Mundos opuestos

Waar het bij mij een normale wereld is, is het voor mama een wereld die geheel tegengesteld is aan de wereld die wij kennen. Dus ik heb vandaag een poging gedaan om enkele foto's te nemen van hoe de Peruaanse wereld eruit ziet!

Veel uitleg geven heeft weinig zin, de beelden spreken voor zich. Laten we eerste beginnen met een introductie tot de plaatselijke markt. Deze vind je overal terug in Peru, dus ook waar ik woon. Een harde realiteit voor iemand die uit de westerse wereld komt...

The Voodoo-part: een heksenmarkt in het midden van een gewone markt. Wondermiddeltjes voor alle menselijke kwaaltjes! Je moet er maar in geloven! Het positieve? De heerlijke geur van wierook komt je spontaan tegemoet!

De fruitsectie: deze keer netjes opgestapeld. Geef toe, het ziét er toch ongelooflijk lekker uit (en dat is het ook!) De meerderheid van de fruitsoorten kennen we niet in België, des te meer reden om ze te ontdekken. Mijn absolute favoriet tot nu toe? De granadilla! Deze ziet er bijzonder raar uit als je ze opendoet, maar zooo lekker. In Piura eet ik er minimum 5 per dag! Oh ja, verse vruchtensappen is ook iets wat ze bijna op iedere straathoek verkopen. Superlekker en (schijnbaar) gezond (de hoeveelheden suikers dit ze daarin smijten, ongelooflijk...)

Een zakje rijst koken, niet iets wat je doet in LA. Alle 'losse' producten worden geleverd in grote zakken van ongeveer 50 kilogram. Je zegt tegen de verkoper hoeveel kilo je wilt en hij schept dit uit de grote zak in een klein zakje. De meerderheid zijn  bovendien producten die we in België basically niet gebruiken: bonen, linzen, quinoa, ... 

I introduce to you: the magic world of choclo oftewel maïs. Maïs is hier niet enkel voor de koeien, maar vooral voor de mensen. Er zijn veel bereidingswijzen hiervoor, onder andere de manier waarop deze vrouw de choclo bereidt. Ze maalt deze maïs tot een soort van pulp. Na het toevoegen van andere ingrediënten, hult ze deze massa in de maïsbladeren Dan stoomt ze dit geheel. Resultaat? Een superlekker, typisch Peruaans gerecht!

Chicha morada oftewel paarse maïs. Met deze maïs wordt een typisch Peruaans drankje gemaakt, chicha morada. Eens in Peru moét je dit gedronken hebben. Als ik-wil-de-Peruaanse-cultuur-leren-kennen-diehard, heb ik dit natuurlijk al geprobeerd: not my thing... Toch liever de gewone vruchtensapjes....

Bienvenido a la sección de verduras/Welkom in de groentesectie. Ook hiervan kennen we de helft niet eens: allerlei types van pepers, aardappelen, groenten die ik niet eens kan benoemen in het Nederlands. Echt een geweldige ervaring. Het enige wat nog ontbreekt is de groenten leren kennen, want ook dat staat nog op mijn boodschappenlijstje!

Op de komende foto zie je rechts een geelachtig ding, dat is de plaatselijke chips genaamt chifle. Chifle is een chips die gemaakt is van banaan. Yeah, banaan! Dit is niet de banaan die wij in België kennen, maar een specifiek type van banaan. Deze wordt gefrituurd, beetje zout erbij en listo! Heerlijk om te eten en toch niet zo ongezond!

Wist je trouwens dat er hier meer als 4 verschillende types van banaan bestaan?

Nu overgaan tot het iets minder hygiënische gedeelte van de markt: het vlees en de vis. Dit is geen photoshop mensen, dit is real life. Het vlees en de vis wordt zo uitgestald, zonder ijs, zonder frigo's, zo gewoon op de toonbank in een markt waar het meer als 25° is. Ongezond? Jup! Onhygiënisch? Jup! Eten we dit vlees? Jup! We moeten ons aanpassen aan de cultuur en op mijn werk serveren ze dit type van vlees en vis. Go with the flow zeggen ze dan!

Hopelijk is het nu wel door dat de markt er bijlange niet uitziet zoals bij ons in België. Hygiëne is een abstract begrip hier in Peru, maar ervan doodgaan is zeker niet het geval. Iedereen eet dit eten hier en ik ben daar dus geen uitzondering op. Denk er niet teveel bij na, dat is mijn tactiek en die werkt tot nu toe. Het draagt bij tot de charme van dit land. Een aparte wereld, een compleet andere wereld, maar daarom niet minder mooi! 

Reunited!

Onderschat het niet, zo een goede 9 maanden all by yourself zijn: je bent van niemand afhankelijk, je gaat en staat waar je wilt. Die vrijheid geef ik de komende drie weken met plezier op en ruil ze in voor een gezellige reis al lado de mi preciosa mama!

Gisteren vertrokken, vandaag aangekomen om 5 uur in Lima, mijn geliefde mama die ik al ongeveer 9 maanden niet meer gezien heb. Mijn vlucht vanuit Piura vertrok iets later, dus werd ze al naar het hotel begeleid door de reisagent om daar in spanning te wachten op mijn aankomst. Om kwart voor 11 zag ze mij uit de taxi stappen en de traantjes sprongen toch wel spontaan in haar ogen (stiekem ook in die van mij).

Na een tijdje wachten mochten we op de kamer en werd ik geconfronteerd met de luxe die ik al maanden niet heb gezien of gehad en geloof mij, dat is een klop van jewelste (maar een klop die wel welkom is!): een haardroger, een bed met heerlijk liggende lakens, een warme douche, ... Mama werd geconfronteerd met een heel ander iets: een gesloten valies en een sleutel die foetsie was… Na het bedenken van allerlei trucjes om een slot open te krijgen (= zaag!), vond mama dan toch de sleutel (gelukkig…). Je ziet maar, fris, flexibel en relaxed zijn op reis, een noodzaak!

Het voordeel van de open valies waren dan vooral de kadootjes die Sophie, mijn zus, had meegenomen. Echt superhip om kadootjes te krijgen, vooral als ze van over de oceaan komen. Dé hit? De tas met het gezicht van Len op. Ik had aan Sophie gevraagd om deze foto gewoon af te printen omdat ik deze zo mooi vond en zij zet het op een tas. Origineel, echt een superkado!

Na een warme douche vertrokken we richting centrum Miraflores om gezellig iets te eten. Het plan was om de namiddag in Lima rond te lopen, maar mama vond het zo een cultuurschock (lees: lelijke stad), dat ze uit miserie vroeg om naar de artisanale markt te gaan. De mercado artesanal is hier supergroot! De eerste inkopen werden dan maar meteen gedaan want hoe dan ook, we blijven vrouwen die graag shoppen!

Daarna zijn we nog een oude Mcdonalds binnengeweest, hebben we een piscotje gedronken op het goed verloop van de reis en zijn we daarna terug richting hotel getrokken. Het was toen een uur of half 8 en mama was stikop. Gevolg? Ze viel als een blok in slaap in haar bed. Best wel te geloven, na zoveel uren vliegtuig ben je blij als je in een bed ligt.

Het was een zeer leuke, emotionele dag, maar eentje die absoluut mag herhaald worden! Benieuwd naar de komende weken, trek ik mijn bedje in na het nemen van een warme douche! Geloof mij, dat was het derde hoogtepunt van deze dag!

Nothing but respect

Ondertussen ben ik een viertal weken vast aan het werken, ik heb mijn uurrooster en mijn vaste werkplekken. Hoogtijd voor enkele foto's! De foto's die hieronder staan zijn enkel en alleen van mijn werk van voormiddag. 

Waar werk ik voormiddag? In Aspov, Asociación por la vida. Dit is een instelling die werkt met mensen die HIV en AIDS hebben. Waaruit bestaan mijn taken? 

Je kan mijn taken in twee verschillende categorieën steken. Het eerste gedeelte van mijn taak is samenwerken met kinderen en ouders die niet in de instelling wonen, maar er wel mee samenwerken. Dit houdt in dat ik vaak ochtenden naar het ziekenhuis moet gaan met een patiënt, eten uitdeel, ik ga ook iedere vrijdag naar de markt om het eten van Aspov te kopen voor de hele week. 

Het tweede gedeelte van mijn werk betreft de kinderen die in de instelling wonen. Dit zijn ongeveer een tiental kinderen die permanent in de instelling zijn. Het zijn geen wezen en niet iedereen heeft de ziekte. Zo is er sinds een goede twee maanden een tweeling die hier woont, Carlos en Celina. Hun moeder heeft HIV, maar voor zover ze weten hebben de baby's niets. De moeder kan er simpelweg niet voor zorgen (financieel en emotioneel). De rest zijn vaak verlaten kinderen, verlaten door hun familie omwille van de ziekte. Maar ik wil niet veralgemenen, iedereen zijn/haar situatie is anders. Wat doe ik? Iedere dag doe ik de tweeling in bad, help ik Esther met huis - en schooltaken, help ik met koken, afwassen, kleren opplooien en ga ik iedere vrijdag naar de markt om het eten te kopen voor de kinderen.

Hoe ziet het eruit?

Zo ziet het gebouw eruit van buitenaf. De hekken zijn niet omwille van ontsnappingspogingen, maar wel omdat de buurt niet echt 100% veilig is. Dus vooral om ongewenste gasten buiten te houden. Ik weet niet of het duidelijk is op de foto, maar een cementstraat is er niet. Een zandweg, met véél zand. Iedere dag moet ik mijn voeten wassen puur van de vuiligheid (stof) die daar rondhangt als je wandelt, beetje zoals wandelen in een woestijn. Onderaan zijn de kantoren van de psychologe, de verpleegster, de directrice,... Bovenaan wonen de kinderen.

De volgende foto's zijn genomen bovenaan, dus waar de kinderen wonen. De jongens en meisjes hebben geen aparte kamers, maar slapen vaak samen met 2 of 3. Dit is de kamers van de jongens.

De eetzaal en links de keuken. Alles is één open ruimte, want achteraan op de foto zie je speelruimte en ook de deuren van de wasserij en de slaapkamers. Je hoort dus alles, waar je ook staat.

Dit is de speelruimte. De deuren die je ziet, zijn de deuren die toegang bieden tot de slaapkamers. Maar ook hier weer, is alles open. De gele strook die je ziet is de hoogte van de muur. Daarboven is nog een aantal meter open ruimte. Bedgeheimen delen heeft dus weinig zin...

De andere kant van de speelruimte waar de wasserij (rechts) en de twee badkamers zijn. In principe is er één badkamer voor de jongens en één voor de meisjes. Alle kinderen moeten zich 1x per dag wassen, minimum.Ook de baby's worden 1x per dag gewassen, dit doe ik meestal. Echt supertof om te doen :) Kijk er al naar uit om dit bij Len te doen!

De kids

Aracely en Celina! Dit was de dag waarop 2 vrouwen met een aantal zakken speelgoed en kleren aankwamen. Vooral de ballenbadballen waren een énorme hit! Zowel voor de peuters als de grotere kinderen. Mijn glimlach was even groot als die van hun, wetende dat ze zich konden amuseren met een paar ballenbadballen. Blij met kleine dingen, wie doet ze dat na in België?

Celina, een absolute schat van een baby/peuter! Lachen doet ze als de beste. Zelfs als ze mij ziet aankomen, glimlacht ze en staat ze recht in haar wieg omdat ik haar in mijn armen moet nemen om te knuffelen. Ik heb het al aan mama gezegd, als ik kon, ik zou ze, Carlos en Celina, meteen meenemen naar België. Zo uberschattig... Op de andere foto Mailey en Kevin, twee bengels die één ding heel graag doen, babbelen. Aan tafel, als ze spelen, als ze slapen, altijd aan het babbelen. 

Ik ben ondertussen een 9tal maanden weg van thuis. Mensen vragen mij vaak of ik niets mis thuis. Ik mis één ding en dat is mijn gezin. Voor de rest is er niets of niemand die mij kan thuiskrijgen op dit moment. Waarom? Mensen verklaren mij voor gek dat ik dit risico neem om alleen naar een gevaarlijk land te trekken, een land waar armoede, geweld en misdaad sleutelwoorden zijn. en zullen dit blijven doen, maar ik weet wat ik zie en wat ik voel. Ik zie kinderen die niet eens een thuis hebben, die buitengegooid worden door hun eigen ouders, die geslagen worden, mishandeld en verkracht. Dit heb ik in Chili gezien en dit zie ik hier opnieuw. Wat deze kinderen meemaken breekt mijn hart en er is geen enkele job in België die mij op dit moment dezelfde voldoening kan geven. Het werk wat ik doe, is simpel, maar een glimlach van een kind is mij meer waard dan de hoeveelheden euro's die ik zou verdienen in België. In februari kom ik terug, maar tot dan zal ik mij 200% geven om op de gezichten van ieder van deze kinderen een helse glimlach te tonen!

Tetris, de verkeerversie 2.0

Hoe kan je het verkeer omschrijven in Piura? Chaotisch, druk, gevaarlijk en dus in essentie, compleet geschift. Wie in België zich opjaagt aan een chauffeur die geen voorrang van rechts verleent, geloof mij: dat is hier het minste van je problemen!

Ok, het verkeer, wat is dat precies? 

In België heeft vrijwel iedereen een auto. Hier is dat verre van het geval want zelf een auto hebben wordt geschouwd als een grote luxe en is dus enkel bestemd voor de rijkere laag van de bevolking. De meerderheid van de mensen verplaatst zich via het openbaar vervoer.

De Lijn for dummies

Optie 1: een mototaxi. Dit zijn omgebouwde scooters waarin achterin een zitbankje is gemaakt voor de passagiers. Positief? Ze zijn goedkoper dan taxi's. Negatief? Na 20u zijn deze te gevaarlijk om nog te nemen en moet je je beperken tot het nemen van een echte taxi. Ze stinken ook behoorlijk (uitlaat). Twijfel? De vloer van een mototaxi is juist een powerplate of een vibrator met XXL-duracellbatterijen. Supergrappig, want je voeten gaan er serieus van kietelen van het bibberen. Grappig? Soms hangen ze met touwen bijeen, maar rijden doen ze. Een autokeuring? Geen enkel mototaxi zou nog mogen rondrijden.

Optie 2: een gewone taxi. Op de foto zie je gele taxi's, maar eigenlijk kan iedereen zijn auto omvormen tot een taxi. De meeste zijn officiële, maar dit is verre van het geval. Je vindt ze óveral. Ik denk dat er meer taxi's rondhuppelen dan private voertuigen. Beeld je ook absoluut geen auto in die goedgekeurd is door een Belgische autokeuring, soms zijn ze echt krakkemikkig, maar het maakt het avontuur enkel des te groter!

Optie 3: de combi of de Belgische lijnbussen. Deze busjes zijn absoluut geen grote bussen, maar eerder minivans die je overal in het Piuraanse landschap ziet verschijnen. Hoe weet je welke bus je moet nemen? Twee opties. 1) Bovenaan hebben ze een bord waarop staat waar ze naartoe gaan, nummers en dergelijke hebben ze niet. 2) In elke bus heb je een chauffeur en een assistent. Deze assistent hangt de hele tijd met zijn hoofd uit het raam, zoals een halve hond, en schreeuwt/fluit de hele tijd naar waar zijn bus gaat (met hoofdpijn van mijn kant als gevolg).

De binnenkant van één va de busjes. Je ziet het, niet echt autokeuringapproved...

De uit het raam hangende man aan de rechterkant, fluiten, schreeuwen en maar handgebaartjes maken.

Optie 4: een moto. Iedere Peruaan die zich een moto kan veroorloven, doet dit. Maar nogmaals, de staat waarin deze motor zich in bevindt, is een heel ander geval. Ik gok dat, om de kosten van de motor te kunnen dragen, bieden ze deze motor aan als taxi. Versta het niet verkeerd, niet iedereen mag ermee rijden. Nee, de chauffeur zit vooraan en jij als passagier achteraan. Maar vermits ik dat iets teveel persoonlijk contact vind én de meeste zonder helm rijden, vind ik dit levensgevaarlijk om te doen, nog nooit gedaan en zal dit dus ook niet doen.

Toetertetris, de verkeerseditie

Regels, snelheidsbeperkingen, volle witte lijnen, rijstroken, who gives a shit about this? Ik zou nooit in mijn dierbare leven in Piura rondrijden. Als er een verkeersregel is, gegarandeerd dat deze niet gerespecteerd wordt. Hoe de Peruanen het flikken accidenten te voorkomen, geen idee, maar ze zijn diehardbestuurders. Ik heb tot nu toe weinig accidenten zien gebeuren. Ik denk dus dat de theorie is alert te zijn in het verkeer en dat zijn ze wel degelijk! 

Het tetriseffect! Orde en netheid, twee dingen die Peruanen in het verkeer niet kennen. Als je bij een rood licht staat, staat de helft al midden op de weg, gas te geven en ze staan ook niet netjes naast elkaar, maar echt in elkaar geschoven zoals een tetrisspel. Ook tijdens het rijden slingeren ze tussen de rijvakken (hoewel je dat niet eens rijvakken kan noemen) en steken ze hun hand uit om aan te tonen dat ze naar links of rechts gaan (pinkers, who needs them?). Alles zolang ze maar snel vooruitgaan.

De toeter, dé beste vriend van de Peruaanse chauffeur. Verschrikkelijk, om ieder klein ding claxoneren ze hier. Buiten het claxoneren om accidenten te voorkomen (voetgangers die overlopen, een auto die niet vertrekt bij groen licht, ...), claxoneren ook taxi's, mototaxi's en combi's om klanten te lokken. Combineer dat allemaal en je hebt een openluchtdiscotheek waar je iedere dag door moet lopen. Wat wel grappig is, is dat ze verschillende types van claxons hebben. Dé grappigste is absoluut de claxon die het geluid maakt alsof je naar een knappe meid fluit. 

Eén ding is zeker, eenmaal terug in mijn (ons) Corsake en in het Belgisch verkeer, ga ik mij nog nooit zo veilig en relaxed gevoeld hebben. Kleine details in het verkeer wat ik mij voordien in opjaagde, zijn nu foetsie. Kijk nu al uit naar mijn eerste Belgische, rustige autorit!

Where to begin...

Nieuw land, nieuw werk, nieuwe mensen, ... Kortom, alles nieuw. Zoveel dingen die ik  meemaak en waarover ik kan vertellen, maar als ik mij uiteindelijk voor mijn computer zet, moet ik toch serieus nadenken over wat ik precies naar huis kan schrijven. We zijn twee weken ver in ons nieuw thuisland, tijd voor een update! 

Werk: éindelijk een vaste uurrooster!

De eerste week overal rondlopen, alles leren kennen en met iedereen (een beetje) babbelen (want let's face it, echt fatsoenlijke gesprekken kan je niet houden wegens gebrek aan tijd). Tijdens een vergadering van het personeel heb ik een gesprekje gehad met de directrice en kwamen we eindelijk tot een vast uurrooster voor mij. Een uurrooster dat afwijkt van dat van de andere vrijwilligers (stoef stoef!)

Hoe ziet mijn week er dus uit?

Iedere voormiddag van dinsdag tot vrijdag werk ik in Aspov. Dit is een tehuis voor kinderen met HIV en/of AIDS. In tegenstelling tot Chili, zijn de kinderen in dit tehuis niet geplaatst door een rechter, maar is het een beslissing van de ouders zelf. In de voormiddag zijn de meerderheid van de kinderen naar school, enkel Esther, Carlitos en Celina zijn er nog. Wat doe ik? Ik help met het huishouden, maar vooral help ik Esther met studeren en entertain ik Celina en Carlitos (tweelilngbaby's van een jaar oud). Als laatste taak van de dag ga ik de kleinste kinderen van school halen en eten we samen.

Celina en Carlos, dé schattigste Peruaanse tweelingbaby's ever!

Esther, mijn hoogstpersoonlijke leerlinge in de ochtend! 

Rond een uur of half 2, 2 uur vertrek ik richting Manitos trabajando, waar mijn namiddagwerk ligt. In Manitos heb ik verschillende taken, maar twee zaken springen eruit: persoonlijke begeleiding van Sandro en zijn vriendengroep, kinderen met een wat problematische achtergrond, en het voorbereiden en geven van Engelse lessen. In beide gevallen komt dus mijn lerarenachtergrond van pas!

Vooral in Manitos zie je dat ze mijn leerkracht-zijn appreciëren en er ook gebruik van maken. De rest van de vrijwilligers, buiten 2, is net afgestudeerd van het middelbaar en heeft zo goed als geen ervaring met kinderen. Het feit dat ik al mijn studies al beëindigd heb en dat ik deze effectief kan benutten, doet mij glunderen, maar ook meteen oud voelen. Tot nu toe domineert het glundergevoel!

Op zaterdagen wordt er ook gewerkt (diehard dat we zijn!): om de twee weken ga ik naar La Tortuga. Dit is een klein, bijzonder afgelegen dorpje op een tweetal uurtjes van Piura. Electriciteit is er, maar stromend water niet. Echt een dorp in the middle of nowhere! Hier hebben twee señoras van Mallorca een ludotheek opgestart (een soort speelplein). Samen met de andere vrijwilligers entertainen we de kids met rugby op het strand en andere spelen. Echt wel super om de kids bezig te zien! De andere twee weken heb ik het plan om naar Aspov te gaan om samen met de kinderen een activiteit te doen (naar het park gaan, koken, ...). Ze zitten vrijwel het hele weekend binnen en doen weinig speciale dingen. Hier of in Chili, eten doen we altijd graag! Bring those queques on!

Beetje chillen vooraleer in gang te schieten in La Tortuga!

 Eend, eend, gans, zelfs in Peru een ware hit!

Zondag en maandag heb ik weekend. Dus alle skypegesprekken moeten op die dagen gefocust worden en zelfs dat is enorm moeilijk want de groep vrijwilligers gaat vrijwel ieder weekend weg. Het vraagt dus behoorlijk wat organisatie om vrienden en familie tevreden en geïnformeerd te houden, maar het lukt vrij goed, we rule! 

My new homies!

Zo goed als mijn Chileense vrienden zijn ze nog niet, maar we werken eraan. Gaan ze weg, dan ga ik mee, ook al is de goesting soms bijzonder laag. Ik ga hier niet als een seut thuis voor mijn computer zitten als al de rest gezellig biertjes aan het drinken is of op het strand slaapt. Dus die sociale diehardversie doen we mee!

Zo ben ik dit weekend naar Mancora geweest, een toeristisch stranddorpje waar de Piuranen vaak naartoe gaan in de zomermaanden. We zijn er twee en halve dag geweest, de zon scheen niet, maar ik ben wel verbrand, en waar dan nog... Alles netjes ingesmeerd, behalve mijn poep, dus mijn bikinibroek staat daar netjes ingebrand. Enkel ik kan dat aan de hand hebben, geloof mij. Maar rood wordt bruin en daarvoor gaan we! Weg met de bleekscheterij!

Onderweg

 Maria, een hippe Spaanse meid! 

 De hele bende samen (buiten Florian en Fabian)

 Een boek, zon en een hangmat, meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn!

De andere foto's zijn nog onderweg, die staan immers op Sofia haar camera.

In Mancora kwamen mijn nieuwe homies ook tot de beslissing mij te bombarderen tot mama van de groep. Hoe kwam dit? Verschillende vb kan ik geven. Eerst en vooral: ik ben 24 jaar oud en de rest is er 19. Maar dé reden lag in het volgende verhaaltje: De dag vooraleer we vertrokken, stond ik in de supermarkt naar koeken te kijken. Een grote zak koeken voor de hele groep of een klein pak voor mijzelf, prijs was identiek dezelfde. Logischerwijze ga je voor het grote pak. De dag erna gingen we richting strand, ik haalde de zak boven en 7 paar ogen gingen spontaan stralen van vreugde: de mama had voor een picknick voor haar kinderen gezorgd. Sindsdien spreken ze mij aan als mama in plaats van als Ina. Nu, ik kan dat niet helemaal tegenspreken, als 24-jarige vrouw/monitrice/leerkracht heb ik ook andere reflexen. Zo was Sofia, een Duits meisje, ziek, de rest vraagt enkel aan haar hoe ze zich voelt en ik zit dan de eigenaar van de jeugdherberg achterna te hollen voor een kalmerend theetje dat buikpijn normaal verhelpt. Grappig vond ik het.

Voorlopige conclusie: we will be fine! 

De zorgen die ik in het begin had, zijn al van de baan. De eerste kennismakingen zijn gelegd en we kunnen terug spontaneïteit bovenleggen. Ik maak geen grote plannen, maar leef van week tot week. En hoewel ik de mensen nog niet zo goed ken, leer ik ze wel op het gemak kennen. Een chilliewilliementaliteit aannemen werkt beter heb ik gemerkt dan er mij in op te jagen. Dus dat doen we dan ook!

Plannen voor deze week?

Eerste opdracht voor morgen gaat zijn mijn haren laten controleren want het jeukt toch wat. Vier opties: een verbrande hoofdhuid, allergische reactie, piojos/luizen of een psycholisch luizenprobleem! Ik ga absoluut voor optie 1 en 2, maar ergens is de kans groot dat het optie 3 gaat zijn. Ik werk namelijk al meer als 8 maanden met kinderen die volstaan met neten en luizen. Fingers crossed...

Wat nog? In het weekend ga ik naar Catacaos om een aantal dingen te kopen die ik de vorige keren heb gezien. Ik heb al het grote geluk dat mama komt binnen een drietal weken, maar een extra voordeel is dat ze met 2 valiezen van 23 kg naar huis kan gaan. Dus ik ga mij eens goed laten gaan. Catacaos is namelijk bekend omwille van zijn puur zilver dat spotgoedkoop is. Ook heb ik leren sandalen gezien die absoluut niet in mijn schoenencollectie mogen ontbreken! We love it! 

My sweet Peruvian home

Er hebben al veel mensen mij gevraagd wanneer ik eindelijk eens mijn nieuw adres online zou zetten. Awel bij deze is dat gedaan. Eerder kon niet want ben hier nog niet zolang en het adres had ik niet.

Denk er wel aan dat ik in februari vertrek. Dus briefjes en pakjes moeten ten laatste midden januari verstuurd zijn, anders komen ze te laat aan denk ik!