Cocaïna

Nee, mama en papa, ik ben geen drugsverslaafde. Als taal – en letterkundige zijn woordspelletjes wel tof. In dit geval: coca voor Ina, dus cocaina! (Daar heb ik 6uur over nagedacht in de bus, give me a break…)

In iedere gids vind je het, een waarschuwing voor hoogteziekte. Natuurlijk lees je daar altijd over, want hoé groot is de kans dat ik dit krijg? Als je een Deferme bent én Ingeborg heet, dán heb je dat gegarandeerd aan de hand! Hoofdpijn, zin tot overgeven en het gevoel dat je ieder moment door je knieën gaat zakken, dát is hoogteziekte. Meng meer als 4500 meter boven zeeniveau met een weg vol gaten en gedeeltes ‘in constructie’ en je bent officieel ziek! Ohja, Beringen ligt op 43 meter hoogte, kwestie van een vergelijking te maken.

Dé oplossing? De gids zei ons tijdens de tour twee remedies: minstens 2 liter water drinken per dag (1 liter per 1000 meter stijgen) en het cocabladeren. Coca? Dit is een remedie die alle Peruanen gebruiken, dus wie ben ik om daar nee tegen te zeggen? Volgens de gids was het kauwen op cocabladeren dé oplossing bij uitstek. Mengeling van bladen en een soort van samengedrukt as en maar kauwen. Enkel voor de diehards, want dit is walgelijk…

De cocobladeren

Weet niet of je het echt ziet, maar op mijn benen liggen de cocobladeren en de as. Deze moest je oprollen en dan maar eten!

Ondertussen heb ik cocasnoepjes gevonden, die toch iets meer mijn ding zijn. Nog meer brol die ik iedere dag in mijn handtas moet meeslepen, de nadelen van vrouw in Peru te zijn?