Nothing but respect

Ondertussen ben ik een viertal weken vast aan het werken, ik heb mijn uurrooster en mijn vaste werkplekken. Hoogtijd voor enkele foto's! De foto's die hieronder staan zijn enkel en alleen van mijn werk van voormiddag. 

Waar werk ik voormiddag? In Aspov, Asociación por la vida. Dit is een instelling die werkt met mensen die HIV en AIDS hebben. Waaruit bestaan mijn taken? 

Je kan mijn taken in twee verschillende categorieën steken. Het eerste gedeelte van mijn taak is samenwerken met kinderen en ouders die niet in de instelling wonen, maar er wel mee samenwerken. Dit houdt in dat ik vaak ochtenden naar het ziekenhuis moet gaan met een patiënt, eten uitdeel, ik ga ook iedere vrijdag naar de markt om het eten van Aspov te kopen voor de hele week. 

Het tweede gedeelte van mijn werk betreft de kinderen die in de instelling wonen. Dit zijn ongeveer een tiental kinderen die permanent in de instelling zijn. Het zijn geen wezen en niet iedereen heeft de ziekte. Zo is er sinds een goede twee maanden een tweeling die hier woont, Carlos en Celina. Hun moeder heeft HIV, maar voor zover ze weten hebben de baby's niets. De moeder kan er simpelweg niet voor zorgen (financieel en emotioneel). De rest zijn vaak verlaten kinderen, verlaten door hun familie omwille van de ziekte. Maar ik wil niet veralgemenen, iedereen zijn/haar situatie is anders. Wat doe ik? Iedere dag doe ik de tweeling in bad, help ik Esther met huis - en schooltaken, help ik met koken, afwassen, kleren opplooien en ga ik iedere vrijdag naar de markt om het eten te kopen voor de kinderen.

Hoe ziet het eruit?

Zo ziet het gebouw eruit van buitenaf. De hekken zijn niet omwille van ontsnappingspogingen, maar wel omdat de buurt niet echt 100% veilig is. Dus vooral om ongewenste gasten buiten te houden. Ik weet niet of het duidelijk is op de foto, maar een cementstraat is er niet. Een zandweg, met véél zand. Iedere dag moet ik mijn voeten wassen puur van de vuiligheid (stof) die daar rondhangt als je wandelt, beetje zoals wandelen in een woestijn. Onderaan zijn de kantoren van de psychologe, de verpleegster, de directrice,... Bovenaan wonen de kinderen.

De volgende foto's zijn genomen bovenaan, dus waar de kinderen wonen. De jongens en meisjes hebben geen aparte kamers, maar slapen vaak samen met 2 of 3. Dit is de kamers van de jongens.

De eetzaal en links de keuken. Alles is één open ruimte, want achteraan op de foto zie je speelruimte en ook de deuren van de wasserij en de slaapkamers. Je hoort dus alles, waar je ook staat.

Dit is de speelruimte. De deuren die je ziet, zijn de deuren die toegang bieden tot de slaapkamers. Maar ook hier weer, is alles open. De gele strook die je ziet is de hoogte van de muur. Daarboven is nog een aantal meter open ruimte. Bedgeheimen delen heeft dus weinig zin...

De andere kant van de speelruimte waar de wasserij (rechts) en de twee badkamers zijn. In principe is er één badkamer voor de jongens en één voor de meisjes. Alle kinderen moeten zich 1x per dag wassen, minimum.Ook de baby's worden 1x per dag gewassen, dit doe ik meestal. Echt supertof om te doen :) Kijk er al naar uit om dit bij Len te doen!

De kids

Aracely en Celina! Dit was de dag waarop 2 vrouwen met een aantal zakken speelgoed en kleren aankwamen. Vooral de ballenbadballen waren een énorme hit! Zowel voor de peuters als de grotere kinderen. Mijn glimlach was even groot als die van hun, wetende dat ze zich konden amuseren met een paar ballenbadballen. Blij met kleine dingen, wie doet ze dat na in België?

Celina, een absolute schat van een baby/peuter! Lachen doet ze als de beste. Zelfs als ze mij ziet aankomen, glimlacht ze en staat ze recht in haar wieg omdat ik haar in mijn armen moet nemen om te knuffelen. Ik heb het al aan mama gezegd, als ik kon, ik zou ze, Carlos en Celina, meteen meenemen naar België. Zo uberschattig... Op de andere foto Mailey en Kevin, twee bengels die één ding heel graag doen, babbelen. Aan tafel, als ze spelen, als ze slapen, altijd aan het babbelen. 

Ik ben ondertussen een 9tal maanden weg van thuis. Mensen vragen mij vaak of ik niets mis thuis. Ik mis één ding en dat is mijn gezin. Voor de rest is er niets of niemand die mij kan thuiskrijgen op dit moment. Waarom? Mensen verklaren mij voor gek dat ik dit risico neem om alleen naar een gevaarlijk land te trekken, een land waar armoede, geweld en misdaad sleutelwoorden zijn. en zullen dit blijven doen, maar ik weet wat ik zie en wat ik voel. Ik zie kinderen die niet eens een thuis hebben, die buitengegooid worden door hun eigen ouders, die geslagen worden, mishandeld en verkracht. Dit heb ik in Chili gezien en dit zie ik hier opnieuw. Wat deze kinderen meemaken breekt mijn hart en er is geen enkele job in België die mij op dit moment dezelfde voldoening kan geven. Het werk wat ik doe, is simpel, maar een glimlach van een kind is mij meer waard dan de hoeveelheden euro's die ik zou verdienen in België. In februari kom ik terug, maar tot dan zal ik mij 200% geven om op de gezichten van ieder van deze kinderen een helse glimlach te tonen!