And the story continues!

Waar was ik gebleven de vorige keer? Geloof mij, het klinkt simpel, overdag reizen en ’s avonds iedereen mailen dat alles in orde is. Laat 1 ding duidelijk zijn als je reist: die tijd hebt je niet en als je tijd hebt, dan kruip je vrijwel meteen je bed in.

Hoe ziet een normale dag eruit voor Erwin en mij? We staan om rond 5 uur, half 6 (je leest het goed: vroég!) omdat de meeste tours al starten om half 7. De tours duren meestal de hele dag, tot een uur of 18 uur. Daarna douchen we beide en vertrekken we richting avondeten. Vaak moet ik mijzelf al uit bed slepen om te gaan avondeten, want eenmaal je gaat zitten, ben je verloren qua energie! Na het avondeten gaan we richting hostel en meteen richting bed. Erwin valt vrijwel meteen in slaap en ik probeer thuis nog wat te informeren, maar na een tiental minuten vallen ook mijn ogen dicht. Veel tijd blijft er niet over om dan te mailen en te facebooken, geef toe?!

Wat hebben we nog gedaan en beleefd?

De condor, de nationale vogel van Chili en Peru. Onmogelijk om dit niet te weten! Want overal kom je deze tegen. Het is dan ook ondenkbaar dat je de Cañon del Colca niet doet, dé plaats om de condors te gaan bekijken. Een vallei die 1200 meter diep is en waarin geduld beloond wordt door het aanschouwen van vogels van wel 3 meter groot! Machtig!

Links: de canyon, 1200 meter diep!

Ohja, op de vooravond van de condors zijn we naar thermen geweest in Chivay. Ik dacht: pokkekoud en ik moet in bikini hier buiten gaan zitten: bevriezen! Eenmaal in het zwembad, ben ik er na 15 minuten uit miserie terug uitgekropen… Toch warm, zo thermale baden! Maar in combinatie met een pisco sour, één geslaagde avond!

De beelden in Chivay, check vooral de hoed uit! Hip!

Met de 4am-express zijn we van Chivay naar Puno gegaan. Deze bus is geen gewone bus, maar een toeristenbus. Dit wil zeggen dat de bus stops onderweg maakt ipv meteen naar eindbestemming te gaan. Is mij dat een klucht! Serieus af te raden! De bus is 2 keer gestopt: 1 keer om naar het toilet te gaan en de tweede keer bij een meer. Ivm stop 2: denk dat de ijspegels nog net niet aan mijn neus hingen dus uit miserie kroop je na 1 minuut buiten terug in de bus. Dan stond er op de folder dat er ook foto’s van flaminco’s konden gemaakt worden. Niet dus want de chauffeur weigerde te stoppen omdat het verkeer te gevaarlijk was. Veel geld voor niets!

Puno is een gigantisch groot ding (of dit lijkt zo). In de hostel aangekomen verwacht je meestal een vriendelijk welkom, maar dat was hier niet het geval. Ieder woord dat de man moest zeggen tegen mij, was een woord teveel en dan praatte hij ook nog zo stil dat ik er niets van verstond. Het grappige? Ik vroeg naar een kaart en plaatsen die ’s avonds niet gevaarlijk waren: we moesten ons beperken tot de hoofdstraat! Al de rest was off limit. Denkende dat Puno een gigantisch grote stad is, is dat best wel grappig te horen. Maar met Erwin erbij, geen enkel probleem! Voordeel aan groot, breed en man zijn!

De volgende dag stond er geen tour gepland. Eindelijk want ik was de tours wel beu! We wilden Sillustani zelf bezoeken, hoe moeilijk kon dit zijn? Nu, blijkbaar heel moeilijk dus hebben we maar een tour geboekt. 10 euro per persoon en als we het op eigen houtje zouden doen zou ons dat meer als het dubbele kosten. Toch niet logisch? Wat is Sillustani? Peru is het land waar de Inca’s gevestigd waren. Sillustani is de naam van een plaats met massa’s (pre-)incagraven. Prachtig om te zien, maar nog beter om er effectief iets van te leren! Dus mijn leerlingen zullen er zeker nog van horen!

 Een hoop stenen? Nop! Graven!

Dan hét ding dat je in Puno moet doen: het titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld! Hoog, zoveel is zeker. De trappen oplopen zorgt er al voor dat je volledig buiten adem bent en nee, mijn conditie is niet zo slecht, nogmaals, de hoogte, je zit op 3800 meter! We hebben Uros en Taquile bezocht. Uros was subliem! Innieminiekleine eilanden met hoop en al 6 huisjes op die drijven op riet. Daarna naar Taquile, afzien! Heel mooi, eilanden bezoeken, maar wat de gidsen dan pas om het einde zeggen is dat je eerst 400 meter stijl omhoog moet gaan om tot het centrum van het dorpje te geraken. Combineer dat met een hoogte van 4000 meter en je hebt een uitdaging! Voor iemand met gewrichtsproblemen zoals ik is dat ronduit een marteling. Maar met een flesje water en veel doorzettingsvermogen ben ik boven geraakt (zelfs zonder Erwin te vervloeken deze keer). Een lekker forelletje gegeten, genoten van het landschap en daarna de tocht naar beneden aangevat. Prachtig eiland, maar ik zou er toch niet willen wonen…

Uroseilanden, écht van riet!

Taquile, een paradijseiland! 

Het meest sublieme aan dit laatste eiland was de klederdracht: hier kon je aan afleiden of een vrouw/man getrouwd of single was. Rood en zwart bij een vrouw wilt zeggen getrouwd. Felle kleuren is single. Bij een man? Kijken naar de muts die hij op heeft. Is deze wit? Single! Gekleurd? Getrouwd! Zelfs de kindjes liepen met mutsjes rond en allemaal in zwarte broek en wit hemd. Traditioneel, toch super om te zien!

Een getrouwde man en vrouw!

De laatste avond in Puno werd afgesloten met een typisch Peruaanse optocht. Het was de verjaardag van de universiteit, dus dat moest gevierd worden zoals ze enkel in Puno doen. Aalst carnaval is er niets mee vergeleken. Eén woord: súbliem om te zien! Dansend, sjakend en 100% genietend! Zie je ons in Leuven al zo trots rondlopen? 

Sinds deze ochtend ben ik verkouden en staat mijn hoofd op barsten. Ziek zijn op deze hoogte is geen lachtertje, dat kan ik je zeggen. Maar we blijven doorzetten. Nu zijn we onderweg naar Cuzco en dus naar Machu Picchu!

De volgende update gebeurt deze zondag. Dan vertrekt Erwin terug naar huis en heb ik een heel aantal uren op de luchthaven om op te vullen. Dus alle resterende updates: dit weekend!