Voor de zus en schoonbroer: buena práctica!

Voor degene die het nog niet wisten: dit jaar juli word ik METER!

Dus, speciaal voor de zus en de schoonbroer ben ik nu al gestart met het inoefenen van 'hoe ga ik met een baby om' en in mijn geval 'hoe zorg ik ervoor dat een baby niet weent als ik hem/haar vastneem'.

Sofía, de dochter van Tía Paola, is 9 maanden en weent niet! Ik gans trots. Dus die bambino van jullie zal ik ook vastnemen in januari/februari volgend jaar in de hoop dat hij/zij ook niet weent. Babysitten, verversen, in bad steken (heb ik vorige week nog gedaan met Sofía), kleren aandoen, doen ophouden met wenen, ... Ik ga een expert zijn als ik terugkom!

Qué rico!

Buiten het feit dat de vrouwelijke versie ook tegen de vrouwen kan geschreeuwd worden, betekent 'que rico' 'hoe lekker'.

Deze week verjaarden twee tías: Tía Paola en Tía Paulina (2 zussen). Ter ere van hun verjaardag en vooral omdat zij twee momenteel de grootste schatten zijn want ze doen mij het meest thuisvoelen, had ik gevraagd of het een goed idee was om met elk huisje een Belgisch gebak te maken. De directrice vond dit een uitstekend idee. Taak van donderdag en vrijdag? Bakken!

Tia Paulina (links) en tia Paola (rechts),

Sofía tussen de benen van Tía Paulina

Nette aan de linkerkant (dochter van Paulina, Belgische naam!  ^^)

Wat? In mijn huisje brownies, petit beurretaart, gateau met chocomousse en chocomousse. Zoooo lekker!

Voorbereidingen? Alle ingrediënten vinden is een uitdaging geweest. Zo kennen ze hier bijvoorbeeld het verschil tussen bakboter en smeerboter niet. Ook het gedeelte van 'zelfrijzend' bloem is een mysterie. Maar uiteindelijk alles gevonden.

Eerste veldslag was mijn huisje en de brownies. De veldslag was op zich niet het maken van de brownies, wel Estrella die meer gebak op mij smeerde dan in de bakvorm...

Tot hier toe gaat nog alles goed:

Hier liep het mis ^^

Het koken in het andere huisje ging er een stuk rustiger aan toe. Tío Stefan hielp ons met het maken van de chocomousse. De kinderen gaven zichzelf helemaal in het opkloppen van het eiwit (machine? Nop!), het mengen van het deeg,... Kortom, ze vonden het geweldig. Vooral het gedeelte van de pannen en kloppers aflekken vonden ze subliem!

Tío Stefan, Veronica en Maria druk in de weer :          Anna-Maria, Martin en moi:

Rhode & Martin, plaatselijke vaatwasmachines!

Heel deze 2-daagse gebeurtenis is uitgedraaid op een groot feest voor iedereen. Estrella had zelfs speciaal versieringen gemaakt en samen met Macarena hadden we de ballonnen opgehangen. In laatste instantie zorgde Tía Olga nog voor een paar leuke tafellakens, ik voor de presentatie van de gerechten en klaar was kees!

We zouden geen goede Belgen zijn moesten Tío Stefan en ik niet duidelijk zeggen hoe ze dit doen in België, de foto toont dit dan ook duidelijk fysiek aan hoé we dit deden!



Little petunia!

Chilenen kunnen dan wel groot van hart zijn, maar klein van gestalte!

Tío Stefan en Tía Paola (denk niet dat Tía Paola een kindje is, ze is 26 jaar en ook Tío Stefan is geen overdreven grote man, normale hoogte voor een Belg)

Tía Paola en ik (ik meet 1,67m, dus ook niet overdreven groot)

Bonen en rijst: een ware klucht!

We zijn ondertussen aangekomen in Chili week 3 en de Chileense eetgewoontes beginnen langzaamaan door te dringen. De illusie wij ons maken dat Chilenen enkel bonen en rijst eten, is allang mijn wereld uit en bij deze ook die van jullie!

Wat bestaat hier en wat niet?

1. Choco bestaat hier niet. Vervanging? Mangar! Geniaalste uitvinding ooit. Dat heeft een caramelachtige smaak, maar is zo ongelooflijk lekker!

2. Stella Artois hebben ze hier zelfs! Übergeniaal voor de Leuvenmensen onder ons! De Chilenen vinden het wel niet lekker, dus misschien is het toch niet gebrouwen in België?

3. Melk in vloeibare vorm? Bestaat wel, maar wordt hier nooit gebruikt. Alles in poedervorm: melk, chocomelk, ... Raar smaakje, dat wel...

4. Eten in glazen potten, in blik? Bestaat, maar wat zie je vooral? Eten in grote plastieken zakken. Daar snijden ze dan een kantje af om de ketchup, de mangar, ... eruit te krijgen. En de rest wordt zo open bijgehouden. Wat vind je zoal in deze vorm: mayonaise, ketchup, mangar, wasmiddel, afwasmiddel, confituur, ...

 Plaatselijke confituur:

 Shampoo en conditioner:

 Sauzen:

5. Flessen van 0,5 liter, 1 liter en 1,5 liter zoals in België? Bestaat, maar genialer zijn de flessen van 3 liter. Die worden niet gekocht? Zal zijn! Alles is hier in grote hoeveelheden. Chipszakken zijn gigantisch groot, blikken, flessen, ... Chilenen zien het groot!

6. Frisdrank bestaat hier wel, maar er is iets wat veel meer geliefd is dan dat: hier bestaan zakjes met poeder in. Verschillende kleuren en smaken. De bedoeling is dat je dit mengt met water en dan heb je wat ze hier jugo noemen (= sap). Beschouw het als een soort van grenadine, maar niet zo zoet. Dat is in ongelooflijk veel smaken te krijgen en is supergoedkoop!

Chilenen en hun (soms toch wel rare) maaltijdgewoontjes

1. Chilenen eten bij elke maaltijd een slaatje, op zich niet abnormaal. In tegenstelling tot bij ons Belgen doen ze er geen vinaigrette op, maar wel altijd zout en citroensap. Dat klinkt zuur? Dat is het ook! Aan deze gewoonte moet ik nog wennen!

2. Zout? Hét voedingsmiddel van Chilenen! Overal vind je zout in! Een voorbeeld? Zout en een appel, een nectarine, een pruim, water met zout, eten waar al zout in zit, nog meer zout in steken. Vooral bij fruit moet dat blijkbaar ongelooflijk lekker zijn want dat zou de smaak van het sap meer doen uitkomen. Maar tot die conclusie ben ik toch nog niet gekomen. Misschien toch nog eens proberen?

3. Voor de Limburgers onder ons: gebak is hier enkel geïntroduceerd door een andere Belg. Taarten bestaan hier eigenlijk niet, enkel cuecues (cake, maar uitspraak is heel raar). Hiervan hebben ze verschillende recepten. Maar een mixer? Vergeet het! Met de ruwe hand! Zo hebben we vandaag een cuecue quemado gemaakt (een verbrande cake, de woorden achter elkaar klonken gewoon grappig want je had 3x kekekemado).

4. Bij ons eet je ofwel patatten ofwel rijst, hier mengen ze de twee door elkaar in 1 gerecht. Best wel een aanrader want het is zeer lekker!

5. Hutsepotsoep van de jaren 60, met het merk op van onze grootouders? Volledig hot hier! En zo lekker!

Nieuwe ontdekkingen

1. Heerlijkste ontdekking tot nu toe? Churrasco, hamburger met daarin: vlees, tomaat, avocado en mayonaise. Overheerlijk! Maar wen een uitdaging om dat in je mond te krijgen en smossen is part of the job!

2. Raarste bekend 'gerecht' in Chili tot nu toe? De Choclo. Dit is een maïskolf die men opwarmt en daar smeert men boter en vooral zout over. Deze moet je dan met de handen opeten. Hier is dat een delicatesse. Op zich niet mis, maar een beetje raar. Leve de calorieën!

3. Wat leren eten hier? El sandía, de watermeloen. Vergeet de watermeloen in België, ongelooflijk rommel! In België eet ik nooit watermeloen, hier wel. Veel zoeter, waterachtiger, kortom, veel lekkerder dan in België! En dat heeft hier gigantische afmetingen en is ook weer supergoedkoop: nog geen 1 euro voor een watermeloen van een goede 4 kilogram!

4. Jij leerkracht, ik de leerling? Calzones rotos! Mengeling van bloem, eieren, gist, suiker en water. Van dit mengsel worden er speciale vormpjes gemaakt en die worden gefrituurd. Daar wordt bloemsuiker opgesmeerd en smullen maar! Écht superlekker! Ik heb ze vandaag zelf gemaakt met Tia Paulina en Tia Paola. Met mixer? Vergeet het! Met de ruwe hand! Maar zo leuk om te doen! Hier is dat echt een groepsgebeurtenis. De hele keuken stond vol mensen die aan het helpen waren, aan het praten met elkaar,... Zalig!

Hun voorkeur?

Belgische chocolade! Ze zijn er zotter van dan wij zelf :)

Promotie vanaf week 1!

Een eerste week is altijd moeilijk, of je nu naar een nieuwe school gaat of in mijn geval, een andere wereld gaat bezoeken.De kans dat je geaccepteerd wordt, is klein en de kans op oncomfortabele momenten is zeer groot. Klinkt allemaal niet zo positief, want je moet uiteindelijk nog wennen. Maar ik kan met veel plezier zeggen dat dit alles niet op mijn situatie slaat!

Chilenen zijn dan misschien traag en ze hebben raar eten, maar ze zijn wel ongelooflijk gastvrij, extravert en zalig om mee om te gaan. Ze stellen geen vragen, ze hebben geen vooroordelen, ze leren je gewoon kennen. Michèle haar raad heb ik opgevolgd en ik heb mij niet opgesloten op mijn kamer. Ik ben in beide huisjes telkens geweest, avondeten, lunch, ontbijt, ... Gevolg? Complete acceptatie!

Het is zelf al zover gekomen dat ik promotie heb gemaakt! Ik ben mama geworden van 6 kindjes! Eer je dit snapt, moet ik misschien eerst het systeem uitleggen van de Hogar:

De Hogar is een instelling voor kinderen (jongens en meisjes) van een jaar of 4 ongeveer tot ergens in de 20 (tot ze zijn afgestudeerd). Het zijn kinderen die geplaatst zijn door het gerecht omwille van problemen in hun thuissituatie (mishandeling, armoede, ...). De hogar zelf bestaat uit verschillende huisjes en in die huisjes zitten telkens een 15tal kinderen. Aan het 'hoofd' van ieder huisje staat 1 tía die de rol opneemt van mama: ze zorgt voor de kinderen 24 uur op 24, 7 dagen op 7. Het is dus meer als een voltijdse baan. De kinderen van 1 huisje leven echt samen: ze doen alles samen (de was, het huishouden, eten, ...).

Als vrijwilliger spring je normaal bij waar nodig: je gaat eten in elk huisje, je speelt met de kinderen, je vervangt tia's waar nodig, etc. I.p.v. dat te doen, krijg ik promotie en dat op mijn derde dag hier. Ik ben gepromoveerd tot tía voor 2 weken. Voorlopig wil dat zeggen dat ik verantwoordelijk ben voor 6 kindjes, ik ben vervangmama voor 2 weken totdat de echte tía terugkomt. Geloof het of niet, dat is een enorme verantwoordelijkheid. Ik ken de regels nog niet fatsoenlijk, de kindjes ken ik nauwelijks en dat allemaal gemixt met een leven waarin ik 24uur per dag een compleet andere taal spreek. Een ware uitdaging!

Mijn casita (iedereen buiten Sara die de foto neemt): Magda(lena), Macarena, Maria de Los Angeles, Alondra en Estrella!

De twee oudste en mijn persoonlijke assistenten!

Maar we maken er het beste van, zoals altijd :) Tot nu toe voelt het nog aan als een cmkamp waar ik als moni meega en mij supergoed amuseer. Vanaf volgende week begin ik met cmdansen aan te leren, knutselen en bakken. Want... volgende week vrijdag is het feest. Tía Paula (awesome madam!) viert haar verjaardag en dat moeten we voorbereiden. Met mijn huisje gaan we een piñata maken (shh, dit is nog een geheim) en allerlei versieringen. Ook ga ik, speciaal voor de gelegenheid, nagerechten maken die op het feest kunnen gegeten worden door de kinderen. Allemaal dingen die de kindjes nog niet kennen en natuurlijk gaan ze mij allemaal helpen. Wat wordt het? Brownies, zandkoekjes en cupcakes! Kan niet mislopen!

Chilenen en hun gewoontes...

Gisteren sprak ik nog vol lof over de Chilenen en hun sociaal gedrag. Vandaag voeg ik daar een andere, minder goede kant aan toe: namelijk hun stiptheid.

Als je in België met iemand afspreekt, dan verwacht je dat die persoon op tijd is. Is hij 5 minuten te laat, ok, doenbaar. 10 minuten, je stuurt toch snel even een sms. Hier moet je een gemiddelde van 15 minuten nemen standaard dat een Chileen te laat is. Voor mij was dat deze ochtend een goede twee uren dat de Chilenen mij hebben laten wachten. Het zat namelijk zo:

Gisteren ben ik op het gemak vertrokken in Santiago de Chile. Ruim op tijd vertrokken naar de terminal (op aanraden van dierbare Michèle), kwam ik om half 11 aan voor een bus van half 12. Ik dacht, het is nacht, welke oén neemt nu toch de bus... Awel, blijkbaar alle Chilenen! Een perron vol van mensen die denken dat het woord 'permiso' wilt zeggen dat ze u met valies en al omver mogen gooien. Daar komt dan nog bij dat er niémand een exact perron kan aangeven vanwaar de bus vertrekt: tussen anden 30 en 36. Combineer dat met een mensenmassa, een zware valies en vermoeidheid en je hebt een slécht humeur!

Positief element was wel de chauffeur. Ik had duidelijk aangegeven dat ik een groentje was en dus niét wists hoe El Carmen eruit zag. Supervriendelijk als hij was, heeft hij op zijn minst 5x gezegd, nog een half uur, nog 20 minuten, ... voor we er zijn en zelfs toen we er waren is hij speciaal komen zeggen: we zijn er! Toch lief, die Chilenen (soms toch...)

Maar... we zijn wel veilig en wel aangekomen in El Carmen. Er was op voorhand duidelijk gezegd dat ik om half 7/7uur aankwam, maar natuurlijk... geen enkele Chileen te bekennen. Twee uur heb ik in het totaal gewacht tot er iemand de verlossende woorden zei: ik kom de deur opendoen. Puur van frustratie en vermoeidheid was ik al halverwege naar huis. Typische Belgische opgefoktheid zeker?

Maar we hebben ondertussen kennisgemaakt met één van de huisjes (dat van tía Ursula) en ik heb nog wel het gevoel dat het goed komt. De kinderen van dit huisje zijn allemaal superspontaan met hun kusjes en waren mij zelfs al aan het plagen.

Life is what happens when you are making other plans: de komende 6 maanden maken we geen plannen, maar geven we ons opnieuw volledig!

Michèle, je bent een zeer moeilijke meid om tegen op te kunnen boksen want iédereen heeft je hier supergraag, maar doe mijn best om de Belgische status supersubliem hoog te houden! Bring it on!

Arriba abajo al centro pa dentro!

We zijn volgens Chileense tijd exact 1 week aan de andere kant van de oceaan en voor diegene die schrik hebben: ik ben nog steeds niet vermoord door de Chileense maffia (en ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren). De algemene angst die er voor Chili en waarschijnlijk ieder ander Latijns-Amerikaans land bestaat, is ongegrond (tot nu toe...). Buiten de hormonale mannen heb ik tot nu toe van niemand of niets last gehad, enkel gastvrije mensen wiens hart op de tong ligt.

Raar hoeveel verschillen er te merken zijn tussen Belgen en Chilenen. Belgen? Een koud karakter, asociaal en leven hun eigen leven. Chilenen? Warme mensen die ieder moment aangrijpen om nieuwe mensen te leren kennen. Zo heb ik met Michèle eergisteren op de Plaza Brazil (een pleintje in Santiago) gezeten . Er was daar een muziekgroep aan het optreden en we gingen kijken. We zaten nog maar 2 minuten op een bankje toen een oudere man en zijn vrouw naast ons kwamen zitten. Binnen de minuut waren we aan babbelen en zelfs de zoon, een vriend en gratis bier werden erbij gehaald. Subliem! Hoe groot is de kans dat zoiets gebeurt in België? Bende asociale wichten dat we zijn!

Gisteren hebben we wijngaarden bezocht en dat is in 1 woord samen te vatten: supersubliem! We hebben Concha y Toro en Santa Rita bezocht, 2 van de beste wijngaarden rond Santiago. Voor het uitzicht kies ik Santa Rita: ligt middenin de bergen wat leidt tot ongelooflijke uitzichten:

Voor de productie van de wijn ga ik voor Concha y Toro: goede oude degelijke vaten waarin de wijn moet rijpen ipv de synthetische tanken waar Santa Rita zijn wijn in maakt. Een van hun wijnen, Trio, is aan te raden (vooral voor de vrouwen waarschijnlijk): zoet en ooo zo lekker.

Weetje: wist je dat wijnvaten slechts 3 jaar gebruikt worden en dan doorverkocht worden? Pisco Sour, een plaatselijke delicatesse, wordt gemaakt in deze afgedankte vaten!

Vandaag hebben we de Cerro San Cristóbal gedaan. Dat is één van de heuvels waartussen Santiago de Chile ligt. Je kan deze met een soort van teleférique bezoeken, maar natuurlijk werkt deze niet (typisch Chili...) Dus zijn we met de taxi geweest (wat hier trouwens enorm goedkoop is!) Ongelooflijk uitzicht, nogmaals. Ik ga hem in augustus met Erwin nog eens doen, maar dan gaan we te voet naar beneden komen ipv met de taxi. Leve natuurlijke fitness! Oh ja, op de top van de San Cristóbal staat een ongelooflijk gigantisch Mariabeeld, dat kan je ook zien als je beneden in Santiago zelf staat. Er wordt constant gebeden en iedere zondag is hier zelfs een openluchtmis. Maar toch heb ik medelijden met de mensen die iedere zondag deze berg opmoeten enkel voor een uurtje eucharistie...  Enkele uitzichten:

 Het Mariabeeld:

Chileens weetje nr 4: Chileense paspoppen hebben, itt de Belgische, een poep om ú tegen te zeggen (let vooral op de linkse!)

Chileens weetje nr 5: Wist je dat je nooit een helder overzicht kan hebben over Santiago omdat er altijd smog is?

Nu is het ondertussen kwart voor 10 en ga ik vertrekken richting terminal Santiago om mijn bus te nemen richting El Carmen!

Rode oortjes en schoudertjes!

We zijn ondertussen al aangekomen aan dag 4 van het avontuur en stilaan maar zeker ben ik er mij van bewust dat België achter mij ligt (voorlopig) en dat het komende jaar Chili en Peru mijn nieuwe thuis worden. En geloof het of niet, dat is een bijzonder grote stap vooruit!

De voorbije twee dagen waren bijzonder actief, al zeg ik het zelf, maar we hebben volop genoten van de status van 'toerist'. Gisteren hebben we een wandeling gedaan met een gids (een studente), ze sprak Engels (wauw! want niémand spreekt hier Engels) en was enthousiast op haar eigen manier... Hét hoogtepunt vd tour (vooral voor de mannen): Café con Piernas (letterlijk vertaald: Café met benen). Principe? Vrouwen serveren in een zéér kort rokje en een BH drank en eten aan de klanten. Hét moment? Happy minute! Guess what: ze serveren je dan topless :) Dus voor mannen: thé place to be!

Een protestgraffiti voor vrij onderwijs!

Een plaatselijk drankje: iets zoet met maiszaadjes en gedroogde perzik!

Vandaag zijn we op en af gesjeesd naar Valparaíso. Valparaíso is een stadje gebouwd volgens een tetrisprincipe: huisjes boven elkaar gebouwd op een heuvel/berg. Ongelooflijk subliem om te zien! Daar komt nog bij dat het aan de zee ligt; meng dat met een zomers zonnetje en je krijgt dromerige fotokiekjes!

Mijn literair hoogtepunt van de dag was toch wel het bezoek aan het huis van Pablo Neruda! Voor de schandalige analfabeten onder ons: Pablo Neruda is de bekendste dichter van Chili, ook heel bekend in Spanje en zelfs in België! Eerste uitdaging? Er geraken! Dat ligt op een steile heuvel, dus met een colectivo (een taxi die je met andere mensen deelt om de prijs te drukken). Het naar boven gaan was piece of cake, het naar beneden komen was een uitdaging... Beeld je in: tegen 70 een steile heuvel afrijden met allerlei bochtjes, geparkeerde auto's en andere rijdende voertuigen. De attracties van Bobbejaanland zijn er niets mee vergeleken!

Een sfeerfoto'tje van het uitzicht vanuit het huis van P.Neruda:

Dé ontdekking van de dag? Chorillanas eten in Casino Social J. Cruz! Blijkbaar hét gerecht in Chili: frietjes, vlees, ei en ajuin! Meng dit samen op 1 bord, doe er nog een kitcherig interieur (zoals bij de oma) bij en je krijgt een gezellig etentje! Leuk weetje: iedere klant die er komt mag op de muren, tafels, plafonds, ... schrijven hoe lekker hij/zij het eten vond (zie de muren van het restaurant, vol met geschreven servietjes, foto's van bezoekers, ...)

Chileens weetje nummer 1: Chilen en hun hormonen, verschrikkelijk! Er gaat geen minuut in Chili voorbij of je wordt als vrouw nagefloten, aangesproken, nagegaapt en vooral van kop tot teen uitgekleed met de ogen. Belgen, jullie kunnen hier nog een poepje aan ruiken! Nee... Aub, doe ons dát niet aan...

Chileens weetje nummer 2: Choco bestaat hier niet! Vervanging? Een caramelachtig iets!

Chileens weetje nummer 3: factor 20, niét voldoende! Zelfs met talrijke smeeracties op een dag eindig je nog altijd met rode schouders!

El sueño latinoamericano, my ass ja!

Dat is de eerste reactie die in mij opkwam toen ik gisteren in Zaventem afscheid nam van mijn gezin. Ik vertrok en liet alles achter in het verre België, zogezegd klaar voor groot avontuur. Maar het afscheid viel zwaar, dat geef ik eerlijk toe. Ik laat niet enkel vrienden, familie en een gezin (in uitbreiding!) achter, maar ook een leven waarvan ik hoop dat als ik terugkeer in 2014, dat dat helemaal anders eruit gaat zien. We gaan dus voor een complete make-over van mijn leven! Maar dat is natuurlijk simpeler gezegd dan gedaan... Maar als een reis naar de andere kant van de wereld nog niet voor deze verandering kan zorgen, dan weet ik het helemaal al niet meer.

Ik ben een tweetal uurtjes geleden geland in Santiago de Chile en ik moet zeggen, de vlucht viel goed mee (hoewel hetgene wat Iberia koffie noemt, nog slechter is dan Carapils van de Aldi) Vooral het einde is iets wat ik niet snel zal vergeten. Voor de niet-geografisch aangelegde mensen onder ons: je moet over het Andesgebergte vliegen voor je in Santiago de Chile aankomt en je landt ook tussen 2 heuvels ; dus maw: de laatste 2 uren kijk je uit op de ene heuvel/berg na de andere, kleine, grote, met en zonder sneeuw, ... De foto's volgen nog, maar ronduit prachtig!

De formaliteiten gingen allemaal goed (inclusief een kruisverhoor bij de douane). De bagage was een ware hel... Één trekrugzak, ok, maar 3 rugzakken waarvan de inhoud welgeteld de helft van mijn gewicht is én dat in temperaturen boven de 30°, dat is doodgaan... Maar voorlopige eindbestemming is bereikt en we maken er een rustige dag van!

Dan nu: op naar de ontdekking van het plaatselijke frisse bier (aangeraden door een Spanjaard (die zichzelf mijn vriend al noemt na 5 min)!