Dos manos en Manitos!

Ik heb er heel lang over gedaan, maar deze week heb ik eindelijk foto's genomen van mijn werk in Manitos Trabajando. Rondlopen met een fototoestel is niet simpel in Piura, dus heb ik dit ook zelden bij. Duidelijk iets waar ik verandering in moet brengen, kwestie van jullie allemaal ook op de hoogte te kunnen houden. 

De foto's zijn getrokken op een dinsdag, de dag waarop mijn klasje dansles heeft van 14 tot 15 uur. Welke dansen krijgen ze? Allerlei traditionele Peruaanse dansen. Zelf ken ik er niets van, maar het ziet er super uit! Dus voor mij altijd een plezier om de kinderen te zien dansen!

Op de foto's kan je trouwens ook zien dat sommige kinderen nog in hun schooluniformen rondlopen (degene met witte hemden en grijze broeken/rokken). Schooluniformen in Peru zijn verplicht in zo goed als elke school, publiek en privé. De meeste kinderen veranderen naar gewone kleren eenmaal ze in Manitos aangekomen en nadat ze gedoucht zijn, maar er zijn altijd uitzonderingen.

Na de dansles is het tijd voor huiswerk. Manitos heeft in het totaal 3 leslokalen waar de kinderen verdeeld zijn volgens leeftijd. Ikzelf werk met de kleinsten omdat hier de meeste hulp vereist is. Deze kinderen zijn tussen 7 en 10 jaar oud. De kinderen van Carola (de mevrouw op de foto hier vlak onder met een paars blousje aan) werken elke dag volgens een vast principe. Eerst moeten ze hun huistaken maken. Eenmaal die gedaan zijn, krijgen ze van Carola of van mij extra oefeningen van wiskunde (geloof mij, mijn hoofdrekenen is nog nooit zo actief gebruikt geweest). Eenmaal ze voldoende van deze oefeningen hebben gemaakt, mogen ze lezen. Spelen wordt er in de twee uur klas niet gedaan. Dit klinkt allemaal streng en heel strikt, maar geloof mij, het is nodig. Carola is een heel goede leerkracht, hoewel ze in het begin heel stuurs en streng overkomt. De kinderen respecteren haar en luisteren naar wat ze zegt en geloof mij, dat is een hele opdracht want het zijn allemaal héél actieve kinderen.

De tafeltjes vormen een blok. Zo zijn er in het totaal 4 blokken tafels in het klaslokaal. Ieder kind heeft zijn vaste plaats. Mijn plaats is het middelste tafeltje. En geloof mij, twee uur zitten is pijnlijk. De banken zijn op kinderniveau gemaakt, wat inhoudt dat mijn lange benen er nauwelijks ondergeraken, maar alles voor de kinderen hé!

Marcos, een schatje van een kind dat superhard werkt én zonder enig probleem zijn extra sommen en delingen maakt. Echt een schatje, geloof mij.

Manitos trabajando is echt een superleuk project. De drie uur dat ik Carola help, zijn enorm intens, dat geef ik toe. Het gebeurt vrijwel iedere dag dat er 4 tot 6 kinderen tegelijk dingen vragen aan mij en dan moet je zelfs met nummertjes beginnen te werken om het gebolwerkt te krijgen. Na die drie uur werken is Ingeborg haar kaars uit en staat haar hoofd op barsten, maar tegelijk zijn deze drie uren zo tof en zie je de kinderen zo hard werken en denken om alles gedaan te krijgen. Als je hen ziet glimlachen als hun sommen of staartdelingen juist zijn, geweldig is dat! Als ik een fout ontdek, hun (letterlijk) aan hun oren trek (als grap, niet om hen te straffen) en zeg van: wablief? Dan krijgen ze ineens een ingeving en geven ze wel het juiste antwoord. Het feit dat ze dit zelf gevonden hebben, vinden ze geweldig. Het is zelfs al zover gekomen dat ik kleinde wiskundewedstrijden organiseer.  Zo hou ik met Jefferson wedstrijden: wie kan het snelste een staartdeling oplossen? Geloof je nu dat een kind van 8 jaar wint van mij? We worden oud denk ik.

Hoe dan ook, je bent volledig pompaf, maar je gaat tevreden en met een smile naar huis! Echt, werken met deze kinderen is subliem!