Nieuw land, nieuw werk, nieuwe mensen, ... Kortom, alles nieuw. Zoveel dingen die ik meemaak en waarover ik kan vertellen, maar als ik mij uiteindelijk voor mijn computer zet, moet ik toch serieus nadenken over wat ik precies naar huis kan schrijven. We zijn twee weken ver in ons nieuw thuisland, tijd voor een update!
Werk: éindelijk een vaste uurrooster!
De eerste week overal rondlopen, alles leren kennen en met iedereen (een beetje) babbelen (want let's face it, echt fatsoenlijke gesprekken kan je niet houden wegens gebrek aan tijd). Tijdens een vergadering van het personeel heb ik een gesprekje gehad met de directrice en kwamen we eindelijk tot een vast uurrooster voor mij. Een uurrooster dat afwijkt van dat van de andere vrijwilligers (stoef stoef!)
Hoe ziet mijn week er dus uit?
Iedere voormiddag van dinsdag tot vrijdag werk ik in Aspov. Dit is een tehuis voor kinderen met HIV en/of AIDS. In tegenstelling tot Chili, zijn de kinderen in dit tehuis niet geplaatst door een rechter, maar is het een beslissing van de ouders zelf. In de voormiddag zijn de meerderheid van de kinderen naar school, enkel Esther, Carlitos en Celina zijn er nog. Wat doe ik? Ik help met het huishouden, maar vooral help ik Esther met studeren en entertain ik Celina en Carlitos (tweelilngbaby's van een jaar oud). Als laatste taak van de dag ga ik de kleinste kinderen van school halen en eten we samen.
Celina en Carlos, dé schattigste Peruaanse tweelingbaby's ever!
Esther, mijn hoogstpersoonlijke leerlinge in de ochtend!
Rond een uur of half 2, 2 uur vertrek ik richting Manitos trabajando, waar mijn namiddagwerk ligt. In Manitos heb ik verschillende taken, maar twee zaken springen eruit: persoonlijke begeleiding van Sandro en zijn vriendengroep, kinderen met een wat problematische achtergrond, en het voorbereiden en geven van Engelse lessen. In beide gevallen komt dus mijn lerarenachtergrond van pas!
Vooral in Manitos zie je dat ze mijn leerkracht-zijn appreciëren en er ook gebruik van maken. De rest van de vrijwilligers, buiten 2, is net afgestudeerd van het middelbaar en heeft zo goed als geen ervaring met kinderen. Het feit dat ik al mijn studies al beëindigd heb en dat ik deze effectief kan benutten, doet mij glunderen, maar ook meteen oud voelen. Tot nu toe domineert het glundergevoel!
Op zaterdagen wordt er ook gewerkt (diehard dat we zijn!): om de twee weken ga ik naar La Tortuga. Dit is een klein, bijzonder afgelegen dorpje op een tweetal uurtjes van Piura. Electriciteit is er, maar stromend water niet. Echt een dorp in the middle of nowhere! Hier hebben twee señoras van Mallorca een ludotheek opgestart (een soort speelplein). Samen met de andere vrijwilligers entertainen we de kids met rugby op het strand en andere spelen. Echt wel super om de kids bezig te zien! De andere twee weken heb ik het plan om naar Aspov te gaan om samen met de kinderen een activiteit te doen (naar het park gaan, koken, ...). Ze zitten vrijwel het hele weekend binnen en doen weinig speciale dingen. Hier of in Chili, eten doen we altijd graag! Bring those queques on!
Beetje chillen vooraleer in gang te schieten in La Tortuga!
Eend, eend, gans, zelfs in Peru een ware hit!
Zondag en maandag heb ik weekend. Dus alle skypegesprekken moeten op die dagen gefocust worden en zelfs dat is enorm moeilijk want de groep vrijwilligers gaat vrijwel ieder weekend weg. Het vraagt dus behoorlijk wat organisatie om vrienden en familie tevreden en geïnformeerd te houden, maar het lukt vrij goed, we rule!
My new homies!
Zo goed als mijn Chileense vrienden zijn ze nog niet, maar we werken eraan. Gaan ze weg, dan ga ik mee, ook al is de goesting soms bijzonder laag. Ik ga hier niet als een seut thuis voor mijn computer zitten als al de rest gezellig biertjes aan het drinken is of op het strand slaapt. Dus die sociale diehardversie doen we mee!
Zo ben ik dit weekend naar Mancora geweest, een toeristisch stranddorpje waar de Piuranen vaak naartoe gaan in de zomermaanden. We zijn er twee en halve dag geweest, de zon scheen niet, maar ik ben wel verbrand, en waar dan nog... Alles netjes ingesmeerd, behalve mijn poep, dus mijn bikinibroek staat daar netjes ingebrand. Enkel ik kan dat aan de hand hebben, geloof mij. Maar rood wordt bruin en daarvoor gaan we! Weg met de bleekscheterij!
Onderweg
Maria, een hippe Spaanse meid!
De hele bende samen (buiten Florian en Fabian)
Een boek, zon en een hangmat, meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn!
De andere foto's zijn nog onderweg, die staan immers op Sofia haar camera.
In Mancora kwamen mijn nieuwe homies ook tot de beslissing mij te bombarderen tot mama van de groep. Hoe kwam dit? Verschillende vb kan ik geven. Eerst en vooral: ik ben 24 jaar oud en de rest is er 19. Maar dé reden lag in het volgende verhaaltje: De dag vooraleer we vertrokken, stond ik in de supermarkt naar koeken te kijken. Een grote zak koeken voor de hele groep of een klein pak voor mijzelf, prijs was identiek dezelfde. Logischerwijze ga je voor het grote pak. De dag erna gingen we richting strand, ik haalde de zak boven en 7 paar ogen gingen spontaan stralen van vreugde: de mama had voor een picknick voor haar kinderen gezorgd. Sindsdien spreken ze mij aan als mama in plaats van als Ina. Nu, ik kan dat niet helemaal tegenspreken, als 24-jarige vrouw/monitrice/leerkracht heb ik ook andere reflexen. Zo was Sofia, een Duits meisje, ziek, de rest vraagt enkel aan haar hoe ze zich voelt en ik zit dan de eigenaar van de jeugdherberg achterna te hollen voor een kalmerend theetje dat buikpijn normaal verhelpt. Grappig vond ik het.
Voorlopige conclusie: we will be fine!
De zorgen die ik in het begin had, zijn al van de baan. De eerste kennismakingen zijn gelegd en we kunnen terug spontaneïteit bovenleggen. Ik maak geen grote plannen, maar leef van week tot week. En hoewel ik de mensen nog niet zo goed ken, leer ik ze wel op het gemak kennen. Een chilliewilliementaliteit aannemen werkt beter heb ik gemerkt dan er mij in op te jagen. Dus dat doen we dan ook!
Plannen voor deze week?
Eerste opdracht voor morgen gaat zijn mijn haren laten controleren want het jeukt toch wat. Vier opties: een verbrande hoofdhuid, allergische reactie, piojos/luizen of een psycholisch luizenprobleem! Ik ga absoluut voor optie 1 en 2, maar ergens is de kans groot dat het optie 3 gaat zijn. Ik werk namelijk al meer als 8 maanden met kinderen die volstaan met neten en luizen. Fingers crossed...
Wat nog? In het weekend ga ik naar Catacaos om een aantal dingen te kopen die ik de vorige keren heb gezien. Ik heb al het grote geluk dat mama komt binnen een drietal weken, maar een extra voordeel is dat ze met 2 valiezen van 23 kg naar huis kan gaan. Dus ik ga mij eens goed laten gaan. Catacaos is namelijk bekend omwille van zijn puur zilver dat spotgoedkoop is. Ook heb ik leren sandalen gezien die absoluut niet in mijn schoenencollectie mogen ontbreken! We love it!
Hé daar ben je weer. Ik denk dat je gedachten kan lezen want ik zat me al een tijdje af te vragen hoe je het stelde in Peru. Volgens dat ik lees en zoals ik van jou verwachte bijzonder goed dus. Je bent een dame die overal kan leven en met iedereen kan leven. Je bent wonderlijk alles wat je doet doe je met volle overtuiging en inzet. Subliem ben je echt een wonderkind. Ginder in het verre Peru hebben ze geluk en straks als je terug thuis bent gaan de Belgische kinderen en de anderen een super geluk hebben met jou. Ik vraag me alleen nog af of jij het hier terug gewoon zult kunnen worden zonder de hartelijkheid van de Zuid amerikanen. Het ga je goed en we kijken uit naar je volgend verhaal. Erich en roos
BeantwoordenVerwijderen