Peru for dieharddummies!

We hebben de week overleefd, dat is de eerste zin die spontaan in mij opkomt bij het maken van deze blogpost. Het klinkt simpel, maar helemaal opnieuw beginnen is dat verre van. Nieuw werk, nieuw land, nieuwe mensen. Een nieuwe start, do of don't I like it? Vrije tijd? Heb ik deze week niet gehad. Nieuwe start wil zeggen een hoop nieuw werk dat erbij komt kijken. Waar begin ik...

Nieuwe thuis:

Piura, het noorden van Peru! Ik zet er een kaartje bij zodat iedereen het kan situeren (links bovenaan, oranje, net onder de grens met Ecuador). Hier zit ik de komende 4 maanden! 

Deze keer wonen we niet in de instelling zelf, maar in een apart huis in de wijk genaamd Miraflores. In deze wijk is de middenklasse gevestigd, dus de huizen zien er vrij ok uit. Afstand tot het centrum? Een half uurtje wandelen ongeveer. Het huis waar ik woon ligt op wandelafstand van Tottus (Carrefour) en een bakker, dus er is altijd wel eten en drinken te vinden, wat wel handig is gezien het feit dat ik vanaf nu zelf moet koken. Ook de fitness ligt vlakbij, wat ook super is. Hét negatief feit aan het huis? Er is nergens warm water, enkel ijskoud. Een koude douche, we don't like...

Mijn straat! Een straat zonder asfalt, mijn huis is aan het einde van de straat, linkerkant:

Mijn ruimte? Ik heb een kamer met eigen badkamer en twee bedden, maar ben voorlopig alleen, dus veel plaats voor mijzelf. Ik woon ook niet meer alleen en ben ook niet meer de enige vrijwilliger: in hetzelfde huis wonen nog 6 andere meisjes, vrijwilligers die voor allemaal verschillende projecten werken. Gemiddelde leeftijd? 19. Dus ik ben het oudje van de bende! 

Nieuwe buurt: 

De luxe van Chili is voorbij: daar kon ik doen en laten wat ik wilde, niémand ging mij beroven. Hier is dat anders, Piura is een heel pak gevaarlijker en dus moet ik ook meer op mijn spullen gaan letten. Zo weinig buitenkomen met een handtas was het eerste wat ze tegen mij zeiden. Zo shorten met zakken in, soms komt dat dus zeer handig uit (hoewel een bh ook handig is op dat vlak, dat heb ik van de andere vrijwilligsters geleerd)! Ook zal ik iedere avond om 20h ten laatste 'thuis' zijn en als ik erna buitenga, is dat in taxi én met minimum één andere persoon bij mij. Beter voorkomen dan genezen zeggen ze!

Nieuw uitdagingen:

Een nieuwe job, altijd stresserend en dat geldt ook voor vrijwilligerswerk. Maandag aangekomen en woensdag begonnen met werken (dinsdag was een feestdag). Eigenlijk ben ik er zowat ingerold zonder dit goed en wel te beseffen. Gaby, de directrice, had een schema opgesteld: woensdag (manitos trabajando), donderdag en vrijdag (ludoteca's), zaterdag (la tortuga) en maandag (manitos creciendo). Ik garandeer je, deze week is voorbij gevlogen!

Ik ken de projecten en de kinderen nog niet zo heel goed, maar het begin is gemaakt. Korte uitleg: 

- Manitos trabajando: een project voor kinderen tussen 6 en 18 jaar. In Peru hebben ofwel voormiddag ofwel namiddag school. De tijd die ze niet op school zitten, zitten ze in de klassen van manitos trabajando. Wat doen ze hier? Ze bespreken actualiteit, maken samen schooltaken, zingen, dansen, maken muziek, doen aan sport, ...

- Manitos creciendo: een project dat zich fixeert op jongeren tussen 14 en 18 jaar. Ze proberen deze jongeren een vorming te geven zodat ze later een beroep kunnen uitoefenen of eventueel nog kunnen verder studeren aan een universiteit of hogeschool. Dit kan gaan over: kok, automecanicien, naaister, ... 

- Ludoteca en La Tortuga: in de barrio's wordt er een soort van speelplein georganiseerd. Wat is een barrio? Een nieuw dorp waar er geen stromend water, geen electriciteit en geen wegen zijn. In samenvatting: een zanderige vlakte met huizen. De kinderen komen niet in de stad en dus komt Canat naar hen toe. Op bepaalde dagen van de week doen ze speelplein waar vrijwilligers de kinderen animeren.

- ...: er zijn nog veel projecten die ik nog niet ken, dus de lijst zal zeker en vast nog uitgebreid worden!

Hoe was mijn eerste ervaring? Het is nog heel veel zoeken en ik weet in de helft van de tijd niet wat ik moet doen, maar we blijven zoeken. Ik heb geprobeerd om met zoveel mogelijk kinderen te praten en ze te leren kennen, maar ik ben voorlopig nog een vreemde voor hen. In Manitos Trabajando ben ik drie dagen geweest (hoewel Gaby zei dat ik maar 1 dag moest gaan) en daar heb ik drie dagen in de klas van de 11-14 jarigen geholpen met taken, lezen, ... Engels, wiskunde, taal, de sky is the limit! But we are loving it!

Nieuwe homies:

Maandag aangekomen en maandag begonnen met socializen, dat moet je kunnen. Op de luchthaven van Piura werd ik afgehaald door Gaby, de directrice van Canat. Vanaf het moment dat we in de taxi zaten, begon ze al te babbelen over de planning die ze voor ogen had voor mij. Kwestie van er meteen in te vliegen! Uiteindelijk ben ik die dag nog gaan lunchen met haar, heb ik minstens 20 mensen leren kennen én ben ik de dag geëindigd in een protestactie tegen vrouwenmishandeling. Diehardintroductie! Ik geef toe, ik was stikop die dag, maar het was een uitstekend begin. Die dag heb ik ook Guido leren kennen, een vriend van Gaby die mij de dag erna meegenomen heeft naar Paita, een stad op een uurtje van hier waar juist de dinsdag een heilige gevierd werd (groot feest dus!). Dus dinsdag ben ik dan naar Paita gegaan, hele dag opgetrokken en gebabbeld met een gast die ik de dag voordien 2 minuten had gezien. Socializen: diehardversie, opnieuw!

De rest van de week heb ik opgetrokken met de werknemers van Canat, maar vooral met de andere vrijwilligers. Vooral Duitsers, die dan ook Duits praten (versta ik nog wel), maar ook Spaans (wat ik iéts gemakkelijker versta). Zo ben ik te vrijdag de plaatselijke café's gaan ontdekken met een paar en ben ik vandaag naar Catacaos geweest met dezelfde mensen. In Catacaos was het eetfestival, een festival waar je voor een klein prijsje alle typische gerechten van Peru kon proeven. Dat werd natuurlijk gemengd met de nodige artesania. Shoppen en eten, toch de ideale combo? 

Dit type van vaas is typisch voor Catacaos:

De cueca van Peru:

Mijn nieuwe aankoop: een echte zilveren ring voor amper 12 soles (3 euro) (Catacaos is bekend voor zijn puur zilver):

Ik moet wel toegeven: de nieuweling zijn, echt niet fijn. De andere vrijwilligers zijn hier al veel langer en kennen elkaar al heel goed. Maar je zal mij geen negatief woord horen zeggen over hen, want ze doen echt wel veel moeite om mij erbij te betrekken: ze nodigen mij telkens uit als ze weggaan, we gaan samen naar het werk, ze geven mij tips, ... Dus een warm onthaal! Wat ik meer en meer besef is dat je als vrijwilliger een serieus zelfvertrouwen moet hebben. Gemakkelijk is het om je op te sluiten op je kamer en met niemand te babbelen. Lef vraagt het om mensen te leren kennen, zeker geen evidentie! Al zeg ik het zelf, ik vind dat ik dat niet slecht doe. Go me! 

Nieuwe hottietijd:

Lente en 28°? Welkom in de wereld van het tropisch klimaat! We zijn hier momenteel in de lente en in België wilt dat zeggen dat je warme en minder warme dagen hebt. In Piura wilt dat zeggen dat je hete dagen hebt en frisse nachten. Met heet bedoel ik 28° ongeveer, kleedjes- en shortweer dus! Denkende dat we nu nog maar lente zijn, ben ik eens benieuwd wat de zomer gaat geven. Bruleren!

Voor de vrouwen/meisjes onder ons die onder hottie iets anders verstaan: kleine Peruaantjes met de massa's. Een snelle eerste evaluatie? Zo lelijk zijn ze niet, er is wel degelijk potentieel! Peruanen zijn bruin (jam!), met een bierbuikje ofwel superafgetraind (twee extremen) en ... klein (ik ben een reuzin vergeleken met hen.). Ik heb wel de indruk dat de jongeren groter zijn; Vooral de 30+ is klein. Aantrekkelijk? Ja zeker! Tot nu toe hebben ze maar één bijzonder negatieve eigenschap: je kan als vrouw geen 5 cm over straat lopen zonder nagefloten, nagezoend en nagestaard te worden. Een compliment? Ja, maar niet als dit constant gebeurd. Een aanpassing tov Chili: hier gebeurde dat ook, maar heel weinig vergeleken met in Peru. Belgen zijn toch subtieler op dat vlak...