Not to be there, but still be there!

Hola partypeople!

Kerstmis is officieel afgelopen! Niet dat we er echt iets aan gehad hebben, maar toch. Het is en blijft toch een iets of wat specialere dag dan eender welke andere woensdag. Hoe heb ik dit gevierd? Belgium and Peru in the mix!

In Peru hebben ze gewoontes, gewoontes die compleet verschillen met onze Belgische. Zo wordt Kerstmis hier gevierd de 24ste en niet de 25ste. Toch ben ik die 24ste begonnen met een rasechte, iets wat oudere Belgische gewoonte en dat is het gegeven van de middernachtmis. Je kan moeilijk anders in een land als Peru waar zo goed als iedereen katholiek is en naar de mis gaat. Samen met de andere vrijwilligers was ik uitgenodigd op een mis op het platteland. De mis op zich was vrij normaal (zingende en dansende kinderen, wierook, ...). Wat ik wel niet zag aankomen, was het gemeenschappelijk doopmoment. Op het einde van de mis verzamelden alle in het wit geklede baby'tjes zich achteraan de kerk om gedoopt te worden, in groep. Een heel raar begrip, maar hier in Peru is alles mogelijk! Hetgene wat mij algemeen vooral opviel, was de hoeveelheid zwangere vrouwen en/of vrouwen met baby's. Ik geloof dat er meer kinderen rondliepen dan volwassenen, ongelooflijk!

Mijn gezelschap (de Duitse homies!)

Het doopmoment!

Na de mis zijn we dan teruggekeerd met de pick-uptruck richting centrum Piura, want geef toe, eindelijk tijd voor eten! Het was ondertussen al ongeveer 22.30. Gezellig gekookt! Ik had mijn beste Peruaanse/Belgische kookkunsten bovengehaald en eend klaargemaakt. Dat is dé kerstschotel hier in Peru! Iédereen eet eend bij Kerstmis, dus wie ben ik om achter te blijven op die traditie? Na deze overheerlijke maaltijd zijn we dan nog met enkele vrienden uitgeweest. Dat is hier een andere traditie (blijkbaar): eerst vier je Kerstmis met het gezin en daarna ga je biertjes drinken met de vrienden! Toch sociale mensen, die Peruanen! 

Vandaag is het kerstdag en ik kan niet echt zeggen dat ik iets productief gedaan heb, ook weer volgens de Peruaanse traditie: de 25ste dient om je kater te verwerken en om aan enkele mensen een vrolijke kerst te wensen, maar de échte festiviteiten zijn al achter de rug. In mijn geval bestond de dag uit slapen, mijn was doen, de kamer poetsen, beetje chatten en skypen en film kijken. Dus basically, een normale dag!

Oh ja, weet je wat hét grappigste moment vandaag was? Mama had gisteren op kerstavond foto's getrokken van het gezin en toen ik deze aan het bekijken was op dropbox kwam ik tot de conclusie dat ik toch meer present was dan ik gedacht had: een zus die mijn armband showde en een mama die met mijn hakken ging lopen (letterlijk!) Wat heb ik toch een goede smaak zou je zeggen :) Dus ergens ben ik dan toch in de Middenstraat en bij het feestje geweest! Btw: hoe hip ziet mijn metekindje er wel niet uit? Apetrots ben ik op deze held!

Next element on the agenda? The arrival of Michèle on friday! Looking forward to that! 

Guillermo vs the world!

Deze keer een verhaal dat compleet niets met mij te maken heeft, maar toch belangrijk is, dus graag zou ik het toch publiceren. Een verhaal dat terecht kerstverhaal mag genoemd worden.

Los Gorriones, de vzw die mij vanuit België naar Peru heeft gestuurd, heeft mij een tijdje geleden de opdracht gegeven contact op te nemen met Guillermo Enrrique Torres Yaicurima, een gast van 18 jaar die in tegenstelling tot heel veel andere jongeren hier in Peru, een toekomst heeft en dit dankzij een aantal gulle Belgen. 

Guillermo is de jonge knappe gast in het midden. De andere personen op de foto zijn de papa, de mama en zijn twee jongere broertjes.

Hoe zit het verhaal in elkaar? De short version: Guillermo is 18 jaar en is anderhalf jaar geleden zijn studies gestart aan SENATI, een hoogaangeschreven hogeschool hier in Piura. Gezien zijn economische situatie is dat voor hem zeker niets evident. Zijn gezin is heel arm en studies na secundair onderwijs zaten er normaal niet in bij hem. Maar hij heeft er zo hard voor gevochten en samen met Los Gorriones, Yvo en Marita, hebben ze geprobeerd een oplossing te zoeken en deze hebben ze ook zeker en vast gevonden! Een groepje Belgen maakt zijn droom waar: ieder jaar doneren ze geld dat wordt gebruikt als studiebeurs voor Guillermo. 

Zonder Yvo en Marita was dit nooit gelukt, dus ik zou graag toch hen heel hard bedanken! Guillermo is een gelukkige jongen die weet dat hij een veel betere toekomst heeft en ook zijn ouders beseffen dit maar al te goed. Er bestaat geen beter kerstkado, lijkt mij.

Ik kan een hele uitleg hier geven, maar beter kan ik je doorverwijzen naar de dropboxlink van Yvo, waar het uitgebreid verslag staat! Lees het! Geen shakespeare, maar toch een traantjesverhaal dat de tijd en moeite waard is om te nemen! 

Gewoon op de link klikken: https://www.dropbox.com/s/nok2504fifdrnlx/Verslag%20Guillermo%20Torres.pdf

My first barbecueChristmas!

Ik moet stiekem toegeven, het publiceren van dit bericht is een zalige iets. Denkende dat ik één jaar Kerstmis en Nieuwjaar niet ga vieren in de kou, in de sneeuw, doet mij stiekem wel glimlachen. Die koude ruil ik dit jaar in voor temperaturen van gemiddeld 35°. Muhahaha!

Ben ik in een holidayspirit? Nop, niet echt. Versieringen hebben ze hier wel en ook van die ambetante kerstliedjes, maar je wordt er niet zo mee overdonderd als bij ons in België. Kadootjes doen ze ook wel, maar ook niet zo extreem als bij ons. Hoe zit het met de effectieve feestelijkheden? Kerstmis is in principe een feest dat in familie gevierd wordt. Oudjaar is dan weer met de vrienden, vaak op het strand.

Veel mensen vragen aan mij wat en hoe ik Kerstmis ga vieren en eigenlijk is het antwoord op die vraag heel simpel: ik heb namelijk nog geen flauw idee van hoe en wat en waar. Hier in Peru werkt alles met vertraging en dat geldt dus ook voor partyarrangementen. Er zijn wel al een aantal voorstellen gedaan, maar iets concreet hebben we nog niet. 

Voor Nieuwjaar geldt hetzelfde. Er zijn plannen in de maak, maar er is niets concreets. Hoe dan ook, het idee van oudjaar op het strand door te brengen in bikini doet mij nu al spontaan glimlachen. Sorry lieve medebelgen, maar dit jaar ruil ik die koude met veel plezier in voor een dagje strandliggen, boekje lezen en een cocktailtje in mijn linkerhand.

We are going to make it legendary! We zijn hier maar één keer, dus we gaan er een dik feestje van maken dat we ons nog jaren erna herinneren! 

All good stories come to a end

Het afscheid, het grote afscheid, het moest ervan komen. Nee mensen, ik kom nog niet terug naar huis, maar Manitos Trabajando, één van mijn twee jobs hier, is wel afgelopen (spijtig genoeg).  Deze week zaterdag, gisteren dus, was het de afsluitingsdag, een mooie dag vol popcorn, optredens, een lekkere zelfgemaakte maaltijd en veel glimlachende, glunderende kindjes!

Alle kids van Manitos Trabajando!

De dag begon al om 8 uur 's ochtends. Alle kids en medewerkers werden gevraagd om op tijd daar te zijn. Geloof mij mensen, op tijd zijn is niét een van de sterke kanten van de Peruanen. Maw: om 9uur was de meerderheid gearriveerd en kon het feest beginnen. We begonnen met een groepsfoto, met enkel de kinderen van Manitos Trabajando (foto hierboven). Natuurlijk moest er ook gewerkt worden en wie kan dit beter doen dan de vrijwilligers: patatten patatten en meer patatten! 

Daarna konden de optredens beginnen! Een waar plezier voor het oog, want ieder optreden was echt magnifiek mooi! Iedere aula had wel iets voorbereid. Omdat ik bij de kids van Carola stond, was ik vooral aandachtig tijdens hun stukje dans el Baile de la Selva of de jungledans. De traditionele kledij werd bovengehaald, de kids aangekleed en het feest begon! Wekenlang heb ik ze zien oefenen, maar het was wel de moeite waard! Echt mooi om te zien! Je moest ze zien huppelen en glimlachen, zo trots op hun 2 minuten van glorie!

Maar niet enkel hun dansmoves werden getoond, ook hun cajonkunsten werden op de proef gesteld. De cajon is een plaatselijk bekend instrument. Eigenlijk is het een blok hout waar ze op kloppen en afhankelijk van de plaats waar je klopt, komt er een ander geluid uit. De kleinsten hebben er weken op geoefend en geloof mij, de lessen gaven mij zelfs hoofdpijn van zoveel verschillende ritmes en niemand die ooit gelijk was, maar op het optreden waren ze allemaal perfect in de maat! 

Na de kleinsten was het de eer aan de grotere, de 10- tot 14-jarigen. Zij hadden een typische dans uit het zuiden van Peru, meer bepaald uit Arequipa. De kleren vond ik geniaal, de dans was een bijzonder vrolijk deuntje en ook de glimlachjes van de kinderen draagden daar hun steentje bij. Echt super om hen zo te zien dansen!

Na alle optredens was het tijd voor de bedankjes! Alle personeelsleden werden naar voor gehaald om hen één voor één te bedanken voor al hun moeite, tijd en energie die ze het volledige jaar in Manitos hebben gestoken. Natuurlijk mochten de vrijwilligers niet ontbreken, zo heb je helemaal rechts Fabian, Maria, Florian en Sofía en natuurlijk stond ik daar ergens ook tussen! Iets minder was het feit dat ik de enige was wiens naam Solange, de onderdirectrice, niet kende. Toen ze Ani dan ook afroepte, keken er heel veel rare ogen mijn richting uit. Toch complex, zo een naam van 3 letters... Hoe dan ook, zo een applausje krijgen voor je werk, toch een hele eer!

Pure klasse!

Hoe kan je hier nu niet verliefd op worden? De foto heb ik deze ochtend doorgestuurd gekregen via dropbox (toch een zalige uitvinding). Mijn lief metekindje is ondertussen 5 maanden oud. Ikzelf ben nog altijd niet in België, maar mijn Chileense en Peruaanse erfenis is dat wel! Geef toe, hij ziet er toch subliem uit! Zo hip, zo stijlvol, echt een Defermeke! Hem ontmoet, dat heb ik nog niet, maar ik ben nu toch al enorm trots op hem! Nog twee maanden te gaan vooraleer ik hem kan vastpakken op de luchthaven! Ik kijk er nu al naar uit! 

Wake up, people!

Dodelijke ziektes, een ver van je bed show voor veel mensen in Europa en dus ook in België. Sinds twee maanden werk ik dag in dag uit met kinderen en volwassenen die iedere dag geconfronteerd worden met een mogelijke dood. HIV en AIDS zijn hier ziekten die verre van verdwenen zijn, integendeel zelfs. Medicatie, uitgemergelde, vermoeide lichamen, spuiten, onderzoeken, ... Een dagelijkse strijd waar zij mee geconfronteerd worden, een strijd die ik mij nauwelijks kan indenken. Klagen over kleine dingen, wake up, people! Er zijn veel ergere dingen in het leven dan een lange wachtrij, een ambtenaar die niet snel genoeg werkt, een te dure rekening in het restaurant, ...

Vandaag, zondag 1 december, is het wereldaidsdag. Voor hun dé dag van het jaar. Hoe werd dit gevierd? Alles begon al donderdag. Melanie, de andere vrijwilligster op mijn werk, zei dat ze op de Plaza de Armas testen aan het doen waren voor syfilis, HIV en hepatitis. Hoe voorzichtig je ook bent, er kan altijd iets gebeuren. Dus we hebben ons voor de veiligheid laten testen en het was negatief (gelukkig!). Ik had geluk, maar beeld je maar eens in dat je daar ineens te horen krijgt dat je HIV hebt. Een wereld die instort, dat is het minste wat je kan zeggen.

Het feest ging verder op vrijdag. Die dag werd er een mars gehouden voor AIDS, een mars die mensen ervan bewust moest maken van de gevaren van de ziekte. Natuurlijk deed iedereen in Aspov mee aan de mars, buiten ik... Vrijdag is marktdag en ik moest met Soila inkopen doen. We waren al speciaal vroeger vertrokken, maar uiteindelijk, door tramites/opstoppingen, hebben we de mars zelf niet kunnen meemaken, enkel het eindspectakel. Er waren echt veel mensen aanwezig op deze mars, wat ik dan weer super vond!

De slotactiviteit: traditionele dansen op de Plaza de Armas

Gheidi, Neri en Esther, de psychologe, de tia en een kindje van de instelling.

De festiviteiten werden zaterdag afgerond met een mis en een bijzonder emotionele activiteit. In de mis zelf waren er getuigenissen van patiënten, medewerkers, vrijwilligers. De mis op zich was een normale mis, maar het einde was bijzonder emotioneel. Op dit moment werden de reeds overleden AIDS-patiënten herdacht en geloof mij, als een lijst van meer als 30 namen je niet raakt, dan weet ik het ook niet meer.

Het Onze Vader

Na de mis was er, traditioneel gezien, een activiteit voorzien. Deze activiteit bestaat uit het schrijven van persoonlijke boodschappen voor AIDS en/of voor (overleden) patiënten. Deze boodschappen werden geschreven op stukken stof en deze werden aaneengenaaid om zo een grote vlag te bekomen, een herdenkingsvlag. Als de mis je emoties nog niet op zeep had geholpen, dan deed dit het zeker. Daar komt nog bij dat er zoveel mensen verenigd waren, mensen die ofwel de ziekte hadden ofwel werken met patiënten, ofwel gewoon sympathisanten. Een moment om je absoluut niet alleen te voelen.

Het eindresultaat heb ik spijtig genoeg niet kunnen zien. Juan, één van gasten uit de instelling, had overgegeven en spijtig genoeg was dat op mij. Dus heb ik hem naar huis gebracht en zijn bed ingestoken. Maar ondanks dit feit, vond ik het een hele fijne dag/avond. Overweldigd, dat wel, maar ik vond het een geweldige dag.

Met verf op stof schrijven, voor de kids een wauw-avond! Zolang ze maar kunnen smossen en zich vuil kunnen maken!

Dus mensen, ik kan het niet genoeg benadrukken: jaag je niet te hard op als er iets niet loopt zoals je wilt, of als je een klein probleempje tegenkomt. Want geloof mij, te horen krijgen dat je HIV hebt, is toch een gebeurtenis van een heel ander kaliber! Wees blij dat jullie gezond zijn! Voor mij reden genoeg om een heel pak positiever naar het leven te kijken!

Van vlechtjes voor dummies tot vlechtjes voor diehards!

Heb ik trouwens ook al vermeld dat ik krak ben geworden in vlechten maken? Dit is begonnen in Chili en wordt gewoon in Peru doorgezet. Vrijwel iedere dag gaat Esther (van Aspov) naar school met vlechten in haar haren, iedere dag een ander type van vlecht. Echt perfect is het nog niet, maar we zijn nog aan het leren! Toch, ik krijg vrijwel iedere dag te horen van de tia's dat ze willen leren hoe ze dit moeten doen, want ze zijn stiekem wel jaloers. Zo een complimentje doet je toch stiekem een beetje blozen en glunderen!

Dos manos en Manitos!

Ik heb er heel lang over gedaan, maar deze week heb ik eindelijk foto's genomen van mijn werk in Manitos Trabajando. Rondlopen met een fototoestel is niet simpel in Piura, dus heb ik dit ook zelden bij. Duidelijk iets waar ik verandering in moet brengen, kwestie van jullie allemaal ook op de hoogte te kunnen houden. 

De foto's zijn getrokken op een dinsdag, de dag waarop mijn klasje dansles heeft van 14 tot 15 uur. Welke dansen krijgen ze? Allerlei traditionele Peruaanse dansen. Zelf ken ik er niets van, maar het ziet er super uit! Dus voor mij altijd een plezier om de kinderen te zien dansen!

Op de foto's kan je trouwens ook zien dat sommige kinderen nog in hun schooluniformen rondlopen (degene met witte hemden en grijze broeken/rokken). Schooluniformen in Peru zijn verplicht in zo goed als elke school, publiek en privé. De meeste kinderen veranderen naar gewone kleren eenmaal ze in Manitos aangekomen en nadat ze gedoucht zijn, maar er zijn altijd uitzonderingen.

Na de dansles is het tijd voor huiswerk. Manitos heeft in het totaal 3 leslokalen waar de kinderen verdeeld zijn volgens leeftijd. Ikzelf werk met de kleinsten omdat hier de meeste hulp vereist is. Deze kinderen zijn tussen 7 en 10 jaar oud. De kinderen van Carola (de mevrouw op de foto hier vlak onder met een paars blousje aan) werken elke dag volgens een vast principe. Eerst moeten ze hun huistaken maken. Eenmaal die gedaan zijn, krijgen ze van Carola of van mij extra oefeningen van wiskunde (geloof mij, mijn hoofdrekenen is nog nooit zo actief gebruikt geweest). Eenmaal ze voldoende van deze oefeningen hebben gemaakt, mogen ze lezen. Spelen wordt er in de twee uur klas niet gedaan. Dit klinkt allemaal streng en heel strikt, maar geloof mij, het is nodig. Carola is een heel goede leerkracht, hoewel ze in het begin heel stuurs en streng overkomt. De kinderen respecteren haar en luisteren naar wat ze zegt en geloof mij, dat is een hele opdracht want het zijn allemaal héél actieve kinderen.

De tafeltjes vormen een blok. Zo zijn er in het totaal 4 blokken tafels in het klaslokaal. Ieder kind heeft zijn vaste plaats. Mijn plaats is het middelste tafeltje. En geloof mij, twee uur zitten is pijnlijk. De banken zijn op kinderniveau gemaakt, wat inhoudt dat mijn lange benen er nauwelijks ondergeraken, maar alles voor de kinderen hé!

Marcos, een schatje van een kind dat superhard werkt én zonder enig probleem zijn extra sommen en delingen maakt. Echt een schatje, geloof mij.

Manitos trabajando is echt een superleuk project. De drie uur dat ik Carola help, zijn enorm intens, dat geef ik toe. Het gebeurt vrijwel iedere dag dat er 4 tot 6 kinderen tegelijk dingen vragen aan mij en dan moet je zelfs met nummertjes beginnen te werken om het gebolwerkt te krijgen. Na die drie uur werken is Ingeborg haar kaars uit en staat haar hoofd op barsten, maar tegelijk zijn deze drie uren zo tof en zie je de kinderen zo hard werken en denken om alles gedaan te krijgen. Als je hen ziet glimlachen als hun sommen of staartdelingen juist zijn, geweldig is dat! Als ik een fout ontdek, hun (letterlijk) aan hun oren trek (als grap, niet om hen te straffen) en zeg van: wablief? Dan krijgen ze ineens een ingeving en geven ze wel het juiste antwoord. Het feit dat ze dit zelf gevonden hebben, vinden ze geweldig. Het is zelfs al zover gekomen dat ik kleinde wiskundewedstrijden organiseer.  Zo hou ik met Jefferson wedstrijden: wie kan het snelste een staartdeling oplossen? Geloof je nu dat een kind van 8 jaar wint van mij? We worden oud denk ik.

Hoe dan ook, je bent volledig pompaf, maar je gaat tevreden en met een smile naar huis! Echt, werken met deze kinderen is subliem! 

From Chili to Peru: copy, past!

In Chili heb ik in het totaal meer als 7 maanden gezeten. In die 7 maanden heb ik een heleboel activiteiten gedaan die nu nog vers in mijn hoofdje zitten. Het lijkt mij dan ook een logische stap om deze ideeën over te brengen naar Peru! Simpel principe eigenlijk. Dus tijd om in actie te schieten! 

De tekening van Esther!

Donderdagavond is mijn vlucht aangekomen vanuit Lima en ben ik, eenmaal thuis en geïnstalleerd, in actie geschoten met het zoeken van afbeeldingen, tekeningen die ik kon afdrukken. Eenvoudig en voor ons zelfs logisch, want onze kinderen hebben massa's tekenboeken en ook afprinten is voor ons geen enkel probleem. Ditzelfde geldt niet voor de kinderen van Aspov. Voor hen is een tekening een wauw-evenement! Een evenement waar ik maar al te graag de organisatrice van ben!

Meily, actief werkend en Jazmin, supergeconcentreerd! 

De tekeningen stonden in het thema van films, recente films. Zo had ik afbeeldingen van Cars, Rapunzel en ook de nieuwe film Planes. Naar volgende week toe zou ik dan ook graag voorstellen om de kids mee te nemen naar de cinema om Planes effectief te gaan kijken. Dit moet ik echter nog voorstellen aan de directrice, maar ik gok dat dit wel geen probleem gaat zijn. Hoe dan ook, we hebben er zin in!

Salud!

Sinds donderdag zijn we terug thuis. Nee mensen, niet in België, maar wel mijn Peruaanse thuis, Piura. We hebben drie weken verlof gehad, dus hoog tijd om er 100% in te vliegen met nieuwe activiteiten, nieuwe energie! Samen met mijn superhippe tas kan dat niet anders dan subliem verlopen! Nog drie maanden alles geven om dan tevreden terug naar huis te keren, dat wordt het doel van de komende maanden! En ja hoor, we hebben er nog altijd heel veel zin in!

All by myself… again…

Zo drie weken, die vliegen toch om voor je het weet. Goed gezelschap, warme douches en iedere dag verse handdoeken, die tijd is ook weer voorbij spijtig genoeg. De komende drie maanden gaan we terug naar de realiteit van koud water, tropische temperaturen, handwas en het werk. Maar eerst, hoe verliep de laatste week nog?

Back to civilization!

Zo 4 dagen zonder internet en gsm, je zou bijna afkickverschijnselen krijgen. Ik zeg bijna, want zo erg was het nu ook weer niet. Het had wel iets: excursies maken, een boekje lezen en dan maar gapen naar de beesten die op je raam zitten en buiten (en soms binnen) rondvliegen. Een hele ervaring die na 4 dagen ten einde kwam om plaats te maken voor 21^ste eeuwse, Peruaanse beschaving. Waar ging de reis deze keer naartoe? Cusco!

Cusco is geen slechte stad, maar een hoop commerciëler dan het noorden waar we vanaf kwamen. Wat vond ik het positieve eraan? Archeologische Inca-sites. Voor een romanist als ikzelf, is dat subliem! De reis ging richting de Heilige Incavallei waar we verschillende plaatsen gingen bezoeken: één voor één plaatsen van Incatempels en andere heiligdommen. Mijn leerlingen gaan daar later nog van afzien, al die informatie van de Inca’s!  

Bienvenidos al Valle Sagrado:

Deze vallei noemt de Heilige Vallei van de Inca's niet omwille van de stapels goud en zilver, maar wel omwille van de vruchtbaarheid van de gronden. Deze gronden worden bewerkt tot op de dag van vandaag. Welke producten? Maïs en aardappelen. Dit wil echter niet zeggen dat de mensen die hier wonen rijk zijn, integendeel zelfs. De ossen zijn de plaatselijke tractoren en de huisjes zijn nog à la Bokrijkstijl, lemen hutjes die vaak kleiner zijn dan mijn tuinhuisje (en mijn tuinhuisje ziet er vaak mooier uit dan hun huis). Confronterend, maar belangrijk! Peru is nu eenmaal geen rijk land, hoewel dat misschien wel zo lijkt door het toerisme. Let's face it mensen, kom eens uit die bubbel van illusie. Mensen hier zullen nooit het leven hebben dat wij hebben in België en wij klagen meer als hen. Schandalig op sommige momenten!

Welcome to Sacsayhuamán, de tempel voor de god van de bliksem! Let op de zigzagmuren die bliksem uitdrukten. Een plaats die de Spanjaarden gebruikten als burcht. Logisch, gezien de ligging!

De ligging van Sacsayhuáman, bovenop een heuvel met een prachtig uitzicht op Cusco. Je zou er voor minder een burcht van maken!

Even terzijde, deze stenen naast mama zijn in 1 stuk, gedragen door de Inca's. Ik zeg het je, spieren dat die mannen gehad hebben...

Een andere site, genaamd Tambomachay, een plaats waar het water vereerd wordt. Archeologen vragen zich tot de dag van vandaag af vanwaar het water komt. De tempel afbreken is geen optie, dus het zal voor altijd een mysterie blijven gok ik. Wel tof. Oh ja, van dit water wordt het bier Cusqueña gemaakt. Zogezegd zou dit water je jong houden. Hét ideale excuus om bier te gaan drinken, geef nu zelf toe!

Ohja, in de voormiddag hebben we in Cusco nog de plaatselijke markt bezocht, een markt waar mama weer van de ene verbazing in de andere viel. Zo lagen er hele varkens te koop, maar ook de testikels en de neus van de stier (waarvoor die gebruikt wordt, geen idee…). Oh, wist je trouwens dat ze met de hoeven van de stier, de poten dus, roomsoep maken die blijkbaar goed is voor gewrichten en beenderen? Of ik deze wel wil eten, is maar de vraag…

De dag erna gingen we iets dieper in de Heilige Vallei: een bezoek aan Pisac en Ollaytantambo. Deze had ik met Erwin ook al bezocht, dus voor mij niet nieuw, maar wel voor mama. Bovendien kan je altijd iets nieuws leren. Zo heb ik die dag geleerd dat onder de oude Incaterrassen van Pisac nog altijd een actief werkend ondergronds irrigatiesysteem zit. Zo moeten ze regelmatig de terrassen schoonmaken van onkruid en ook het gras kortwieken, omdat het anders een halve jungle wordt en de terrassen vernield worden.

Via Ollaytantambo zijn we beland in Aguas Calientes, het dorpje aan de voet van de Machu Picchu, hét hoogtepunt van deze reis! Met een lange broek, tshirt en een trui gingen we richting de o zo beroemde berg die erom bekend staat ieder moment van temperatuur te veranderen. We waren maw voorbereid op regen en wolken die het zicht zouden verpesten, maar dit was verre van het geval. 100% zon en mooi weer, met verbrande schouders als gevolg (want natuurlijk denk je op zo een momenten niet aan om zonnecrème mee te nemen).

Voor mij was de Machu Picchu niet nieuw, maar wel voor mama. Technisch gezien was het bezoek ook nieuw voor mij. Met Erwin heb ik vorige maande Huayna Picchu gedaan. Gevolg daarvan was dat we zo moe waren dat ze Machu Picchu zelf niet meer bezocht hebben met gids. Dus de informatie was volledig nieuw, weeral iets bijgeleerd! Mama vond het prachtig, enkel de trappen waren niet altijd leuk. Maar de gids deed het op een rustig tempo en dus zelfs dat lukte! Onderschat die Inca’s niet, een serieuze conditie hebben die mensen gehad, dat kan ik je garanderen!

Jaja mensen, daar hebben Erwin en ik gestaan een maand geleden! De alombekende Huayna Picchu. Het lijkt een klein bergje, maar dit is het verre van. Een hele uitdaging, maar meer als de moeite waard!

Het stempeltje mocht natuurlijk niet ontbreken! Voor mij een tweede, maar voor mama het allereerste stempeltje in haar gloednieuw paspoort! En blij dat ze was!

Die avond hebben we afgesloten in een restaurant uitgebaat door een Fransman en wat vonden we daar? Een Chouffeke, Duvel, Maredsous en zelfs Delirium, een mini-, maar (voor mij) toch maxicollectie van Belgische bieren (denkende dat ik die bieren in geen 9 maanden heb gezien). Spijtig genoeg waren het lege flesjes en kon ik dus geen Chouffeke krijgen. Maar dat maken we eenmaal thuis zeker en vast terug goed!

The final touches:

De dag erna vertrokken we met de trein terug richting Cusco om dan met het vliegtuig richting Lima te trekken en daar begon de miserie, de valiezen! Drie valiezen, totaal van 69 kilo, een hele uitdaging. Alles werd op het kingsize (lees goed!) bed gelegd, nauwkeurig bekeken en vervolgens in een van de valiezen gepropt. Nu, mijn gele valies was XL, dus naar plaats toe kwam dat dik in orde. Zonder enig probleem werd alles in de valies gestopt. Hoeveel alles woog dat zou moeten wachten tot op de luchthaven! Maar, wonder boven wonder: 22.0 en 22.5 kg! Al zeg ik het zelf, een supergoed afsluiter van de reis!

Het was een zalige reis! Alles was perfect in orde, van hotels tot excursies! Als ik 1 ding kan aanraden: ooit het plan om naar Peru te reizen en geen idee hoe eraan te beginnen? Gewoon Laura van Infoperu contacteren: ze regelt alles tot in de kleinste puntjes! Superzalig! Ik ga relaxed, maar toch moe, terug richting Piura. Morgen een dagje bed, zaterdag al opnieuw werken! Maar we hebben veel ideeën en bijzonder veel energie! Dus bring it on!

Me Jane, you ... mosquito!

Nee mensen, een Tarzan vind je hier niet (I wish…). Wat vind je dan wel? Muggen, muggen en meer muggen en af en toe een boompje dat daartussen vliegt.  Waar heb ik het eigenlijk over? De rasechte broes, de jungle, la selva oftewel Puerto Maldonado. Mama en ik, the jungle-editie!

Dag 1: bbsssstttt

Dinsdag aangekomen in Puerto Maldonado, vlucht vanuit Lima. Positief punt nummer 1? Eindelijk zon en warmte! Geloof mij, na een maand Piura ben ik hier gewoon aan en is zon een noodzaak. Nietsvermoedend stapten we op de boot richting de jungle. Wegen hebben ze in de jungle niet, ieder vervoer gebeurt per boot. Wiebel wiebel! Het evenwicht van personen in de boot moet verdeeld worden want anders kantelt hij om. Beschouw de boten als een grote kano.

In de beschrijving stond een luxueus hotel met zwembad en alles erop en eraan. We botsten wel op een heel andere realiteit toen we eenmaal aankwamen. Let’s get real: this is the jungle we are talking about… Dit betekent: bugs en animals everywhere! You gotta love it.

Eenmaal aangekomen, geïnstalleerd in de kamer, vertrokken we richting Monkey-island. Hoe? Lange broek, jas en een gigantische hoeveelheid repelente of muskietenafweerspray. Vergis je niet, het is hier over de 30° en toch moet je met een lange broek en lange mouwen rondlopen. Waarom? Een beest genaamd de mug. Eerst dacht ik, hoe erg kunnen ze zijn, die muskieten. Na 2 stappen op het eiland was dat beeld al compleet neergehaald: overal muskieten! Overal! Ingeborg had alles ingesmeerd met repelente, behalve haar handen. Resultaat? Meer als 8 beten op haar handen en dat van enkel een goed uurtje op het eiland te zijn. Diehard zijn de muggen! Het eiland op zich was wel heel hip! Dit is een eiland de mensen van het hotel apen grootbrengen. Echt wel hip! Ik heb zelfs 2x zo een klein mannetje op mij gehad. Toch gemeen als de gids naast je gaat staan met een banaan in zijn hand met als gevolg dat de aap jou gebruikt als boom.

 Dag 2: zweet, zweet en nog meer zweet…

De eerste nacht bood wel uitdagingen. Tijdens de dag hadden we al 2 grote sprinkhanen gevonden op de kamer, dus ik had al verwacht wakker te worden met een sprinkhaan op mijn gezicht, maar dat was gelukkig niet het geval. Leve het muskietennet dat ik éindelijk kan gebruiken! Opgestaan om 5uur om rond 6 uur te vertrekken voor een tocht van een halve dag richting el lago perdido of het verloren meer.

 De vrucht van een minipalmboom: zowel de buiten als de binnent is steenhard. Het binnenste wordt gebruikt als ivoor, van dezelfde kwaliteit als olifantentanden!

Een boom van meer dan 250 jaar oud!                  De enige echte cacaoboon (links op de foto)

Geloof het of niet, maar om 6uur is hier al warm, minstens 25 graden en dat voor een ochtend. Ik was dus bijzonder benieuwd wat de dagtemperatuur dan zou geven (later besefte ik dat ik dat beter niet wist…) Met lange broek, t-shirt met lange mouwen en het busje muskietenspray in de hand vertrokken we richting de jungle om het verloren meer te gaan bewonderen. Het plan? Wandelen, kanoën, wandelen, de mirador beklimmen, het meer en nog meer wandelen.

Tijdens het wandelen en ook het kano varen, gaf de gids uitleg bij bepaalde dieren en bomen, zoals bijvoorbeeld de katoenboom. In de jungle viel de temperatuur nog goed mee, eenmaal in de kano werd het al een heel pak warmer vermits dat in volle zon was.  Daarna bezoek aan de mirador: ondanks het feit dat deze constructie de hele tijd bewoog van links naar rechts, was het uitzicht zeker en vast de moeite waard. Bomen everywhere!

Het meer, de volgende uitdaging en vooral zweetuitdaging. Volle zon en dat in een kano die overal heet aanvoelt. Als ik nog niet bezweet was, was ik dit wel na deze kanotocht. Alles was nat, dus je kan je best wel indenken dat het vanaf dat moment iets minder plezant was voor mij. Nu, het voordeel was dat iedereen zo nat bezweet was en stonk, dus dat bevorderde het groepsgevoel wel. Op zich was de kanotocht wel hip: schildpadden, kaaimannen en zelfs anaconda’s!

Na het bezoek aan het meer begonnen we aan de tocht terug, 5 kilometer wandelen. Op zich niet zo ver, maar als je nat bezweet bent, dan is iedere meter een serieuze uitdaging. Zeikesnat kwamen we na anderhalf uur wandelen aan bij de boot. Eenmaal terug bij het hotel was het een half spurtje om het zwembad in te springen. Blij dat we waren, je kan het je niet indenken. Na een goeddoende lunch, hebben we ons bij het zwembad gezet met een boek om er een rustige namiddag van te maken. Ik moet zeggen, dat doet wel eens deugd, zo nietsdoen.

Dag 3: come, fishy, come

Vissen in de Madre de Dios, in the middle of the jungle, je moet er maar opkomen. Water dat zo bruin ziet als melkchocolade, ongelooflijk dat daar vissen in kunnen leven. Maar er is dus wel degelijk leven in de brouwerij. Piranha, dat is één type van vis dat daar leeft. We hebben een hele goede poging gedaan, maar ze wilden niet bijten. Dus spijtig genoeg hebben we niets kunnen vangen. Wat hebben we er wel aan overgehouden? Muggenbeten en een iets bruinere teint (want eindelijk mochten we in zomerkledij het warme klimaat tegemoet gaan. Waarom? Op de rivier heb je in theorie geen muggen, dikke leugen!)

Na een drie uur durende, broeiend hete, vistrip werd het tijd voor het zwembad. Ondertussen was het al over de 30° en ja mensen, dat is warm… Het zwembad in en daarna een buffetlunch, veel te zwaar eten voor deze temperaturen, maar een mens moet eten. Na het eten nogmaals het zwembad ingedoken en om 3 uur stond ik klaar om terug richting de jungle te trekken, deze keer naar een ander meer op 2 kilometer van de bungalows. Apen, tarantula’s, birdies en vooral muskieten vergezelden ons onderweg. De bestemming? De moeite waard. Deze keer was zelfs de terugweg niet zolang wandelen en afzien. Een goede manier om deze trip te eindigen! Maar wat het nóg beter maakte was dat er, eenmaal terug in het hotel, vrouwen waren die zelfgemaakte juwelen verkochten, juwelen gemaakt van zaadjes uit de jungle. Ongelooflijk mooi en goedkoop! Voor een juwelenfreak als ik (en mijn zus en mama) was dit natuurlijk een subliem geschenkje!

Oordeel?

De jungle is geen plaats voor sissies en seuten. De muskieten vind je overal en daar hou je natuurlijk de nodige beten aan over. Maar niet enkel muskieten: anaconda’s, apen, sprinkhanen en verschillende salamanders domineren het domein buiten je kamer en zijn soms zelfs in je kamer. De luxe die je op het vasteland hebt, vind je hier niet. Internet en gsm-bereik zijn twee begrippen die compleet onbekend zijn. Maar de jungle is wel de moeite waard om te bezoeken: de ongerepte natuur waar de 21^ste eeuw nog lang niet is doorgedrongen.

Nu volgende stap: Cusco, el Valle Sagrado en finally, the Machu Picchu!