Not to be there, but still be there!

Hola partypeople!

Kerstmis is officieel afgelopen! Niet dat we er echt iets aan gehad hebben, maar toch. Het is en blijft toch een iets of wat specialere dag dan eender welke andere woensdag. Hoe heb ik dit gevierd? Belgium and Peru in the mix!

In Peru hebben ze gewoontes, gewoontes die compleet verschillen met onze Belgische. Zo wordt Kerstmis hier gevierd de 24ste en niet de 25ste. Toch ben ik die 24ste begonnen met een rasechte, iets wat oudere Belgische gewoonte en dat is het gegeven van de middernachtmis. Je kan moeilijk anders in een land als Peru waar zo goed als iedereen katholiek is en naar de mis gaat. Samen met de andere vrijwilligers was ik uitgenodigd op een mis op het platteland. De mis op zich was vrij normaal (zingende en dansende kinderen, wierook, ...). Wat ik wel niet zag aankomen, was het gemeenschappelijk doopmoment. Op het einde van de mis verzamelden alle in het wit geklede baby'tjes zich achteraan de kerk om gedoopt te worden, in groep. Een heel raar begrip, maar hier in Peru is alles mogelijk! Hetgene wat mij algemeen vooral opviel, was de hoeveelheid zwangere vrouwen en/of vrouwen met baby's. Ik geloof dat er meer kinderen rondliepen dan volwassenen, ongelooflijk!

Mijn gezelschap (de Duitse homies!)

Het doopmoment!

Na de mis zijn we dan teruggekeerd met de pick-uptruck richting centrum Piura, want geef toe, eindelijk tijd voor eten! Het was ondertussen al ongeveer 22.30. Gezellig gekookt! Ik had mijn beste Peruaanse/Belgische kookkunsten bovengehaald en eend klaargemaakt. Dat is dé kerstschotel hier in Peru! Iédereen eet eend bij Kerstmis, dus wie ben ik om achter te blijven op die traditie? Na deze overheerlijke maaltijd zijn we dan nog met enkele vrienden uitgeweest. Dat is hier een andere traditie (blijkbaar): eerst vier je Kerstmis met het gezin en daarna ga je biertjes drinken met de vrienden! Toch sociale mensen, die Peruanen! 

Vandaag is het kerstdag en ik kan niet echt zeggen dat ik iets productief gedaan heb, ook weer volgens de Peruaanse traditie: de 25ste dient om je kater te verwerken en om aan enkele mensen een vrolijke kerst te wensen, maar de échte festiviteiten zijn al achter de rug. In mijn geval bestond de dag uit slapen, mijn was doen, de kamer poetsen, beetje chatten en skypen en film kijken. Dus basically, een normale dag!

Oh ja, weet je wat hét grappigste moment vandaag was? Mama had gisteren op kerstavond foto's getrokken van het gezin en toen ik deze aan het bekijken was op dropbox kwam ik tot de conclusie dat ik toch meer present was dan ik gedacht had: een zus die mijn armband showde en een mama die met mijn hakken ging lopen (letterlijk!) Wat heb ik toch een goede smaak zou je zeggen :) Dus ergens ben ik dan toch in de Middenstraat en bij het feestje geweest! Btw: hoe hip ziet mijn metekindje er wel niet uit? Apetrots ben ik op deze held!

Next element on the agenda? The arrival of Michèle on friday! Looking forward to that! 

Guillermo vs the world!

Deze keer een verhaal dat compleet niets met mij te maken heeft, maar toch belangrijk is, dus graag zou ik het toch publiceren. Een verhaal dat terecht kerstverhaal mag genoemd worden.

Los Gorriones, de vzw die mij vanuit België naar Peru heeft gestuurd, heeft mij een tijdje geleden de opdracht gegeven contact op te nemen met Guillermo Enrrique Torres Yaicurima, een gast van 18 jaar die in tegenstelling tot heel veel andere jongeren hier in Peru, een toekomst heeft en dit dankzij een aantal gulle Belgen. 

Guillermo is de jonge knappe gast in het midden. De andere personen op de foto zijn de papa, de mama en zijn twee jongere broertjes.

Hoe zit het verhaal in elkaar? De short version: Guillermo is 18 jaar en is anderhalf jaar geleden zijn studies gestart aan SENATI, een hoogaangeschreven hogeschool hier in Piura. Gezien zijn economische situatie is dat voor hem zeker niets evident. Zijn gezin is heel arm en studies na secundair onderwijs zaten er normaal niet in bij hem. Maar hij heeft er zo hard voor gevochten en samen met Los Gorriones, Yvo en Marita, hebben ze geprobeerd een oplossing te zoeken en deze hebben ze ook zeker en vast gevonden! Een groepje Belgen maakt zijn droom waar: ieder jaar doneren ze geld dat wordt gebruikt als studiebeurs voor Guillermo. 

Zonder Yvo en Marita was dit nooit gelukt, dus ik zou graag toch hen heel hard bedanken! Guillermo is een gelukkige jongen die weet dat hij een veel betere toekomst heeft en ook zijn ouders beseffen dit maar al te goed. Er bestaat geen beter kerstkado, lijkt mij.

Ik kan een hele uitleg hier geven, maar beter kan ik je doorverwijzen naar de dropboxlink van Yvo, waar het uitgebreid verslag staat! Lees het! Geen shakespeare, maar toch een traantjesverhaal dat de tijd en moeite waard is om te nemen! 

Gewoon op de link klikken: https://www.dropbox.com/s/nok2504fifdrnlx/Verslag%20Guillermo%20Torres.pdf

My first barbecueChristmas!

Ik moet stiekem toegeven, het publiceren van dit bericht is een zalige iets. Denkende dat ik één jaar Kerstmis en Nieuwjaar niet ga vieren in de kou, in de sneeuw, doet mij stiekem wel glimlachen. Die koude ruil ik dit jaar in voor temperaturen van gemiddeld 35°. Muhahaha!

Ben ik in een holidayspirit? Nop, niet echt. Versieringen hebben ze hier wel en ook van die ambetante kerstliedjes, maar je wordt er niet zo mee overdonderd als bij ons in België. Kadootjes doen ze ook wel, maar ook niet zo extreem als bij ons. Hoe zit het met de effectieve feestelijkheden? Kerstmis is in principe een feest dat in familie gevierd wordt. Oudjaar is dan weer met de vrienden, vaak op het strand.

Veel mensen vragen aan mij wat en hoe ik Kerstmis ga vieren en eigenlijk is het antwoord op die vraag heel simpel: ik heb namelijk nog geen flauw idee van hoe en wat en waar. Hier in Peru werkt alles met vertraging en dat geldt dus ook voor partyarrangementen. Er zijn wel al een aantal voorstellen gedaan, maar iets concreet hebben we nog niet. 

Voor Nieuwjaar geldt hetzelfde. Er zijn plannen in de maak, maar er is niets concreets. Hoe dan ook, het idee van oudjaar op het strand door te brengen in bikini doet mij nu al spontaan glimlachen. Sorry lieve medebelgen, maar dit jaar ruil ik die koude met veel plezier in voor een dagje strandliggen, boekje lezen en een cocktailtje in mijn linkerhand.

We are going to make it legendary! We zijn hier maar één keer, dus we gaan er een dik feestje van maken dat we ons nog jaren erna herinneren! 

All good stories come to a end

Het afscheid, het grote afscheid, het moest ervan komen. Nee mensen, ik kom nog niet terug naar huis, maar Manitos Trabajando, één van mijn twee jobs hier, is wel afgelopen (spijtig genoeg).  Deze week zaterdag, gisteren dus, was het de afsluitingsdag, een mooie dag vol popcorn, optredens, een lekkere zelfgemaakte maaltijd en veel glimlachende, glunderende kindjes!

Alle kids van Manitos Trabajando!

De dag begon al om 8 uur 's ochtends. Alle kids en medewerkers werden gevraagd om op tijd daar te zijn. Geloof mij mensen, op tijd zijn is niét een van de sterke kanten van de Peruanen. Maw: om 9uur was de meerderheid gearriveerd en kon het feest beginnen. We begonnen met een groepsfoto, met enkel de kinderen van Manitos Trabajando (foto hierboven). Natuurlijk moest er ook gewerkt worden en wie kan dit beter doen dan de vrijwilligers: patatten patatten en meer patatten! 

Daarna konden de optredens beginnen! Een waar plezier voor het oog, want ieder optreden was echt magnifiek mooi! Iedere aula had wel iets voorbereid. Omdat ik bij de kids van Carola stond, was ik vooral aandachtig tijdens hun stukje dans el Baile de la Selva of de jungledans. De traditionele kledij werd bovengehaald, de kids aangekleed en het feest begon! Wekenlang heb ik ze zien oefenen, maar het was wel de moeite waard! Echt mooi om te zien! Je moest ze zien huppelen en glimlachen, zo trots op hun 2 minuten van glorie!

Maar niet enkel hun dansmoves werden getoond, ook hun cajonkunsten werden op de proef gesteld. De cajon is een plaatselijk bekend instrument. Eigenlijk is het een blok hout waar ze op kloppen en afhankelijk van de plaats waar je klopt, komt er een ander geluid uit. De kleinsten hebben er weken op geoefend en geloof mij, de lessen gaven mij zelfs hoofdpijn van zoveel verschillende ritmes en niemand die ooit gelijk was, maar op het optreden waren ze allemaal perfect in de maat! 

Na de kleinsten was het de eer aan de grotere, de 10- tot 14-jarigen. Zij hadden een typische dans uit het zuiden van Peru, meer bepaald uit Arequipa. De kleren vond ik geniaal, de dans was een bijzonder vrolijk deuntje en ook de glimlachjes van de kinderen draagden daar hun steentje bij. Echt super om hen zo te zien dansen!

Na alle optredens was het tijd voor de bedankjes! Alle personeelsleden werden naar voor gehaald om hen één voor één te bedanken voor al hun moeite, tijd en energie die ze het volledige jaar in Manitos hebben gestoken. Natuurlijk mochten de vrijwilligers niet ontbreken, zo heb je helemaal rechts Fabian, Maria, Florian en Sofía en natuurlijk stond ik daar ergens ook tussen! Iets minder was het feit dat ik de enige was wiens naam Solange, de onderdirectrice, niet kende. Toen ze Ani dan ook afroepte, keken er heel veel rare ogen mijn richting uit. Toch complex, zo een naam van 3 letters... Hoe dan ook, zo een applausje krijgen voor je werk, toch een hele eer!

Pure klasse!

Hoe kan je hier nu niet verliefd op worden? De foto heb ik deze ochtend doorgestuurd gekregen via dropbox (toch een zalige uitvinding). Mijn lief metekindje is ondertussen 5 maanden oud. Ikzelf ben nog altijd niet in België, maar mijn Chileense en Peruaanse erfenis is dat wel! Geef toe, hij ziet er toch subliem uit! Zo hip, zo stijlvol, echt een Defermeke! Hem ontmoet, dat heb ik nog niet, maar ik ben nu toch al enorm trots op hem! Nog twee maanden te gaan vooraleer ik hem kan vastpakken op de luchthaven! Ik kijk er nu al naar uit! 

Wake up, people!

Dodelijke ziektes, een ver van je bed show voor veel mensen in Europa en dus ook in België. Sinds twee maanden werk ik dag in dag uit met kinderen en volwassenen die iedere dag geconfronteerd worden met een mogelijke dood. HIV en AIDS zijn hier ziekten die verre van verdwenen zijn, integendeel zelfs. Medicatie, uitgemergelde, vermoeide lichamen, spuiten, onderzoeken, ... Een dagelijkse strijd waar zij mee geconfronteerd worden, een strijd die ik mij nauwelijks kan indenken. Klagen over kleine dingen, wake up, people! Er zijn veel ergere dingen in het leven dan een lange wachtrij, een ambtenaar die niet snel genoeg werkt, een te dure rekening in het restaurant, ...

Vandaag, zondag 1 december, is het wereldaidsdag. Voor hun dé dag van het jaar. Hoe werd dit gevierd? Alles begon al donderdag. Melanie, de andere vrijwilligster op mijn werk, zei dat ze op de Plaza de Armas testen aan het doen waren voor syfilis, HIV en hepatitis. Hoe voorzichtig je ook bent, er kan altijd iets gebeuren. Dus we hebben ons voor de veiligheid laten testen en het was negatief (gelukkig!). Ik had geluk, maar beeld je maar eens in dat je daar ineens te horen krijgt dat je HIV hebt. Een wereld die instort, dat is het minste wat je kan zeggen.

Het feest ging verder op vrijdag. Die dag werd er een mars gehouden voor AIDS, een mars die mensen ervan bewust moest maken van de gevaren van de ziekte. Natuurlijk deed iedereen in Aspov mee aan de mars, buiten ik... Vrijdag is marktdag en ik moest met Soila inkopen doen. We waren al speciaal vroeger vertrokken, maar uiteindelijk, door tramites/opstoppingen, hebben we de mars zelf niet kunnen meemaken, enkel het eindspectakel. Er waren echt veel mensen aanwezig op deze mars, wat ik dan weer super vond!

De slotactiviteit: traditionele dansen op de Plaza de Armas

Gheidi, Neri en Esther, de psychologe, de tia en een kindje van de instelling.

De festiviteiten werden zaterdag afgerond met een mis en een bijzonder emotionele activiteit. In de mis zelf waren er getuigenissen van patiënten, medewerkers, vrijwilligers. De mis op zich was een normale mis, maar het einde was bijzonder emotioneel. Op dit moment werden de reeds overleden AIDS-patiënten herdacht en geloof mij, als een lijst van meer als 30 namen je niet raakt, dan weet ik het ook niet meer.

Het Onze Vader

Na de mis was er, traditioneel gezien, een activiteit voorzien. Deze activiteit bestaat uit het schrijven van persoonlijke boodschappen voor AIDS en/of voor (overleden) patiënten. Deze boodschappen werden geschreven op stukken stof en deze werden aaneengenaaid om zo een grote vlag te bekomen, een herdenkingsvlag. Als de mis je emoties nog niet op zeep had geholpen, dan deed dit het zeker. Daar komt nog bij dat er zoveel mensen verenigd waren, mensen die ofwel de ziekte hadden ofwel werken met patiënten, ofwel gewoon sympathisanten. Een moment om je absoluut niet alleen te voelen.

Het eindresultaat heb ik spijtig genoeg niet kunnen zien. Juan, één van gasten uit de instelling, had overgegeven en spijtig genoeg was dat op mij. Dus heb ik hem naar huis gebracht en zijn bed ingestoken. Maar ondanks dit feit, vond ik het een hele fijne dag/avond. Overweldigd, dat wel, maar ik vond het een geweldige dag.

Met verf op stof schrijven, voor de kids een wauw-avond! Zolang ze maar kunnen smossen en zich vuil kunnen maken!

Dus mensen, ik kan het niet genoeg benadrukken: jaag je niet te hard op als er iets niet loopt zoals je wilt, of als je een klein probleempje tegenkomt. Want geloof mij, te horen krijgen dat je HIV hebt, is toch een gebeurtenis van een heel ander kaliber! Wees blij dat jullie gezond zijn! Voor mij reden genoeg om een heel pak positiever naar het leven te kijken!