Wake up, people!

Dodelijke ziektes, een ver van je bed show voor veel mensen in Europa en dus ook in België. Sinds twee maanden werk ik dag in dag uit met kinderen en volwassenen die iedere dag geconfronteerd worden met een mogelijke dood. HIV en AIDS zijn hier ziekten die verre van verdwenen zijn, integendeel zelfs. Medicatie, uitgemergelde, vermoeide lichamen, spuiten, onderzoeken, ... Een dagelijkse strijd waar zij mee geconfronteerd worden, een strijd die ik mij nauwelijks kan indenken. Klagen over kleine dingen, wake up, people! Er zijn veel ergere dingen in het leven dan een lange wachtrij, een ambtenaar die niet snel genoeg werkt, een te dure rekening in het restaurant, ...

Vandaag, zondag 1 december, is het wereldaidsdag. Voor hun dé dag van het jaar. Hoe werd dit gevierd? Alles begon al donderdag. Melanie, de andere vrijwilligster op mijn werk, zei dat ze op de Plaza de Armas testen aan het doen waren voor syfilis, HIV en hepatitis. Hoe voorzichtig je ook bent, er kan altijd iets gebeuren. Dus we hebben ons voor de veiligheid laten testen en het was negatief (gelukkig!). Ik had geluk, maar beeld je maar eens in dat je daar ineens te horen krijgt dat je HIV hebt. Een wereld die instort, dat is het minste wat je kan zeggen.

Het feest ging verder op vrijdag. Die dag werd er een mars gehouden voor AIDS, een mars die mensen ervan bewust moest maken van de gevaren van de ziekte. Natuurlijk deed iedereen in Aspov mee aan de mars, buiten ik... Vrijdag is marktdag en ik moest met Soila inkopen doen. We waren al speciaal vroeger vertrokken, maar uiteindelijk, door tramites/opstoppingen, hebben we de mars zelf niet kunnen meemaken, enkel het eindspectakel. Er waren echt veel mensen aanwezig op deze mars, wat ik dan weer super vond!

De slotactiviteit: traditionele dansen op de Plaza de Armas

Gheidi, Neri en Esther, de psychologe, de tia en een kindje van de instelling.

De festiviteiten werden zaterdag afgerond met een mis en een bijzonder emotionele activiteit. In de mis zelf waren er getuigenissen van patiënten, medewerkers, vrijwilligers. De mis op zich was een normale mis, maar het einde was bijzonder emotioneel. Op dit moment werden de reeds overleden AIDS-patiënten herdacht en geloof mij, als een lijst van meer als 30 namen je niet raakt, dan weet ik het ook niet meer.

Het Onze Vader

Na de mis was er, traditioneel gezien, een activiteit voorzien. Deze activiteit bestaat uit het schrijven van persoonlijke boodschappen voor AIDS en/of voor (overleden) patiënten. Deze boodschappen werden geschreven op stukken stof en deze werden aaneengenaaid om zo een grote vlag te bekomen, een herdenkingsvlag. Als de mis je emoties nog niet op zeep had geholpen, dan deed dit het zeker. Daar komt nog bij dat er zoveel mensen verenigd waren, mensen die ofwel de ziekte hadden ofwel werken met patiënten, ofwel gewoon sympathisanten. Een moment om je absoluut niet alleen te voelen.

Het eindresultaat heb ik spijtig genoeg niet kunnen zien. Juan, één van gasten uit de instelling, had overgegeven en spijtig genoeg was dat op mij. Dus heb ik hem naar huis gebracht en zijn bed ingestoken. Maar ondanks dit feit, vond ik het een hele fijne dag/avond. Overweldigd, dat wel, maar ik vond het een geweldige dag.

Met verf op stof schrijven, voor de kids een wauw-avond! Zolang ze maar kunnen smossen en zich vuil kunnen maken!

Dus mensen, ik kan het niet genoeg benadrukken: jaag je niet te hard op als er iets niet loopt zoals je wilt, of als je een klein probleempje tegenkomt. Want geloof mij, te horen krijgen dat je HIV hebt, is toch een gebeurtenis van een heel ander kaliber! Wees blij dat jullie gezond zijn! Voor mij reden genoeg om een heel pak positiever naar het leven te kijken!