Flight Iberia to Madrid: boarding!

Ja, het is zover, luchthaventijd! Ondertussen is het 19uur en zit mijn broer hopelijk bij zijn gate te wachten om te kunnen boarden. Wat met mij? Ik zit in de inkomhal van de luchthaven te wachten tot 05.45, want dan is mijn vlucht. Lang? Jup, maar ik heb al een dik half uur erover gedaan een stopcontact te vinden, dus vaart zal er wel achter zitten. Plus: het ideale moment om blog en dergelijke te updaten! Dus muziek in de oren en maar typen!

Het laatste verslag ging tot Puno en de magische carnavalparade. Dus laten we van daaruit opnieuw starten, beginnende met de tocht naar Cuzco!

Wat hebben die mensen toch met trappen?

Cuzco zelf is een ongelooflijk grote stad, de hoofdstad van Peru ten tijde van het Incarijk. Omdat ik het niet zo heb op grote steden, had ik hier bewust niet veel tijd voorzien. Eén volledige dag hebben we hier gezeten, perfect om de Valle Sagrado (Heilige vallei) te doen! Deze noemt zo omwille van de vruchtbaarheid van het land, niet omwille van goud en andere schatten. 

Op de planning: Pisac en Ollantaytambo! Trappen en nog meer trappen, dat is de samenvatting van de dag. Allemaal mooi, die terrassen, totdat je naar de woningen moet klimmen, dan is je goesting snel over. Eigenlijk slimme mensen, die Inca's. Ze bouwden terrassen op vruchtbare plaatsen waar niémand anders kwam (wié denkt er nu aan landbouw op een berg?) en bovenaan bouwden ze hun woningen zodat ze alles altijd heel goed in het oog konden houden. Slimme boerkes!

 Zo schattig! 

Oh, in Ollantaytambo stond bovenaan al die trappen een zonnetempel. Stenen van een aantal ton die eeuwen geleden met pure mankracht naar boven werden gebracht. Wie doet hen dat nu nog na? De blokken van de tempel waren trouwens perfect recht en de blokken pasten perfect in elkaar. Ook een kunst zonder al die werktuigen die wij vandaag hebben. Oh nog iets, wist je dat in de aardbevingen doorheen de jaren enkel de Incagebouwen bleven rechtstaan? Alle Incagebouwen staan immers 5° meer naar het Noorden gericht zodat ze aardbevingbestendig zijn. Ik zeg het je, slimme mensen!

All the way to the top!

Toch een hele rit naar beneden!

Op dat bovenste puntje hebben we gestaan!

Hoe meer ik over de Inca's hoor, hoe meer de cultuur mij interesseert. Al die jaren unief komen eindelijk tot leven en geloof mij, dat werd tijd. Die mensen hadden in hun tijd een ongelooflijke wijsheid, een wijsheid die wij vandaag hen niet kunnen nadoen. Niets dan respect! Aan het einde van de dag had ik maar één conclusie en dat was dat de Inca's een onberispelijke conditie moeten gehad hebben. De hoeveelheid trappen die je moet doen om de Incamonumenten te bezoeken... Conditie!

Nog meer trappen...

Machu Picchu, één van de zeven wereldwonderen. Awel, ik kan dat bevestigen: magisch is die plaats. Een pijnlijk moment dat ik nooit nog ga vergeten!

Via vrienden had ik vernomen dat de berg naast Machu Picchu absoluut de moeite waard was te beklimmen, dat het uitzicht van daaruit prachtig was. 200 meter klimmen, hoé moeilijk kon het zijn? Dat was mijn gedacht aan de ingangspoort. Awel, dat is moéilijk! De mensen die mij kennen weten dat ik gewrichtsproblemen heb, dus een gewone trap oplopen doet al pijn. Gooi daar meer als 700 ongelijke trappen gemaakt van stenen van en je hebt een ware marteling. Erwin heb ik nog nét niet vervloekt in de tocht naar boven. We hebben er even over gedaan maar ik kan met trots zeggen dat ik van die dag 3e ben aangekomen bovenaan op de rotsen. Een ware triomf!

Om half 5 opgestaan om op tijd de bus te nemen!

Aan de ingang van een volledig leeg Machu Picchu!

 Richting de top van de Huayna Picchu: tussen het zweten en de tranen toch nog foto's trekken, diehard!

Eindelijk, de top!

Personal victory! 

 Eenmaal boven aangekomen en de nodige foto's genomen, begon de afdaling, een makkie dachten we. Niét dus... Op de terugtocht kon je op geen enkel moment je voeten recht op een trap zetten, zo klein waren ze en voeg daar nog bij dat geen enkele trede dezelfde hoogte had. Het was een avontuur, zoveel is zeker.

Na een goed uur kwamen we terug beneden aan en waren we helemaal klaar voor het bezoek aan Machu Picchu. De vraag was of we dat met gids gingen doen. Uiteindelijk hebben we dat niet gedaan, waarom niet? Alle gidsen gaan helemaal naar de top van Machu Picchu om hun uitleg te doen en die trappen zagen we niet meer zitten. Lach er maar mee, maar elke trap, hoe klein ook, was er op dat moment teveel aan. Zo moe waren we... Dus hebben we nog wat rondgelopen en hebben we uiteindelijk de bus terug naar beneden genomen.

Die namiddag hebben we nog de trein teruggenomen naar Cuzco, een treinrit die bijzonder kort was gezien we beide aan het slapen waren tijdens de volledige treinrit.

Wat een klucht!

Op naar Nazca, volgende uitdaging! Met de nachtbus kwamen we om 06.00 aan in Nazca en we zouden afgehaald worden door het agentschap. Dat was de grappigste autorit ooit. De man kom gans trots en met een megasmile aangelopen met een bordje Ina Ingeborg. We stappen in de auto en beginnen aan de rit … die 1 minuut later eindigde. Supergrappig! Het reisbureau was recht tegenover de bushalte. Erwin en ik keken elkaar raar aan en de man zei droog: afhalen van het busstation is part of our service. Hilarisch! Dan de vlucht over de Nazcalijnen: een ramp! Een klein vliegtuig waarin het niet warm is, maar héét! Combineer met dat enorme turbulentie en een vliegtuig dat de hele tijd naar links en rechts kantelt en je hebt een kleine hel. Het blad met de figuren op werd gebruikt als waaier om deze vlucht te overleven. Dan de afbeeldingen, een bummer van jewelste: zo klein dat je ze haast niet ziet. Echt, wat een klucht! Doe ik echt geen tweede keer.

Like a pro!

Pisco and more pisco!

Die avond: Ica! Een klein dorpje met heel weinig dingen om te doen, toch genoeg om het te bezoeken. Op naar Laguna Huacachina en El Catador. Laguna Huacachina is een oase in the middle of nowhere. Mooi om te zien, net zoals in de films! Maar gezien deze laguna heel klein is, ben je er ook snel uitgekeken.

 El Catador? Een piscobrouwerij. Toch een lekker drankje, die Pisco Sour, de Pisco zelf blijft niet te zuipen. Sorry, maar 40%  alcohol is teveel voor mij. Toch interessant om te weten hoe het precies gemaakt wordt! Weeral wat bijgeleerd!

Shit, letterlijk!

Voorlaatste stop, Paracas! Een klein kustdorpje waar we een jeugdherberg hadden voor enkel 11 euro, spotgoedkoop, maar zooo goed! We konden eindelijk nog eens zelf koken en geloof mij, na zoveel restaurants wil je wel eens weten wat er in je eten zit. Nog iets leuk: er liep een klein katje rond, deed mij denken aan Fleur, onze eigen kat. Echt superschattig! Maar ik heb wel gehoord dat Fleur stouter aan het worden is, de strenge hand van de bazin ontbreekt, dat zie je. Dus vanaf februari 2014: watch out, Fleur! Want ik sta dat gedrag niet toe! In Paracas hebben we de Islas Ballestas en la Reserva Nacional gedaan. De Islas? Een hoop crap, letterlijk! Gigantisch veel vogels die overal op schijten en natuurlijk uberschattige lobos marinos of zeehonden. Hoe kan je eraan weerstaan?

Dan op naar de laatste stop: Lima! Wat een shitstad, dat je de conclusie. Hier kan ik echt niets goed over vertellen want ik heb er niets goed over gezien. We zaten in een slechte buurt, superver van het centrum en ik heb mijn geen seconde veilig gevoeld in Lima centrum. Dus absoluut geen aanrader. Het hoogtepunt voor Erwin? Het Hard Rock café! Na 2 uur in een bus te zitten hadden we het gevonden en geloof mij, in een bus zitten in Lima is een uitdaging! Maar het was de moeite waard: Erwin heeft de hele dag met een grote smile rondgelopen omwille van zijn stoere pet! Hij heeft trouwens een hele collectie petten nu, een pet van iedere grote stad die we hebben bezocht! Supertrots is hij erop!

All by myself…

Terug helemaal alleen. Een aantal uren geleden heb ik Erwin op het vliegtuig gezet en dat was toch confronterend. Je hebt een maand samen gereisd en dan denk je nooit na bij een afscheid. Buiten het feit dat ik hem de komende vijf maanden niet ga zien, kwam er ook een gevoel van jaloezie bij kijken. Hij is morgen thuis, ziet Len, mama en Sophie en dat is toch wel even slikken. Positieve jaloezie, want uiteindelijk staat er mij hier nog meer als 5 maanden avontuur te wachten, iets waar ik enorm naar uitkijk! Morgenvroeg komt de directrice van de NGO mij afhalen aan de luchthaven en mag ik meteen aan de slag. Een nieuw avontuur dat start!

Ohja, nog iets: als ik met Peruanen spreek, zeggen ze vrijwel allemaal dat ik een Chileens accent heb. Wat een groot compliment! Mijn wangetjes kleuren telkens rood als ze mij dit zeggen, niet van schaamte, maar dat ik mij stiekem wel vereerd voel! In het begin heeft het Spaans mij veel energie gekost, maar nu gaat dit allemaal heel vlotjes!