It has been a long time...

België is terug in zicht, we zijn terug thuis! Ik heb er exact 1 jaar tussen het vertrekken en het thuiskomen geweest en dat is toch wel een lange periode. Een periode die gerust nog wat langer mocht duren,  maar dan wel met mijn gezin iets dichter bij mij dan 10 000 kilometers ver. 

Er zijn veel mensen die uit de lucht vielen toen ik zei dat ik al terug in België was en waarschijnlijk zijn er nog altijd die het niet weten. Ik heb die datum van terugkeer bewust tegen niemand buiten mijn gezin gezegd en daar had ik een hele goede reden voor. Een jaar weg zijn van je thuis is niets niks. In mijn geval zijn er veel dingen veranderd, veranderingen die allemaal in een paar uur op mij afgevuurd werden. De grootste verandering aan België is toch wel de kleine held Len die 7 maanden geleden geboren werd. Tot voor maandag had ik hem nog nooit in levende lijve gezien, enkel op massa's foto's en videootjes die massaal door Sophie werden doorgestuurd. 

Ze hadden hem speciaal wakker gemaakt (ocharme...) en hoewel ik dat erg vond, vond ik het stiekem toch wel leuk dat ik hem éindelijk eens te zien kreeg. Ik moet zeggen, hij ziet er in het echt nog knapper uit dan op foto. Hij is dan ook 50% Deferme!

Dat wil dan ook natuurlijk zeggen dat we maar meteen voor de doop zijn gaan shoppen, want ja hoor, dat is al volgende week. Wat doe ik mijn metekindje toch aan, speciaal 7 maanden laten wachten om een doop te laten doorgaan, niet echt mijn eerste goede daad, maar kom. We maken dat wel goed! 

Buiten mijn metekindje zag ik natuurlijk ook de zus terug, die ik al een jaar niet meer gezien had en die dan ook nog een ongevalletje heeft gehad de week voor mijn thuiskomst. Het was toch stiekem een leuk terugzien!

Meng dat met vlagjes, kleurtjes, vers geverfde kamers, een lekker verwarmde, gepoetste kamer met een warm bed en je hebt wat men zou noemen een perfecte thuiskomst. Ik ben blij dat ik terug ben en dat ik terug kan deelnemen aan het normale Belgische leven, maar toch blijft er ergens een gemis. Latijns-Amerika heeft stiekem mijn hart toch wel gestolen, dus het is de eerste, maar het zal zeker niet de laatste reis zijn die mij over de oceaan heen brengt. 

Maar vergeet niet dat we ook in België nog moeten functioneren en dat betekent het zoeken naar een job! Ik heb er al een heel jaar over nagedacht en nog steeds zijn we er niet uit, maar we kunnen maar zoeken en vinden zeker? Vanaf volgende week 100% actie. Dit weekend is nog 100% chillmodus à la Peruvian style and we like it! 

Sweet, little Alexia

Toen ik naar Nueva Unión vertrok met Yvo en Marita, kreeg ik de opdracht van mama om eens te kijken of er nog een kindje een meter nodig had en dat heb ik gedaan! Ik stel jullie voor aan Alexia, onze nieuwe schat aan de andere kant van de wereld!

  

Ze is de jongste van 6 kids, 2 broers en 4 zussen. Een hele bende als je het mij vraagt, maar het zijn 6 schatten van kinderen, respectvol, lief, behulpzaam en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.

Ik heb het geluk gehad dat ik een hele week met haar heb kunnen spenderen en ik kan dus wel degelijk zeggen dat het een schat van een kindje is.  Alexia is enorm verlegen, maar zelfs op haar gezichtje kan een glimlachje verschijnen als je haar kietelt. Ik ben blij haar ons metekindje te noemen en kijk al uit naar de briefjes die wij haar zullen sturen en de tekeningen die wij van haar ontvangen!

El sueño de Nueva Unión

Vrijwillig die ellendige steekbeesten opnieuw opzoeken, je moet er maar stom genoeg voor zijn of genoeg voor over hebben. Heftig, intensief, jeukend, spelend en lachend, zo hebben we deze week in Nueva Unión doorgebracht! Zijn we moe en staan we vol muggenbeten? Wees daar maar zeker van! Maar op ieder kind stond iedere dag een glimlach en dat maakt het allemaal wel de moeite waard! 

Na een bewogen busrit, werd ik zaterdagnamiddag herenigd met Yvo en Marita en leerde ik ook de rest van het gezelschap kennen, 4 supersympathieke Belgen, Marleen, Nicole, Louis en Joke! Joke en Marleen zijn meters van twee kindjes van Nueva Union en wilden hun metekindjes wel eens ontmoeten. Op naar Nueva Unión dus!

Na een gezellig avondmaal en een deugddoend dutje vertrokken we de dag erop samen naar Nueva Union om daar voor een volledige verrassing te komen staan: een vrijwel koninklijk onthaal! Ik voelde mij als een prinsesje die dag... Zoveel ballonnetjes, klappende handjes, vreugdekreetjes, onbeschrijflijk hoe we daar ontvangen werden. We werden niet alleen onthaald, maar er was een heel programma voorzien vol optredens, kadootjes en zelfs een superlekkere maaltijd! Ik zeg het je, iedereen van ons viel van de ene verrassing in de andere.

Stiekem was ik wel een populaire madam! Wel hip! Nu, het feit dat ik, buiten Yvo en Marita, de enig Spaanssprekende gast was, had daar ook wel mee te maken! Maar toch, een leuk gevoel zoveel kinderen rond je te hebben!

Voor Marita en Yvo was het een superspeciale dag, niet enkel om heel het dorp te zien, maar ook omdat hun kindertuin officieel werd ingehuldigd! Die fles sloegen ze maar al te graag kapot (toch zonde van de alcohol, vond Yvo).

Stiekem was ik ook wel een populaire madam! Nu, het feit dat ik, buiten Yvo en Marita, de enige Spaanssprekende was, had daar misschien ook wel mee te maken, maar toch, tof om geliked te zijn!

De tweede dag in Nueva Unión bestond uit een uitstapje naar het zwembad, hét evenement van het jaar. Voor mij was het evenement daar geraken! Echt veevervoer zouden wij denken, maar dat is de normaalste zaak van de wereld hier. De foto legt alles uit, woorden zijn teveel, toch? Kan je je indenken dat je zo een anderhalf uurtje moet rechtstaan met de volle wind in je gezicht. Het verbaast dan ook niemand dat er standaard zakjes werden meegenomen voor zieke kinderen.

De positieve kant? Het goede uitzicht!

Zoals ik al zei, deze uitstap was hét evenement voor de kinderen. Denkende dat ze straatarm zijn en nauwelijks rondkomen, is een luxueus zwembad niet echt binnen hun normale opties. Dankzij de broer van Yvo, hadden we het hele dorp kunnen trakteren op een superhippe en fun dag! Er is geen enkel kind op wiens gezicht geen glimlach stond. Ongelooflijk mooi was deze dag!

De woensdag zijn de meters en peters dan vertrokken en hadden we het fort voor ons alleen! Eén zottekot, dat kan ik je garanderen! Als goede animatrice ben ik dan ook in actie geschoten om deze kinderen een goede drietal dagen te bezorgen en ik moet zeggen,dat is mij vrij goed gelukt! Wat hebben we gedaan? Kaartjes voor de meters en peters gemaakt, prinsessenhoedjes en armbandjes, fruitsatés en natuurlijk ook een zwembadje (aka kanaaltje) geplaceerd! 

Zelfs de kleintjes deden mee (met hulp van hun zussen natuurlijk) en geef toe, het resultaat mocht er wezen! Een klein hoopje om richting België te sturen!

De lieftallige prinsessenhoedjes, stoere tovenaarshoeden voor de mannen!

En dan nog de fruitsatés. Deze activiteit was speciaal voor de grootsten en fier dat ze waren dat ze eindelijk eens iets aparts mochten doen! Gewoon het feit dat de kleinsten buiten moesten wachten, deed al een glimlach verschijnen op hun gezichten.

Het gezellige kanaaltje! Erin springen deed stiekem wel deugd met deze enorme hitte!

Kortom, ik heb mij enorm goed geamuseerd deze week, maar ben dan ook stikop. De kinderen zijn geweldig, lief, respectvol en datzelfde geldt voor de ouders, zowel mama als papa. Deze gemeenschap is echt een gemeenschap en ze willen vooruit. Dat is iets wat zeker niet evident is in deze landen. De mensen hebben misschien geen ipod, computer en andere nieuwigheden, maar ze zijn gelukkig en dat is meer dan dat er van ons verwende Belgen kan gezegd worden. Voor al deze mensen heb ik maar 1 woord dat alles samenvat wat ik deze week beleefd heb en dat is respect: respect voor wat ze doen, wie ze zijn en hoe ze leven!

Beloftes vol strand en zand!

Dit jaar waren we bij gelukkigen en dan vooral Michèle eigenlijk want ze had voor twee weekjes het koude België omgeruild voor een iets warmer (lees heet) Piura, Peru. Een jaar eindigen in de zon, het heeft toch wel zijn charmes!

Het oorspronkelijk plan was een aantal stranden af te gaan, maar zover is het bijlange niet gekomen want we zijn maar op 1 strand geweest, Mancora. Geloof mij, in Peru een plan hebben is geen cent waard want dat plan verandert nog minstens 5 keer. Maar dus, we zijn op Mancora geweest, 5 dagen lang. Hoewel ik helemaal geen strandtype ben, heb ik mij toch geamuseerd en stiekem ook nog bruiner geworden, iets waar ik, eenmaal in België, goed mee ga stoefen!

Een cocosje hier en daar, verfrist!

Logischerwijze hebben we dan ook Oudjaar en Nieuwjaar op het strand doorgebracht, een zaligheid! Voor de eerste keer in 11 maanden had ik een mooi, sjiek kleedje aangetrokken en zelfs mijn haartjes mochten een speciale twist krijgen (dankzij Michèle en haar magische stijltang). Hakken? Die skipten we dit jaar en ruilden we in voor leren sandalen. Lange broeken en truien? Vergeet het, veel te warm. Ik heb de hele nacht rondgelopen met enkel mijn kleedje and we liked it! Niemand liep daar trouwens rond in heel formele kledij. De meeste mensen liepen gewoon rond in strandkledij, een ware casueloudjaar. En wij in België maar uren voor de spiegel staan begot!

De magie van de stijltang!

Oudjaar met voetjes in de oceaan!

Deze vakantie hebben we afgerond met een deugddoend avondmaal in Piura, een plaats waar het, geloof het of niet, nog warmer is dan aan het strand. Op vrijdagochtend heb ik Michèle afgezet op de luchthaven en ben ikzelf mijn busticketje richting Tarapoto gaan komen, de plaats waar mijn volgend avontuur stond/staat te wachten. 

Yvo en Marita aka Los Gorriones komen een zestal weekjes op bezoek en hun bezoek begint in Tarapoto, Peru. Ze hebben mij meegevraagd om hun animatrice ter plaatse te helpen met het bedenken van activiteiten. Tussen Tarapoto en Piura ligt een busrit van 15uur, een ware hel bleek zo te zijn! Hoe zit het in elkaar? Awel, ik vertel! 

Ik had op mijn werk nagevraagd hoe ik het beste de bus kon nemen naar Tarapoto. Solange, de directrice van mijn werk, wist mij dan te zeggen dat ik op eender welk uur van de dag bussen naar Chiclayo en dan vanuit Chiclayo naar Tarapoto kon gaan. Dus ik had een busticket gekocht voor 17uur. Dan kwam ik aan om 20.30 in Chiclayo en kon ik van daaruit een andere bus zoeken richting Tarapoto. Door mij op tijd (lees de dag zelf...) te informeren bij Laura (mijn heldin!) kwam ik erachter dat de laatste bus richting Tarapoto vertrok om 19uur. Paniek! Dus ik hals overkop naar huis gegaan, mijn valies genomen en mijn ticket van 17uur omgeruild voor een ticket van 15uur. Eenmaal aangekomen in Chiclayo helemaal opgefokt richting de andere busmaatschappij gegaan om dan het laatste vrije plaatsje op de laatste bus richting Tarapoto te hebben. Eenmaal rustig op de bus, bleek dat ik naast een schepsel van 3 jaar zat dat er niet beter op vond de hele nacht (écht de hele nacht) het verwend nest uit te hangen en om het minste te schreeuwen en gillen wat hij wilde. Toch een geluk dat ik had... Om het geheel nog leuk af te ronden, besloot hij ook nog eens onwel te worden en de hele bus onder te kotsen (samen met alle andere passagiers). We kunnen concluderen dat ik blij was dat ik proper en min of meer gezond uit de bus kwam. Nu wachten tot mijn werkgevers ter plaatse zijn! We kijken er al naar uit! Een nieuwe week vol nieuwe avonturen!