It has been a long time...

België is terug in zicht, we zijn terug thuis! Ik heb er exact 1 jaar tussen het vertrekken en het thuiskomen geweest en dat is toch wel een lange periode. Een periode die gerust nog wat langer mocht duren,  maar dan wel met mijn gezin iets dichter bij mij dan 10 000 kilometers ver. 

Er zijn veel mensen die uit de lucht vielen toen ik zei dat ik al terug in België was en waarschijnlijk zijn er nog altijd die het niet weten. Ik heb die datum van terugkeer bewust tegen niemand buiten mijn gezin gezegd en daar had ik een hele goede reden voor. Een jaar weg zijn van je thuis is niets niks. In mijn geval zijn er veel dingen veranderd, veranderingen die allemaal in een paar uur op mij afgevuurd werden. De grootste verandering aan België is toch wel de kleine held Len die 7 maanden geleden geboren werd. Tot voor maandag had ik hem nog nooit in levende lijve gezien, enkel op massa's foto's en videootjes die massaal door Sophie werden doorgestuurd. 

Ze hadden hem speciaal wakker gemaakt (ocharme...) en hoewel ik dat erg vond, vond ik het stiekem toch wel leuk dat ik hem éindelijk eens te zien kreeg. Ik moet zeggen, hij ziet er in het echt nog knapper uit dan op foto. Hij is dan ook 50% Deferme!

Dat wil dan ook natuurlijk zeggen dat we maar meteen voor de doop zijn gaan shoppen, want ja hoor, dat is al volgende week. Wat doe ik mijn metekindje toch aan, speciaal 7 maanden laten wachten om een doop te laten doorgaan, niet echt mijn eerste goede daad, maar kom. We maken dat wel goed! 

Buiten mijn metekindje zag ik natuurlijk ook de zus terug, die ik al een jaar niet meer gezien had en die dan ook nog een ongevalletje heeft gehad de week voor mijn thuiskomst. Het was toch stiekem een leuk terugzien!

Meng dat met vlagjes, kleurtjes, vers geverfde kamers, een lekker verwarmde, gepoetste kamer met een warm bed en je hebt wat men zou noemen een perfecte thuiskomst. Ik ben blij dat ik terug ben en dat ik terug kan deelnemen aan het normale Belgische leven, maar toch blijft er ergens een gemis. Latijns-Amerika heeft stiekem mijn hart toch wel gestolen, dus het is de eerste, maar het zal zeker niet de laatste reis zijn die mij over de oceaan heen brengt. 

Maar vergeet niet dat we ook in België nog moeten functioneren en dat betekent het zoeken naar een job! Ik heb er al een heel jaar over nagedacht en nog steeds zijn we er niet uit, maar we kunnen maar zoeken en vinden zeker? Vanaf volgende week 100% actie. Dit weekend is nog 100% chillmodus à la Peruvian style and we like it! 

Sweet, little Alexia

Toen ik naar Nueva Unión vertrok met Yvo en Marita, kreeg ik de opdracht van mama om eens te kijken of er nog een kindje een meter nodig had en dat heb ik gedaan! Ik stel jullie voor aan Alexia, onze nieuwe schat aan de andere kant van de wereld!

  

Ze is de jongste van 6 kids, 2 broers en 4 zussen. Een hele bende als je het mij vraagt, maar het zijn 6 schatten van kinderen, respectvol, lief, behulpzaam en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.

Ik heb het geluk gehad dat ik een hele week met haar heb kunnen spenderen en ik kan dus wel degelijk zeggen dat het een schat van een kindje is.  Alexia is enorm verlegen, maar zelfs op haar gezichtje kan een glimlachje verschijnen als je haar kietelt. Ik ben blij haar ons metekindje te noemen en kijk al uit naar de briefjes die wij haar zullen sturen en de tekeningen die wij van haar ontvangen!

El sueño de Nueva Unión

Vrijwillig die ellendige steekbeesten opnieuw opzoeken, je moet er maar stom genoeg voor zijn of genoeg voor over hebben. Heftig, intensief, jeukend, spelend en lachend, zo hebben we deze week in Nueva Unión doorgebracht! Zijn we moe en staan we vol muggenbeten? Wees daar maar zeker van! Maar op ieder kind stond iedere dag een glimlach en dat maakt het allemaal wel de moeite waard! 

Na een bewogen busrit, werd ik zaterdagnamiddag herenigd met Yvo en Marita en leerde ik ook de rest van het gezelschap kennen, 4 supersympathieke Belgen, Marleen, Nicole, Louis en Joke! Joke en Marleen zijn meters van twee kindjes van Nueva Union en wilden hun metekindjes wel eens ontmoeten. Op naar Nueva Unión dus!

Na een gezellig avondmaal en een deugddoend dutje vertrokken we de dag erop samen naar Nueva Union om daar voor een volledige verrassing te komen staan: een vrijwel koninklijk onthaal! Ik voelde mij als een prinsesje die dag... Zoveel ballonnetjes, klappende handjes, vreugdekreetjes, onbeschrijflijk hoe we daar ontvangen werden. We werden niet alleen onthaald, maar er was een heel programma voorzien vol optredens, kadootjes en zelfs een superlekkere maaltijd! Ik zeg het je, iedereen van ons viel van de ene verrassing in de andere.

Stiekem was ik wel een populaire madam! Wel hip! Nu, het feit dat ik, buiten Yvo en Marita, de enig Spaanssprekende gast was, had daar ook wel mee te maken! Maar toch, een leuk gevoel zoveel kinderen rond je te hebben!

Voor Marita en Yvo was het een superspeciale dag, niet enkel om heel het dorp te zien, maar ook omdat hun kindertuin officieel werd ingehuldigd! Die fles sloegen ze maar al te graag kapot (toch zonde van de alcohol, vond Yvo).

Stiekem was ik ook wel een populaire madam! Nu, het feit dat ik, buiten Yvo en Marita, de enige Spaanssprekende was, had daar misschien ook wel mee te maken, maar toch, tof om geliked te zijn!

De tweede dag in Nueva Unión bestond uit een uitstapje naar het zwembad, hét evenement van het jaar. Voor mij was het evenement daar geraken! Echt veevervoer zouden wij denken, maar dat is de normaalste zaak van de wereld hier. De foto legt alles uit, woorden zijn teveel, toch? Kan je je indenken dat je zo een anderhalf uurtje moet rechtstaan met de volle wind in je gezicht. Het verbaast dan ook niemand dat er standaard zakjes werden meegenomen voor zieke kinderen.

De positieve kant? Het goede uitzicht!

Zoals ik al zei, deze uitstap was hét evenement voor de kinderen. Denkende dat ze straatarm zijn en nauwelijks rondkomen, is een luxueus zwembad niet echt binnen hun normale opties. Dankzij de broer van Yvo, hadden we het hele dorp kunnen trakteren op een superhippe en fun dag! Er is geen enkel kind op wiens gezicht geen glimlach stond. Ongelooflijk mooi was deze dag!

De woensdag zijn de meters en peters dan vertrokken en hadden we het fort voor ons alleen! Eén zottekot, dat kan ik je garanderen! Als goede animatrice ben ik dan ook in actie geschoten om deze kinderen een goede drietal dagen te bezorgen en ik moet zeggen,dat is mij vrij goed gelukt! Wat hebben we gedaan? Kaartjes voor de meters en peters gemaakt, prinsessenhoedjes en armbandjes, fruitsatés en natuurlijk ook een zwembadje (aka kanaaltje) geplaceerd! 

Zelfs de kleintjes deden mee (met hulp van hun zussen natuurlijk) en geef toe, het resultaat mocht er wezen! Een klein hoopje om richting België te sturen!

De lieftallige prinsessenhoedjes, stoere tovenaarshoeden voor de mannen!

En dan nog de fruitsatés. Deze activiteit was speciaal voor de grootsten en fier dat ze waren dat ze eindelijk eens iets aparts mochten doen! Gewoon het feit dat de kleinsten buiten moesten wachten, deed al een glimlach verschijnen op hun gezichten.

Het gezellige kanaaltje! Erin springen deed stiekem wel deugd met deze enorme hitte!

Kortom, ik heb mij enorm goed geamuseerd deze week, maar ben dan ook stikop. De kinderen zijn geweldig, lief, respectvol en datzelfde geldt voor de ouders, zowel mama als papa. Deze gemeenschap is echt een gemeenschap en ze willen vooruit. Dat is iets wat zeker niet evident is in deze landen. De mensen hebben misschien geen ipod, computer en andere nieuwigheden, maar ze zijn gelukkig en dat is meer dan dat er van ons verwende Belgen kan gezegd worden. Voor al deze mensen heb ik maar 1 woord dat alles samenvat wat ik deze week beleefd heb en dat is respect: respect voor wat ze doen, wie ze zijn en hoe ze leven!

Beloftes vol strand en zand!

Dit jaar waren we bij gelukkigen en dan vooral Michèle eigenlijk want ze had voor twee weekjes het koude België omgeruild voor een iets warmer (lees heet) Piura, Peru. Een jaar eindigen in de zon, het heeft toch wel zijn charmes!

Het oorspronkelijk plan was een aantal stranden af te gaan, maar zover is het bijlange niet gekomen want we zijn maar op 1 strand geweest, Mancora. Geloof mij, in Peru een plan hebben is geen cent waard want dat plan verandert nog minstens 5 keer. Maar dus, we zijn op Mancora geweest, 5 dagen lang. Hoewel ik helemaal geen strandtype ben, heb ik mij toch geamuseerd en stiekem ook nog bruiner geworden, iets waar ik, eenmaal in België, goed mee ga stoefen!

Een cocosje hier en daar, verfrist!

Logischerwijze hebben we dan ook Oudjaar en Nieuwjaar op het strand doorgebracht, een zaligheid! Voor de eerste keer in 11 maanden had ik een mooi, sjiek kleedje aangetrokken en zelfs mijn haartjes mochten een speciale twist krijgen (dankzij Michèle en haar magische stijltang). Hakken? Die skipten we dit jaar en ruilden we in voor leren sandalen. Lange broeken en truien? Vergeet het, veel te warm. Ik heb de hele nacht rondgelopen met enkel mijn kleedje and we liked it! Niemand liep daar trouwens rond in heel formele kledij. De meeste mensen liepen gewoon rond in strandkledij, een ware casueloudjaar. En wij in België maar uren voor de spiegel staan begot!

De magie van de stijltang!

Oudjaar met voetjes in de oceaan!

Deze vakantie hebben we afgerond met een deugddoend avondmaal in Piura, een plaats waar het, geloof het of niet, nog warmer is dan aan het strand. Op vrijdagochtend heb ik Michèle afgezet op de luchthaven en ben ikzelf mijn busticketje richting Tarapoto gaan komen, de plaats waar mijn volgend avontuur stond/staat te wachten. 

Yvo en Marita aka Los Gorriones komen een zestal weekjes op bezoek en hun bezoek begint in Tarapoto, Peru. Ze hebben mij meegevraagd om hun animatrice ter plaatse te helpen met het bedenken van activiteiten. Tussen Tarapoto en Piura ligt een busrit van 15uur, een ware hel bleek zo te zijn! Hoe zit het in elkaar? Awel, ik vertel! 

Ik had op mijn werk nagevraagd hoe ik het beste de bus kon nemen naar Tarapoto. Solange, de directrice van mijn werk, wist mij dan te zeggen dat ik op eender welk uur van de dag bussen naar Chiclayo en dan vanuit Chiclayo naar Tarapoto kon gaan. Dus ik had een busticket gekocht voor 17uur. Dan kwam ik aan om 20.30 in Chiclayo en kon ik van daaruit een andere bus zoeken richting Tarapoto. Door mij op tijd (lees de dag zelf...) te informeren bij Laura (mijn heldin!) kwam ik erachter dat de laatste bus richting Tarapoto vertrok om 19uur. Paniek! Dus ik hals overkop naar huis gegaan, mijn valies genomen en mijn ticket van 17uur omgeruild voor een ticket van 15uur. Eenmaal aangekomen in Chiclayo helemaal opgefokt richting de andere busmaatschappij gegaan om dan het laatste vrije plaatsje op de laatste bus richting Tarapoto te hebben. Eenmaal rustig op de bus, bleek dat ik naast een schepsel van 3 jaar zat dat er niet beter op vond de hele nacht (écht de hele nacht) het verwend nest uit te hangen en om het minste te schreeuwen en gillen wat hij wilde. Toch een geluk dat ik had... Om het geheel nog leuk af te ronden, besloot hij ook nog eens onwel te worden en de hele bus onder te kotsen (samen met alle andere passagiers). We kunnen concluderen dat ik blij was dat ik proper en min of meer gezond uit de bus kwam. Nu wachten tot mijn werkgevers ter plaatse zijn! We kijken er al naar uit! Een nieuwe week vol nieuwe avonturen!

Not to be there, but still be there!

Hola partypeople!

Kerstmis is officieel afgelopen! Niet dat we er echt iets aan gehad hebben, maar toch. Het is en blijft toch een iets of wat specialere dag dan eender welke andere woensdag. Hoe heb ik dit gevierd? Belgium and Peru in the mix!

In Peru hebben ze gewoontes, gewoontes die compleet verschillen met onze Belgische. Zo wordt Kerstmis hier gevierd de 24ste en niet de 25ste. Toch ben ik die 24ste begonnen met een rasechte, iets wat oudere Belgische gewoonte en dat is het gegeven van de middernachtmis. Je kan moeilijk anders in een land als Peru waar zo goed als iedereen katholiek is en naar de mis gaat. Samen met de andere vrijwilligers was ik uitgenodigd op een mis op het platteland. De mis op zich was vrij normaal (zingende en dansende kinderen, wierook, ...). Wat ik wel niet zag aankomen, was het gemeenschappelijk doopmoment. Op het einde van de mis verzamelden alle in het wit geklede baby'tjes zich achteraan de kerk om gedoopt te worden, in groep. Een heel raar begrip, maar hier in Peru is alles mogelijk! Hetgene wat mij algemeen vooral opviel, was de hoeveelheid zwangere vrouwen en/of vrouwen met baby's. Ik geloof dat er meer kinderen rondliepen dan volwassenen, ongelooflijk!

Mijn gezelschap (de Duitse homies!)

Het doopmoment!

Na de mis zijn we dan teruggekeerd met de pick-uptruck richting centrum Piura, want geef toe, eindelijk tijd voor eten! Het was ondertussen al ongeveer 22.30. Gezellig gekookt! Ik had mijn beste Peruaanse/Belgische kookkunsten bovengehaald en eend klaargemaakt. Dat is dé kerstschotel hier in Peru! Iédereen eet eend bij Kerstmis, dus wie ben ik om achter te blijven op die traditie? Na deze overheerlijke maaltijd zijn we dan nog met enkele vrienden uitgeweest. Dat is hier een andere traditie (blijkbaar): eerst vier je Kerstmis met het gezin en daarna ga je biertjes drinken met de vrienden! Toch sociale mensen, die Peruanen! 

Vandaag is het kerstdag en ik kan niet echt zeggen dat ik iets productief gedaan heb, ook weer volgens de Peruaanse traditie: de 25ste dient om je kater te verwerken en om aan enkele mensen een vrolijke kerst te wensen, maar de échte festiviteiten zijn al achter de rug. In mijn geval bestond de dag uit slapen, mijn was doen, de kamer poetsen, beetje chatten en skypen en film kijken. Dus basically, een normale dag!

Oh ja, weet je wat hét grappigste moment vandaag was? Mama had gisteren op kerstavond foto's getrokken van het gezin en toen ik deze aan het bekijken was op dropbox kwam ik tot de conclusie dat ik toch meer present was dan ik gedacht had: een zus die mijn armband showde en een mama die met mijn hakken ging lopen (letterlijk!) Wat heb ik toch een goede smaak zou je zeggen :) Dus ergens ben ik dan toch in de Middenstraat en bij het feestje geweest! Btw: hoe hip ziet mijn metekindje er wel niet uit? Apetrots ben ik op deze held!

Next element on the agenda? The arrival of Michèle on friday! Looking forward to that! 

Guillermo vs the world!

Deze keer een verhaal dat compleet niets met mij te maken heeft, maar toch belangrijk is, dus graag zou ik het toch publiceren. Een verhaal dat terecht kerstverhaal mag genoemd worden.

Los Gorriones, de vzw die mij vanuit België naar Peru heeft gestuurd, heeft mij een tijdje geleden de opdracht gegeven contact op te nemen met Guillermo Enrrique Torres Yaicurima, een gast van 18 jaar die in tegenstelling tot heel veel andere jongeren hier in Peru, een toekomst heeft en dit dankzij een aantal gulle Belgen. 

Guillermo is de jonge knappe gast in het midden. De andere personen op de foto zijn de papa, de mama en zijn twee jongere broertjes.

Hoe zit het verhaal in elkaar? De short version: Guillermo is 18 jaar en is anderhalf jaar geleden zijn studies gestart aan SENATI, een hoogaangeschreven hogeschool hier in Piura. Gezien zijn economische situatie is dat voor hem zeker niets evident. Zijn gezin is heel arm en studies na secundair onderwijs zaten er normaal niet in bij hem. Maar hij heeft er zo hard voor gevochten en samen met Los Gorriones, Yvo en Marita, hebben ze geprobeerd een oplossing te zoeken en deze hebben ze ook zeker en vast gevonden! Een groepje Belgen maakt zijn droom waar: ieder jaar doneren ze geld dat wordt gebruikt als studiebeurs voor Guillermo. 

Zonder Yvo en Marita was dit nooit gelukt, dus ik zou graag toch hen heel hard bedanken! Guillermo is een gelukkige jongen die weet dat hij een veel betere toekomst heeft en ook zijn ouders beseffen dit maar al te goed. Er bestaat geen beter kerstkado, lijkt mij.

Ik kan een hele uitleg hier geven, maar beter kan ik je doorverwijzen naar de dropboxlink van Yvo, waar het uitgebreid verslag staat! Lees het! Geen shakespeare, maar toch een traantjesverhaal dat de tijd en moeite waard is om te nemen! 

Gewoon op de link klikken: https://www.dropbox.com/s/nok2504fifdrnlx/Verslag%20Guillermo%20Torres.pdf

My first barbecueChristmas!

Ik moet stiekem toegeven, het publiceren van dit bericht is een zalige iets. Denkende dat ik één jaar Kerstmis en Nieuwjaar niet ga vieren in de kou, in de sneeuw, doet mij stiekem wel glimlachen. Die koude ruil ik dit jaar in voor temperaturen van gemiddeld 35°. Muhahaha!

Ben ik in een holidayspirit? Nop, niet echt. Versieringen hebben ze hier wel en ook van die ambetante kerstliedjes, maar je wordt er niet zo mee overdonderd als bij ons in België. Kadootjes doen ze ook wel, maar ook niet zo extreem als bij ons. Hoe zit het met de effectieve feestelijkheden? Kerstmis is in principe een feest dat in familie gevierd wordt. Oudjaar is dan weer met de vrienden, vaak op het strand.

Veel mensen vragen aan mij wat en hoe ik Kerstmis ga vieren en eigenlijk is het antwoord op die vraag heel simpel: ik heb namelijk nog geen flauw idee van hoe en wat en waar. Hier in Peru werkt alles met vertraging en dat geldt dus ook voor partyarrangementen. Er zijn wel al een aantal voorstellen gedaan, maar iets concreet hebben we nog niet. 

Voor Nieuwjaar geldt hetzelfde. Er zijn plannen in de maak, maar er is niets concreets. Hoe dan ook, het idee van oudjaar op het strand door te brengen in bikini doet mij nu al spontaan glimlachen. Sorry lieve medebelgen, maar dit jaar ruil ik die koude met veel plezier in voor een dagje strandliggen, boekje lezen en een cocktailtje in mijn linkerhand.

We are going to make it legendary! We zijn hier maar één keer, dus we gaan er een dik feestje van maken dat we ons nog jaren erna herinneren!