Het afscheid, het grote afscheid, het moest ervan komen. Nee mensen, ik kom nog niet terug naar huis, maar Manitos Trabajando, één van mijn twee jobs hier, is wel afgelopen (spijtig genoeg). Deze week zaterdag, gisteren dus, was het de afsluitingsdag, een mooie dag vol popcorn, optredens, een lekkere zelfgemaakte maaltijd en veel glimlachende, glunderende kindjes!
 |
| Alle kids van Manitos Trabajando! |
De dag begon al om 8 uur 's ochtends. Alle kids en medewerkers werden gevraagd om op tijd daar te zijn. Geloof mij mensen, op tijd zijn is niét een van de sterke kanten van de Peruanen. Maw: om 9uur was de meerderheid gearriveerd en kon het feest beginnen. We begonnen met een groepsfoto, met enkel de kinderen van Manitos Trabajando (foto hierboven). Natuurlijk moest er ook gewerkt worden en wie kan dit beter doen dan de vrijwilligers: patatten patatten en meer patatten!
Daarna konden de optredens beginnen! Een waar plezier voor het oog, want ieder optreden was echt magnifiek mooi! Iedere aula had wel iets voorbereid. Omdat ik bij de kids van Carola stond, was ik vooral aandachtig tijdens hun stukje dans el Baile de la Selva of de jungledans. De traditionele kledij werd bovengehaald, de kids aangekleed en het feest begon! Wekenlang heb ik ze zien oefenen, maar het was wel de moeite waard! Echt mooi om te zien! Je moest ze zien huppelen en glimlachen, zo trots op hun 2 minuten van glorie!
Maar niet enkel hun dansmoves werden getoond, ook hun cajonkunsten werden op de proef gesteld. De cajon is een plaatselijk bekend instrument. Eigenlijk is het een blok hout waar ze op kloppen en afhankelijk van de plaats waar je klopt, komt er een ander geluid uit. De kleinsten hebben er weken op geoefend en geloof mij, de lessen gaven mij zelfs hoofdpijn van zoveel verschillende ritmes en niemand die ooit gelijk was, maar op het optreden waren ze allemaal perfect in de maat!
Na de kleinsten was het de eer aan de grotere, de 10- tot 14-jarigen. Zij hadden een typische dans uit het zuiden van Peru, meer bepaald uit Arequipa. De kleren vond ik geniaal, de dans was een bijzonder vrolijk deuntje en ook de glimlachjes van de kinderen draagden daar hun steentje bij. Echt super om hen zo te zien dansen!
Na alle optredens was het tijd voor de bedankjes! Alle personeelsleden werden naar voor gehaald om hen één voor één te bedanken voor al hun moeite, tijd en energie die ze het volledige jaar in Manitos hebben gestoken. Natuurlijk mochten de vrijwilligers niet ontbreken, zo heb je helemaal rechts Fabian, Maria, Florian en Sofía en natuurlijk stond ik daar ergens ook tussen! Iets minder was het feit dat ik de enige was wiens naam Solange, de onderdirectrice, niet kende. Toen ze Ani dan ook afroepte, keken er heel veel rare ogen mijn richting uit. Toch complex, zo een naam van 3 letters... Hoe dan ook, zo een applausje krijgen voor je werk, toch een hele eer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten