Over drie maanden tijd?

Exact 5 maanden en 1 week zijn we in Chili, exact 5 maanden zijn we aan het werk in de hogar. Tijd voor een balans.

Wat mis ik?
1. Eerst en vooral: mijn gezin. Sinds de brand ben ik gaan beseffen wat het belang is van familie, gezin, mensen die van je houden. Onvervangbaar zijn ze alle vijf! De voorbije drie jaren waren heel zwaar voor ons allemaal, maar we hebben er één héél positief iets aan over aan gehouden: een sterke gezinsband. Wat kan ik zeggen? We are legendary!
2. Onze zwemmende monster(tjes): Doorheen de jaren zijn ze enorm belangrijk geworden voor iedereen van onze Deferme/Middenstraat/Hemelstraat-clan, want ze vormen een deel van papa. Ze hebben het zelfs gehaald tot op mijn pols. De filter schoonmaken, bacteriën bijgooien, de waarden controleren, hun begroeten als ik thuiskom, ik mis het gevoel. Ik weet echter dat ze in héél goede handen zijn en dat we zelfs een aantal bewoners erbij hebben, dus op dat vlak ben ik heel trots op mama, want evident is het zeker niet, maar ze doet dit geweldig goed! Vergeet ook zeker Fleur niet, een ondeugend kwezeltje op vele momenten, maar toch zo tof om in huis te hebben.
3. De avonden in het Middelpunt/De just dance avonden met Nele en co: eenmaal je in een ver land zit, merk je wie je echte vrienden zijn. Vanaf 2014 worden deze legendarische avonden zeker en vast hervat!
4. Mijn bed! Ik mis die 180cm op 200 cm! De zachtheid, de warmte, de lakens, het feit dat ik er geen vlooienbeten aan over hou. Kortom, alles! De eerste week in België kom ik dat bed niet uit denk ik...
5. Mijn kleerkast en het feit dat ik kan kiezen in de ochtend wat ik aandoe. Hier in Chili heb ik een zeer kleine selectie van kleren, juwelen. Ik koop ook geen nieuwe dingen omdat de kinderen hier het geld ook niet voor hebben, dus waarom zou ik dat doen?

Wat mis ik niet?
1. De Belgische mentaliteit van ik heb binnen 3 maanden nog een gaatje vrij op vrijdagavond: Het ligt mij niet meer. Maanden op voorhand plannen, je vrienden zelden zien, alles georganiseerd en geregeld, niet mijn ding. Chilenen zetten één ding centraal: hun vrienden en familie, een mentaliteit die mij wel ligt. De tijd nemen om een thee/koffie te drinken met je vrienden, een zaterdagavond spenderen bij kennissen. Het sociale leven is hier iets uitgebreider en veel spontaner dan in België.
2. Ik ken u niet, dus ik praat niet (veel) met u: dit klinkt raar, maar zo zitten Belgen in elkaar. Mensen die we niet kennen, laten we met rust. In Chili word je overal uitgenodigd, ook al ken je ze maar een beetje. Feestjes, koffiemomenten,... the sky is the limit.
3. Het eten: Ok, Chilenen eten veel bonen, maar je maag went er snel genoeg aan. Ze hebben zoveel lekkere dingen om te eten, dus België is op dat vlak ver weg.
4. De haast, de vlugte: Hier in Chili gaat alles op het gemak en hoewel dat aanpassingstijd vraagt, ligt het ritme mij helemaal nu. Rustig een matetje drinken in de ochtend, de kids van school gaan afhalen, een koffietje drinken, series kijken met de kids, geniaal!

Mis ik België? Nee! Mis ik mijn mensen? Ja! Is het deze afstand waard? Absoluut! Ik hou van de Chileense mentaliteit, de rustigheid, de liefde, de vriendschap, de taal, de manier van leven, ... Kortom, alles, ik vind Chili geniaal als land, Chilenen geniaal als mensen. Ik heb geen vijf maanden nodig gehad om tot die conclusie te komen, al vanaf week één was dit het geval.

Er rest mij nog 1 maand in Chili. Op 23 augustus komt Erwin aan op de luchthaven van Santiago en starten we van hieruit onze reis richting Lima. Dus nog optimaal genieten en dan nieuwe horizonten gaan verkennen!