Van vlechtjes voor dummies tot vlechtjes voor diehards!

Heb ik trouwens ook al vermeld dat ik krak ben geworden in vlechten maken? Dit is begonnen in Chili en wordt gewoon in Peru doorgezet. Vrijwel iedere dag gaat Esther (van Aspov) naar school met vlechten in haar haren, iedere dag een ander type van vlecht. Echt perfect is het nog niet, maar we zijn nog aan het leren! Toch, ik krijg vrijwel iedere dag te horen van de tia's dat ze willen leren hoe ze dit moeten doen, want ze zijn stiekem wel jaloers. Zo een complimentje doet je toch stiekem een beetje blozen en glunderen!

Dos manos en Manitos!

Ik heb er heel lang over gedaan, maar deze week heb ik eindelijk foto's genomen van mijn werk in Manitos Trabajando. Rondlopen met een fototoestel is niet simpel in Piura, dus heb ik dit ook zelden bij. Duidelijk iets waar ik verandering in moet brengen, kwestie van jullie allemaal ook op de hoogte te kunnen houden. 

De foto's zijn getrokken op een dinsdag, de dag waarop mijn klasje dansles heeft van 14 tot 15 uur. Welke dansen krijgen ze? Allerlei traditionele Peruaanse dansen. Zelf ken ik er niets van, maar het ziet er super uit! Dus voor mij altijd een plezier om de kinderen te zien dansen!

Op de foto's kan je trouwens ook zien dat sommige kinderen nog in hun schooluniformen rondlopen (degene met witte hemden en grijze broeken/rokken). Schooluniformen in Peru zijn verplicht in zo goed als elke school, publiek en privé. De meeste kinderen veranderen naar gewone kleren eenmaal ze in Manitos aangekomen en nadat ze gedoucht zijn, maar er zijn altijd uitzonderingen.

Na de dansles is het tijd voor huiswerk. Manitos heeft in het totaal 3 leslokalen waar de kinderen verdeeld zijn volgens leeftijd. Ikzelf werk met de kleinsten omdat hier de meeste hulp vereist is. Deze kinderen zijn tussen 7 en 10 jaar oud. De kinderen van Carola (de mevrouw op de foto hier vlak onder met een paars blousje aan) werken elke dag volgens een vast principe. Eerst moeten ze hun huistaken maken. Eenmaal die gedaan zijn, krijgen ze van Carola of van mij extra oefeningen van wiskunde (geloof mij, mijn hoofdrekenen is nog nooit zo actief gebruikt geweest). Eenmaal ze voldoende van deze oefeningen hebben gemaakt, mogen ze lezen. Spelen wordt er in de twee uur klas niet gedaan. Dit klinkt allemaal streng en heel strikt, maar geloof mij, het is nodig. Carola is een heel goede leerkracht, hoewel ze in het begin heel stuurs en streng overkomt. De kinderen respecteren haar en luisteren naar wat ze zegt en geloof mij, dat is een hele opdracht want het zijn allemaal héél actieve kinderen.

De tafeltjes vormen een blok. Zo zijn er in het totaal 4 blokken tafels in het klaslokaal. Ieder kind heeft zijn vaste plaats. Mijn plaats is het middelste tafeltje. En geloof mij, twee uur zitten is pijnlijk. De banken zijn op kinderniveau gemaakt, wat inhoudt dat mijn lange benen er nauwelijks ondergeraken, maar alles voor de kinderen hé!

Marcos, een schatje van een kind dat superhard werkt én zonder enig probleem zijn extra sommen en delingen maakt. Echt een schatje, geloof mij.

Manitos trabajando is echt een superleuk project. De drie uur dat ik Carola help, zijn enorm intens, dat geef ik toe. Het gebeurt vrijwel iedere dag dat er 4 tot 6 kinderen tegelijk dingen vragen aan mij en dan moet je zelfs met nummertjes beginnen te werken om het gebolwerkt te krijgen. Na die drie uur werken is Ingeborg haar kaars uit en staat haar hoofd op barsten, maar tegelijk zijn deze drie uren zo tof en zie je de kinderen zo hard werken en denken om alles gedaan te krijgen. Als je hen ziet glimlachen als hun sommen of staartdelingen juist zijn, geweldig is dat! Als ik een fout ontdek, hun (letterlijk) aan hun oren trek (als grap, niet om hen te straffen) en zeg van: wablief? Dan krijgen ze ineens een ingeving en geven ze wel het juiste antwoord. Het feit dat ze dit zelf gevonden hebben, vinden ze geweldig. Het is zelfs al zover gekomen dat ik kleinde wiskundewedstrijden organiseer.  Zo hou ik met Jefferson wedstrijden: wie kan het snelste een staartdeling oplossen? Geloof je nu dat een kind van 8 jaar wint van mij? We worden oud denk ik.

Hoe dan ook, je bent volledig pompaf, maar je gaat tevreden en met een smile naar huis! Echt, werken met deze kinderen is subliem! 

From Chili to Peru: copy, past!

In Chili heb ik in het totaal meer als 7 maanden gezeten. In die 7 maanden heb ik een heleboel activiteiten gedaan die nu nog vers in mijn hoofdje zitten. Het lijkt mij dan ook een logische stap om deze ideeën over te brengen naar Peru! Simpel principe eigenlijk. Dus tijd om in actie te schieten! 

De tekening van Esther!

Donderdagavond is mijn vlucht aangekomen vanuit Lima en ben ik, eenmaal thuis en geïnstalleerd, in actie geschoten met het zoeken van afbeeldingen, tekeningen die ik kon afdrukken. Eenvoudig en voor ons zelfs logisch, want onze kinderen hebben massa's tekenboeken en ook afprinten is voor ons geen enkel probleem. Ditzelfde geldt niet voor de kinderen van Aspov. Voor hen is een tekening een wauw-evenement! Een evenement waar ik maar al te graag de organisatrice van ben!

Meily, actief werkend en Jazmin, supergeconcentreerd! 

De tekeningen stonden in het thema van films, recente films. Zo had ik afbeeldingen van Cars, Rapunzel en ook de nieuwe film Planes. Naar volgende week toe zou ik dan ook graag voorstellen om de kids mee te nemen naar de cinema om Planes effectief te gaan kijken. Dit moet ik echter nog voorstellen aan de directrice, maar ik gok dat dit wel geen probleem gaat zijn. Hoe dan ook, we hebben er zin in!

Salud!

Sinds donderdag zijn we terug thuis. Nee mensen, niet in België, maar wel mijn Peruaanse thuis, Piura. We hebben drie weken verlof gehad, dus hoog tijd om er 100% in te vliegen met nieuwe activiteiten, nieuwe energie! Samen met mijn superhippe tas kan dat niet anders dan subliem verlopen! Nog drie maanden alles geven om dan tevreden terug naar huis te keren, dat wordt het doel van de komende maanden! En ja hoor, we hebben er nog altijd heel veel zin in!

All by myself… again…

Zo drie weken, die vliegen toch om voor je het weet. Goed gezelschap, warme douches en iedere dag verse handdoeken, die tijd is ook weer voorbij spijtig genoeg. De komende drie maanden gaan we terug naar de realiteit van koud water, tropische temperaturen, handwas en het werk. Maar eerst, hoe verliep de laatste week nog?

Back to civilization!

Zo 4 dagen zonder internet en gsm, je zou bijna afkickverschijnselen krijgen. Ik zeg bijna, want zo erg was het nu ook weer niet. Het had wel iets: excursies maken, een boekje lezen en dan maar gapen naar de beesten die op je raam zitten en buiten (en soms binnen) rondvliegen. Een hele ervaring die na 4 dagen ten einde kwam om plaats te maken voor 21^ste eeuwse, Peruaanse beschaving. Waar ging de reis deze keer naartoe? Cusco!

Cusco is geen slechte stad, maar een hoop commerciëler dan het noorden waar we vanaf kwamen. Wat vond ik het positieve eraan? Archeologische Inca-sites. Voor een romanist als ikzelf, is dat subliem! De reis ging richting de Heilige Incavallei waar we verschillende plaatsen gingen bezoeken: één voor één plaatsen van Incatempels en andere heiligdommen. Mijn leerlingen gaan daar later nog van afzien, al die informatie van de Inca’s!  

Bienvenidos al Valle Sagrado:

Deze vallei noemt de Heilige Vallei van de Inca's niet omwille van de stapels goud en zilver, maar wel omwille van de vruchtbaarheid van de gronden. Deze gronden worden bewerkt tot op de dag van vandaag. Welke producten? Maïs en aardappelen. Dit wil echter niet zeggen dat de mensen die hier wonen rijk zijn, integendeel zelfs. De ossen zijn de plaatselijke tractoren en de huisjes zijn nog à la Bokrijkstijl, lemen hutjes die vaak kleiner zijn dan mijn tuinhuisje (en mijn tuinhuisje ziet er vaak mooier uit dan hun huis). Confronterend, maar belangrijk! Peru is nu eenmaal geen rijk land, hoewel dat misschien wel zo lijkt door het toerisme. Let's face it mensen, kom eens uit die bubbel van illusie. Mensen hier zullen nooit het leven hebben dat wij hebben in België en wij klagen meer als hen. Schandalig op sommige momenten!

Welcome to Sacsayhuamán, de tempel voor de god van de bliksem! Let op de zigzagmuren die bliksem uitdrukten. Een plaats die de Spanjaarden gebruikten als burcht. Logisch, gezien de ligging!

De ligging van Sacsayhuáman, bovenop een heuvel met een prachtig uitzicht op Cusco. Je zou er voor minder een burcht van maken!

Even terzijde, deze stenen naast mama zijn in 1 stuk, gedragen door de Inca's. Ik zeg het je, spieren dat die mannen gehad hebben...

Een andere site, genaamd Tambomachay, een plaats waar het water vereerd wordt. Archeologen vragen zich tot de dag van vandaag af vanwaar het water komt. De tempel afbreken is geen optie, dus het zal voor altijd een mysterie blijven gok ik. Wel tof. Oh ja, van dit water wordt het bier Cusqueña gemaakt. Zogezegd zou dit water je jong houden. Hét ideale excuus om bier te gaan drinken, geef nu zelf toe!

Ohja, in de voormiddag hebben we in Cusco nog de plaatselijke markt bezocht, een markt waar mama weer van de ene verbazing in de andere viel. Zo lagen er hele varkens te koop, maar ook de testikels en de neus van de stier (waarvoor die gebruikt wordt, geen idee…). Oh, wist je trouwens dat ze met de hoeven van de stier, de poten dus, roomsoep maken die blijkbaar goed is voor gewrichten en beenderen? Of ik deze wel wil eten, is maar de vraag…

De dag erna gingen we iets dieper in de Heilige Vallei: een bezoek aan Pisac en Ollaytantambo. Deze had ik met Erwin ook al bezocht, dus voor mij niet nieuw, maar wel voor mama. Bovendien kan je altijd iets nieuws leren. Zo heb ik die dag geleerd dat onder de oude Incaterrassen van Pisac nog altijd een actief werkend ondergronds irrigatiesysteem zit. Zo moeten ze regelmatig de terrassen schoonmaken van onkruid en ook het gras kortwieken, omdat het anders een halve jungle wordt en de terrassen vernield worden.

Via Ollaytantambo zijn we beland in Aguas Calientes, het dorpje aan de voet van de Machu Picchu, hét hoogtepunt van deze reis! Met een lange broek, tshirt en een trui gingen we richting de o zo beroemde berg die erom bekend staat ieder moment van temperatuur te veranderen. We waren maw voorbereid op regen en wolken die het zicht zouden verpesten, maar dit was verre van het geval. 100% zon en mooi weer, met verbrande schouders als gevolg (want natuurlijk denk je op zo een momenten niet aan om zonnecrème mee te nemen).

Voor mij was de Machu Picchu niet nieuw, maar wel voor mama. Technisch gezien was het bezoek ook nieuw voor mij. Met Erwin heb ik vorige maande Huayna Picchu gedaan. Gevolg daarvan was dat we zo moe waren dat ze Machu Picchu zelf niet meer bezocht hebben met gids. Dus de informatie was volledig nieuw, weeral iets bijgeleerd! Mama vond het prachtig, enkel de trappen waren niet altijd leuk. Maar de gids deed het op een rustig tempo en dus zelfs dat lukte! Onderschat die Inca’s niet, een serieuze conditie hebben die mensen gehad, dat kan ik je garanderen!

Jaja mensen, daar hebben Erwin en ik gestaan een maand geleden! De alombekende Huayna Picchu. Het lijkt een klein bergje, maar dit is het verre van. Een hele uitdaging, maar meer als de moeite waard!

Het stempeltje mocht natuurlijk niet ontbreken! Voor mij een tweede, maar voor mama het allereerste stempeltje in haar gloednieuw paspoort! En blij dat ze was!

Die avond hebben we afgesloten in een restaurant uitgebaat door een Fransman en wat vonden we daar? Een Chouffeke, Duvel, Maredsous en zelfs Delirium, een mini-, maar (voor mij) toch maxicollectie van Belgische bieren (denkende dat ik die bieren in geen 9 maanden heb gezien). Spijtig genoeg waren het lege flesjes en kon ik dus geen Chouffeke krijgen. Maar dat maken we eenmaal thuis zeker en vast terug goed!

The final touches:

De dag erna vertrokken we met de trein terug richting Cusco om dan met het vliegtuig richting Lima te trekken en daar begon de miserie, de valiezen! Drie valiezen, totaal van 69 kilo, een hele uitdaging. Alles werd op het kingsize (lees goed!) bed gelegd, nauwkeurig bekeken en vervolgens in een van de valiezen gepropt. Nu, mijn gele valies was XL, dus naar plaats toe kwam dat dik in orde. Zonder enig probleem werd alles in de valies gestopt. Hoeveel alles woog dat zou moeten wachten tot op de luchthaven! Maar, wonder boven wonder: 22.0 en 22.5 kg! Al zeg ik het zelf, een supergoed afsluiter van de reis!

Het was een zalige reis! Alles was perfect in orde, van hotels tot excursies! Als ik 1 ding kan aanraden: ooit het plan om naar Peru te reizen en geen idee hoe eraan te beginnen? Gewoon Laura van Infoperu contacteren: ze regelt alles tot in de kleinste puntjes! Superzalig! Ik ga relaxed, maar toch moe, terug richting Piura. Morgen een dagje bed, zaterdag al opnieuw werken! Maar we hebben veel ideeën en bijzonder veel energie! Dus bring it on!

Me Jane, you ... mosquito!

Nee mensen, een Tarzan vind je hier niet (I wish…). Wat vind je dan wel? Muggen, muggen en meer muggen en af en toe een boompje dat daartussen vliegt.  Waar heb ik het eigenlijk over? De rasechte broes, de jungle, la selva oftewel Puerto Maldonado. Mama en ik, the jungle-editie!

Dag 1: bbsssstttt

Dinsdag aangekomen in Puerto Maldonado, vlucht vanuit Lima. Positief punt nummer 1? Eindelijk zon en warmte! Geloof mij, na een maand Piura ben ik hier gewoon aan en is zon een noodzaak. Nietsvermoedend stapten we op de boot richting de jungle. Wegen hebben ze in de jungle niet, ieder vervoer gebeurt per boot. Wiebel wiebel! Het evenwicht van personen in de boot moet verdeeld worden want anders kantelt hij om. Beschouw de boten als een grote kano.

In de beschrijving stond een luxueus hotel met zwembad en alles erop en eraan. We botsten wel op een heel andere realiteit toen we eenmaal aankwamen. Let’s get real: this is the jungle we are talking about… Dit betekent: bugs en animals everywhere! You gotta love it.

Eenmaal aangekomen, geïnstalleerd in de kamer, vertrokken we richting Monkey-island. Hoe? Lange broek, jas en een gigantische hoeveelheid repelente of muskietenafweerspray. Vergis je niet, het is hier over de 30° en toch moet je met een lange broek en lange mouwen rondlopen. Waarom? Een beest genaamd de mug. Eerst dacht ik, hoe erg kunnen ze zijn, die muskieten. Na 2 stappen op het eiland was dat beeld al compleet neergehaald: overal muskieten! Overal! Ingeborg had alles ingesmeerd met repelente, behalve haar handen. Resultaat? Meer als 8 beten op haar handen en dat van enkel een goed uurtje op het eiland te zijn. Diehard zijn de muggen! Het eiland op zich was wel heel hip! Dit is een eiland de mensen van het hotel apen grootbrengen. Echt wel hip! Ik heb zelfs 2x zo een klein mannetje op mij gehad. Toch gemeen als de gids naast je gaat staan met een banaan in zijn hand met als gevolg dat de aap jou gebruikt als boom.

 Dag 2: zweet, zweet en nog meer zweet…

De eerste nacht bood wel uitdagingen. Tijdens de dag hadden we al 2 grote sprinkhanen gevonden op de kamer, dus ik had al verwacht wakker te worden met een sprinkhaan op mijn gezicht, maar dat was gelukkig niet het geval. Leve het muskietennet dat ik éindelijk kan gebruiken! Opgestaan om 5uur om rond 6 uur te vertrekken voor een tocht van een halve dag richting el lago perdido of het verloren meer.

 De vrucht van een minipalmboom: zowel de buiten als de binnent is steenhard. Het binnenste wordt gebruikt als ivoor, van dezelfde kwaliteit als olifantentanden!

Een boom van meer dan 250 jaar oud!                  De enige echte cacaoboon (links op de foto)

Geloof het of niet, maar om 6uur is hier al warm, minstens 25 graden en dat voor een ochtend. Ik was dus bijzonder benieuwd wat de dagtemperatuur dan zou geven (later besefte ik dat ik dat beter niet wist…) Met lange broek, t-shirt met lange mouwen en het busje muskietenspray in de hand vertrokken we richting de jungle om het verloren meer te gaan bewonderen. Het plan? Wandelen, kanoën, wandelen, de mirador beklimmen, het meer en nog meer wandelen.

Tijdens het wandelen en ook het kano varen, gaf de gids uitleg bij bepaalde dieren en bomen, zoals bijvoorbeeld de katoenboom. In de jungle viel de temperatuur nog goed mee, eenmaal in de kano werd het al een heel pak warmer vermits dat in volle zon was.  Daarna bezoek aan de mirador: ondanks het feit dat deze constructie de hele tijd bewoog van links naar rechts, was het uitzicht zeker en vast de moeite waard. Bomen everywhere!

Het meer, de volgende uitdaging en vooral zweetuitdaging. Volle zon en dat in een kano die overal heet aanvoelt. Als ik nog niet bezweet was, was ik dit wel na deze kanotocht. Alles was nat, dus je kan je best wel indenken dat het vanaf dat moment iets minder plezant was voor mij. Nu, het voordeel was dat iedereen zo nat bezweet was en stonk, dus dat bevorderde het groepsgevoel wel. Op zich was de kanotocht wel hip: schildpadden, kaaimannen en zelfs anaconda’s!

Na het bezoek aan het meer begonnen we aan de tocht terug, 5 kilometer wandelen. Op zich niet zo ver, maar als je nat bezweet bent, dan is iedere meter een serieuze uitdaging. Zeikesnat kwamen we na anderhalf uur wandelen aan bij de boot. Eenmaal terug bij het hotel was het een half spurtje om het zwembad in te springen. Blij dat we waren, je kan het je niet indenken. Na een goeddoende lunch, hebben we ons bij het zwembad gezet met een boek om er een rustige namiddag van te maken. Ik moet zeggen, dat doet wel eens deugd, zo nietsdoen.

Dag 3: come, fishy, come

Vissen in de Madre de Dios, in the middle of the jungle, je moet er maar opkomen. Water dat zo bruin ziet als melkchocolade, ongelooflijk dat daar vissen in kunnen leven. Maar er is dus wel degelijk leven in de brouwerij. Piranha, dat is één type van vis dat daar leeft. We hebben een hele goede poging gedaan, maar ze wilden niet bijten. Dus spijtig genoeg hebben we niets kunnen vangen. Wat hebben we er wel aan overgehouden? Muggenbeten en een iets bruinere teint (want eindelijk mochten we in zomerkledij het warme klimaat tegemoet gaan. Waarom? Op de rivier heb je in theorie geen muggen, dikke leugen!)

Na een drie uur durende, broeiend hete, vistrip werd het tijd voor het zwembad. Ondertussen was het al over de 30° en ja mensen, dat is warm… Het zwembad in en daarna een buffetlunch, veel te zwaar eten voor deze temperaturen, maar een mens moet eten. Na het eten nogmaals het zwembad ingedoken en om 3 uur stond ik klaar om terug richting de jungle te trekken, deze keer naar een ander meer op 2 kilometer van de bungalows. Apen, tarantula’s, birdies en vooral muskieten vergezelden ons onderweg. De bestemming? De moeite waard. Deze keer was zelfs de terugweg niet zolang wandelen en afzien. Een goede manier om deze trip te eindigen! Maar wat het nóg beter maakte was dat er, eenmaal terug in het hotel, vrouwen waren die zelfgemaakte juwelen verkochten, juwelen gemaakt van zaadjes uit de jungle. Ongelooflijk mooi en goedkoop! Voor een juwelenfreak als ik (en mijn zus en mama) was dit natuurlijk een subliem geschenkje!

Oordeel?

De jungle is geen plaats voor sissies en seuten. De muskieten vind je overal en daar hou je natuurlijk de nodige beten aan over. Maar niet enkel muskieten: anaconda’s, apen, sprinkhanen en verschillende salamanders domineren het domein buiten je kamer en zijn soms zelfs in je kamer. De luxe die je op het vasteland hebt, vind je hier niet. Internet en gsm-bereik zijn twee begrippen die compleet onbekend zijn. Maar de jungle is wel de moeite waard om te bezoeken: de ongerepte natuur waar de 21^ste eeuw nog lang niet is doorgedrongen.

Nu volgende stap: Cusco, el Valle Sagrado en finally, the Machu Picchu!