Len, mi pequeño príncipe

Zeven maanden heb ik er mij mentaal op voorbereid, maar ik kwam compleet uit de lucht gevallen toen ik het nieuws hoorde op 6 juli 2013 om 11 uur, Chileense tijd: mijn metekindje was geboren.

Ik hoor mensen al denken: 7 maanden, een zwangerschap duurt 9 maanden? Sophie en Jo hebben ons de officiële aankondiging gedaan in december 2012. Dit was vroeger dan ze gepland hadden want Sophie was nog maar 2 maanden zwanger. De reden van vertellen? Ik: ik vertrok namelijk op 4 februari 2013 richting de andere kant van de wereld. De maand die nog overschoot, werd gevuld met shoppen, babbels én het verven van de kinderkamer, iets waar ik tot op de dag van vandaag heel trots op ben.

In gesprekken met mijn zus werd er vijf maanden lang toegewerkt naar dit moment. In ieder gesprek ging het over de boelie: hoe groot hij/zij was, hoeveel hij/zij schopte, de doopsuiker, het geboortekaartje, ... Vijf maanden lang gesprekken over een wezentje dat ik de eerste maanden niet zou te zien krijgen. Vijf maanden, dat lijkt lang om zich voor te bereiden, dat dacht ik toch... Maar het nieuws op zaterdagochtend sloeg mij toch volledig van de kaart. Blijkbaar kon ik helemaal niet voorbereid zijn.

Ik geef eerlijk toe dat, buiten het gevoel van enorme blijdschap, was één van de eerste gevoelens het gevoel van woede. Mijn eigen grote zus met wie ik alles deel en van wie ik enorm veel hou, was bevallen en ik zat hier, 1000en kilometers verder en ik kon niets doen. Daar kwam dan nog bij dat mijn gsm mij plots liet weten dat er niet kon naar gebeld worden. Vijf uur na de geboorte ontdekte mama dat een voicemail wel aankwam en berichten ook, maar bellen was onmogelijk. Later kwam ik te weten dat ik de eerste persoon was naar wie Sophie belde. Je zou voor minder beginnen te wenen...

Het weekend is heel moeilijk geweest voor mij (en voor mama die mijn woede moest proberen in te tomen...). Geloof mij, blijdschap en boosheid zijn twee tegengestelden, maar kunnen perfect samengaan in 1 moment. Nu zijn we dinsdag en het gevoel van acceptatie is in gang gezet. Ik kan er inderdaad niet bijzijn en Len zal mij en ik hem moeten missen de eerste 7 maanden, maar ik kan er wel zijn voor mijn zus en voor Jo. Skype, foto's, mails, filmpjes, ... Kortom, technologie is niet altijd negatief.

Het kaartje is aangekomen, het kado bezorgd (in uitgepakte en ingepakte versie), mijn hart ingenomen en mijn liefde verkocht aan deze kleine knaap! In Chili of in België, veraf of dichtbij, ik ben een ongelooflijk fiereliere meter, zus en schoonzus!

Vermits mijn doopsuiker netjes op mijn kamer wordt gezet in afwachting van volgend jaar, heb ik mijn creativiteit moeten laten werken. Ondertussen heb ik al door dat chocolade hier enorm geapprecieerd wordt. Dat in combo met champagne kan gewoon niet verkeerd lopen!

Dus vanuit Chili: Len, salud! Bienvenido al mundo, mi amorcito!