Beloftes vol strand en zand!

Dit jaar waren we bij gelukkigen en dan vooral Michèle eigenlijk want ze had voor twee weekjes het koude België omgeruild voor een iets warmer (lees heet) Piura, Peru. Een jaar eindigen in de zon, het heeft toch wel zijn charmes!

Het oorspronkelijk plan was een aantal stranden af te gaan, maar zover is het bijlange niet gekomen want we zijn maar op 1 strand geweest, Mancora. Geloof mij, in Peru een plan hebben is geen cent waard want dat plan verandert nog minstens 5 keer. Maar dus, we zijn op Mancora geweest, 5 dagen lang. Hoewel ik helemaal geen strandtype ben, heb ik mij toch geamuseerd en stiekem ook nog bruiner geworden, iets waar ik, eenmaal in België, goed mee ga stoefen!

Een cocosje hier en daar, verfrist!

Logischerwijze hebben we dan ook Oudjaar en Nieuwjaar op het strand doorgebracht, een zaligheid! Voor de eerste keer in 11 maanden had ik een mooi, sjiek kleedje aangetrokken en zelfs mijn haartjes mochten een speciale twist krijgen (dankzij Michèle en haar magische stijltang). Hakken? Die skipten we dit jaar en ruilden we in voor leren sandalen. Lange broeken en truien? Vergeet het, veel te warm. Ik heb de hele nacht rondgelopen met enkel mijn kleedje and we liked it! Niemand liep daar trouwens rond in heel formele kledij. De meeste mensen liepen gewoon rond in strandkledij, een ware casueloudjaar. En wij in België maar uren voor de spiegel staan begot!

De magie van de stijltang!

Oudjaar met voetjes in de oceaan!

Deze vakantie hebben we afgerond met een deugddoend avondmaal in Piura, een plaats waar het, geloof het of niet, nog warmer is dan aan het strand. Op vrijdagochtend heb ik Michèle afgezet op de luchthaven en ben ikzelf mijn busticketje richting Tarapoto gaan komen, de plaats waar mijn volgend avontuur stond/staat te wachten. 

Yvo en Marita aka Los Gorriones komen een zestal weekjes op bezoek en hun bezoek begint in Tarapoto, Peru. Ze hebben mij meegevraagd om hun animatrice ter plaatse te helpen met het bedenken van activiteiten. Tussen Tarapoto en Piura ligt een busrit van 15uur, een ware hel bleek zo te zijn! Hoe zit het in elkaar? Awel, ik vertel! 

Ik had op mijn werk nagevraagd hoe ik het beste de bus kon nemen naar Tarapoto. Solange, de directrice van mijn werk, wist mij dan te zeggen dat ik op eender welk uur van de dag bussen naar Chiclayo en dan vanuit Chiclayo naar Tarapoto kon gaan. Dus ik had een busticket gekocht voor 17uur. Dan kwam ik aan om 20.30 in Chiclayo en kon ik van daaruit een andere bus zoeken richting Tarapoto. Door mij op tijd (lees de dag zelf...) te informeren bij Laura (mijn heldin!) kwam ik erachter dat de laatste bus richting Tarapoto vertrok om 19uur. Paniek! Dus ik hals overkop naar huis gegaan, mijn valies genomen en mijn ticket van 17uur omgeruild voor een ticket van 15uur. Eenmaal aangekomen in Chiclayo helemaal opgefokt richting de andere busmaatschappij gegaan om dan het laatste vrije plaatsje op de laatste bus richting Tarapoto te hebben. Eenmaal rustig op de bus, bleek dat ik naast een schepsel van 3 jaar zat dat er niet beter op vond de hele nacht (écht de hele nacht) het verwend nest uit te hangen en om het minste te schreeuwen en gillen wat hij wilde. Toch een geluk dat ik had... Om het geheel nog leuk af te ronden, besloot hij ook nog eens onwel te worden en de hele bus onder te kotsen (samen met alle andere passagiers). We kunnen concluderen dat ik blij was dat ik proper en min of meer gezond uit de bus kwam. Nu wachten tot mijn werkgevers ter plaatse zijn! We kijken er al naar uit! Een nieuwe week vol nieuwe avonturen!