Pisco Elqui zijn we naar Monte Grande gewandeld om dan hier de micro te nemen richting Vicuña, waar we een Piscobrouwerij hebben bezocht, Capel, een brouwerij die meer als 60% van de piscohandel in Chili in handen heeft. Het leukste gedeelte? Het proeven! Met 40% alcohol, straffe toebak, dus niet echt mijn ding (maar dat van Erwin ook niet)

De dag erna zijn we richting Islas Damas getrokken, een eiland midden in de oceaan waar je allerlei speciale dieren terugvindt. De boottocht naar daar was al een avontuur omdat je zeiknat werd, eenmaal bij het eiland aangekomen, waren de dieren bijzonder klein en soms moeilijk te zien, maar wel mooi eenmaal je ze gevonden had! Vooral de Humboldt-pinguin, hét dier van dat eiland, is een pinguin die innieminnieklein is, dus je moest goéd opletten! Oh, het leukste aan dit eiland? We zijn speciaal van de route afgeweken om een groep dolfijnen te zien zwemmen, vlak langs de boot! Super!

Om het verblijf in La Serena goed af te sluiten, hebben we nog zelf sandalen/sletsen gemaakt bij Pancho. Echt supertof om te doen en een gewéldig resultaat! Al zeg ik het zelf! 

San Pedro de Atacama

Hier zijn we in het totaal 5 dagen geweest. We zijn 's ochtends aangekomen met de bus en zelfs in die bus had ik al de indruk dat we écht in de woestijn zaten. Dat klinkt heel dom gezien het feit dat San Pedro de 2e grootste woestijn ter wereld is, maar toch: huisjes uit leem, geen enkel huis met een tweede verdieping, een klein dorp dat in de middle of nowhere lag, een dorp waar tegenover Koersel een stad is ipv een dorp.

5 dagen om de toerist uit te hangen, 5 dagen om een woestijn te verkennen. Ik dacht in het begin: zot, 5 dagen, wat ga ik nu 5 dagen naar zand kijken? Naderhand bleek dat ik in die 5 dagen bijna géén zand heb gezien, enkel bergen en maanlandschappen. 

Dag 1: Laguna cejar, een zoutlagune waar de hoeveelheid zout in het water zo hoog is dat je blijft drijven. Met een temperatuur van 6° offerde ik mij op om de foto's te trekken van Erwin die wél in het water ging. Ijskoud, maar hij dreef effectief!

Ik stond op de rand om een foto te nemen, in het lichte gedeelte. Ik vroeg mij al de hele tijd af wat het donkere gedeelte betekende, hoe diep dat nu effectief was. Een normaal persoon denkt: een 20tal meter? De gids zei mij naderhand: meer als 1000 meter! Hij zei het bewust naderhand omdat er anders niemand zou ingaan. Slim gezien!

Dag 2:

Huur eens een mountainbike in een berglandschap, moet je toch gedaan hebben. Ze zeiden mij dat de catarpe-route gemakkelijk was en gemakkelijk gedaan kon worden in een tweetal uren. Ik zeg nu: dat is één grote leugen! Afgezien heb ik daar, vooral dan omwille van het kleine zadel (poep deed écht pijn!), maar ook omwille van de heuveltjes, het ongelooflijk koude water van de beekjes waar je door moest. Vlak was dat landschap absoluut niét. Erwin heb ik vervloekt (ocharme die jongen...), maar ben heel terug in de hostel aangekomen (met wel pijn aan de poep, amai nog niet!)

Namiddag gingen we met een tour naar de Valle de la Luna en Valle de la Muerte. Deze eerste is ronduit het mooiste landschap dat ik in heel mijn leven heb gezien. Echt een landschap dat lijkt op dat van de maan! Ongelooflijk mooi! Zand vs wit landschap? Klinkt raar? Is het niet: deze vallei ligt in het midden van de zoutvlakte, dus het witte is puur zout!

Dag 3:

Opstaan om half 4, zeg nu nog eens dat we geen moeite doen! Om 4uur kwamen ze ons uithalen om naar de geisers del Tatio te gaan, geisers die je het beste vroeg kan bezoeken, écht vroeg. Pokkekoud (-10°), maar wel de moeite waard! Je kon je ook baden in de thermale baden, die iets verder lagen. Opnieuw was Erwin de diehard die dit deed, ik maakte de foto's! Hij genoot (vooral in het bad, het uitstappen was bijzonder koud!)

Dag 4:
Las piedras rojas en enkele lagunes, dat stond er de hele dag op het programma, samen met gids Pablo. Geschift is die gast, op vele vlakken, maar vooral op gebied van vrouwen en rijstijl. De hele tijd maar flirten en los 140 rijden op een weg waar je 90 mag. Typisch Chileens zeker?

De rode stenen, deze zijn vulkanische stenen die door oxidatie rood worden. In het begin dacht ik, damn, heb ik hier deze hoogte voor moeten trotseren (4200 meter), maar na een eindje wandelen bleek het écht wel mooi te zijn. De lagune was bevroren en dus kon er op het ijs gestaan worden, mooi voor de foto's! Je bent een toerist of niet hé!

 Oh ja, aan het einde van de dag zijn we gestopt in een klein dorpje waar een vrouw enkele lama's had (in haar achtertuin, ocharm die beesten...). Gespuwd hebben ze niét, zelfs niet toen ik ze eten gaf! Stiekem was ik daar wel blij om!

Dag 5:
Valle del Arcoiris, eigenlijk vooral omdat we nog 1 dag moesten opgevuld hebben. Een groene berg, dat is eens iets anders!

Een groene berg! Koper noemen ze dat!

Die dag hebben we de bus genomen richting Arica, waar we nu zijn. Algemene conclusie van Atacama? Ongelooflijk mooi! Een variatie aan landschappen, uitzichten die je niet verwacht. Dat in combinatie met een aangenaam zonnetje maakt de woestijn dé place 2 be in winter!

Arica:
1 woord: saai... Mensen hadden mij dat aangeraden, maar waarom ze dat gedaan hebben, geen enkel idee. We zijn hier aangekomen na een vermoeiende nachtbus (om 06.15 waren we in de busterminal).We zijn hier twee dagen geweest en zelfs na 1 dag had ik het al gezien.

De eerste dag hebben we gesurfd. Jojo, de leraar, had vooral Erwin helemaal overtuigd en ik dacht van: waarom ook niet. Dus wij gaan surfen van de ene minuut op de andere. Het gedeelte 'ik lig op de plank' is easy, het gedeelte van er recht op te staan, is een heel ander paar mouwen... Een les die lang duurde en die veel spierkracht vergde, een les die heel goed liep tot Jojo ineens besliste mijn rug te kraken. Deel twee heb ik dus omwille van pijnscheuten in mijn rug moeten missen. Maar Erwin stond er wel, récht en al! Eén ding is wel zeker: nu snap ik waarom dat allemaal sixpack gasten zijn, spiéren dat je daarvoor nodig hebt.

De dag erna besloten we de stad te verkennen, maar veel verkennen was daar niet aan. We hebben een museum gedaan, een museum dat een tentoonstelling had over de Chinchorros. Als romanist boeit mij dat natuurlijk! Het leukste eraan was het volgende: de Chinchorros hadden meer als 5 manieren om mensen te begraven. De meest gebruikte was dat ze het hele lichaam uit elkaar haalden, de ingewanden schoonmaakten, de botten versterkten met takken, alles terug aan elkaar naaiden, balsemden en dan begraven. Toch diehard versie van een begrafenis?

Dit hoopje? Een menselijke mummie!

Vanaf vandaag is het officieel: adios Chile... Doet wel pijn na zoveel tijd, maar ook in Peru gaan we daar een geweldige tijd van maken! Dus vamos!